Sprawa ze skargi na decyzję Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Bogusław Cieśla po rozpoznaniu w dniu 9 listopada 2011 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi W. C. na decyzję Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...] stycznia 2011 r. znak [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji I. stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...] listopada 2010 r. znak [...], II. zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku.

Uzasadnienie strona 1/5

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2003 r. nr [...] Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad na podstawie art. 40 ust. 4 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 71, poz. 838 ze zm.), § 11 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 stycznia 1986 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o drogach publicznych (Dz. U. Nr 6, poz. 33 ze zm.) oraz art. 104 Kodeksu postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej k.p.a.), nałożył na W. C. karę pieniężną w wysokości 2.288,00 zł za zajęcie pasa drogowego drogi nr [...], strona lewa, km [...] k/m J. o powierzchni 35.75 m2 w terminie od 01.04.2003 r. do 16.04.2003 r. (razem 16 dni) bez zezwolenia zarządcy drogi oraz za umieszczenie bez zezwolenia zarządcy drogi zjazdu publicznego.

Decyzją z dnia [...] maja 2003 r. nr [...] Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad na podstawie art. 40 ust. 4 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 71, poz. 838 ze zm.), § 11 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 stycznia 1986 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o drogach publicznych (Dz. U. Nr 6, poz. 33 ze zm.) oraz art. 104 k.p.a. nałożył na W. C. karę pieniężną w wysokości 4.862.00 zł za zajęcie pasa drogowego drogi nr [...], strona lewa, km [...] k/m J. o powierzchni 35.75 m2 w terminie od 17.04.2003 r. do 20.05.2003 r. (razem 34 dni) bez zezwolenia zarządcy drogi oraz za wykonanie bez zezwolenia zarządcy drogi zjazdu publicznego.

Decyzją z dnia [...] września 2003 r. nr [...] Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad na podstawie art. 40 ust. 4 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 71, poz. 838 ze zm.), § 11 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 stycznia 1986 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o drogach publicznych (Dz. U. Nr 6, poz. 33 ze zm.) oraz art. 104 k.p.a. nałożył na W. C. karę pieniężną w wysokości 15.158,00 zł za zajęcie pasa drogowego drogi nr [...], lewa strona, km [...] k/m J. o powierzchni 35.75 m2 w terminie od 21.05.2003 r. do 03.09.2003 r. (razem 106 dni) bez zezwolenia zarządcy drogi oraz za wykonanie bez zezwolenia zarządcy drogi zjazdu publicznego.

Pismem z 10 sierpnia 2010 r. Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad zawiadomił, że w dniu 12 lipca 2010 r. zostało wszczęte na wniosek W. C. postępowanie administracyjne w sprawie stwierdzenia nieważności ww. decyzji ostatecznych.

W decyzji z dnia [...] listopada 2010 r. znak [...] Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad wskazał, że nie zachodzą przesłanki do stwierdzenia nieważności decyzji nakładających karę pieniężną na W. C. Zdaniem organu, decyzje te nie zawierają wady prawnej powodującej nieważność z mocy prawa, wobec czego rozstrzygnięciem jest utrzymanie w mocy wydanych decyzji.

W decyzji z dnia [...] stycznia 2011 r. znak [...] Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, po rozpatrzeniu wniosków o ponowne rozpatrzenie sprawy stwierdził, że wnioski te nie zasługują na uwzględnienie. Organ podał, że rozstrzygnięcie sprawy dotyczącej stwierdzenia nieważności ww. decyzji nastąpiło w formie pisma z dnia [...] listopada 2010 r. mającego cechy decyzji, a forma aktu administracyjnego w jakiej nastąpiło rozstrzygnięcie sprawy dotknięta jest wadą prawną, polegającą m.in. na braku pouczenia. Jednocześnie organ wskazał, iż w przypadku stwierdzenia przez stronę, że wydana decyzja jest niekompletna, przysługuje stronie na podstawie art. 111 § 1 k.p.a. prawo wniesienia wniosku o jej uzupełnienie. Dodał, że strona nie wystąpiła z takim żądaniem.

Strona 1/5