Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bogusław Cieśla, , Sędzia WSA Małgorzata Miron (spr.), Sędzia WSA Halina Emilia Święcicka, Protokolant ref. staż. Piotr Czyżewski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 sierpnia 2013 r. sprawy ze skargi A. W. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] grudnia 2012 r. znak [...] w przedmiocie odmowy skreślenia z rejestru zabytków skargę oddala
Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego decyzją z dnia [...] grudnia 2012 r., znak: [...]], działając na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 1 lit. c, art. 7 pkt 1, art. 13 ust. 1, 5 i 6 oraz art. 89 pkt 1, 93 ust. 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. Nr 162, poz. 1568 ze zm.) oraz art. 127 § 3 i art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., zwanej dalej k.p.a.), po rozpatrzeniu wniosku A. W. o ponowne rozpatrzenie sprawy - utrzymał w mocy decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] kwietnia 2012 r., znak: [...], odmawiającą skreślenia z rejestru zabytków chałupy nr [...] w [...], gm. [...], pow. [...], wpisanej do rejestru zabytków Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w [...] z dnia [...] grudnia 1985 r. l.dz. [...], pod numerem [...].
W uzasadnieniu orzeczenia na początku organ wskazał, że sprawa skreślenia chałupy nr [...] w [...] z rejestru zbytków na wniosek A. W. była już rozpatrywana przez ten organ, zakończyła się odmową skreślenia zabytku z rejestru. Po rozpatrzeniu kolejnego wniosku A. W. Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego decyzją z dnia [...] kwietnia 2012 r. odmówił skreślenia z rejestru zabytków wskazując, że w stosunku do przedmiotowego budynku nie zachodzi żadna z przesłanek wymienionych w art. 13 ust. 1 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, gdyż obiekt ten nie uległ zniszczeniu w stopniu powodującym utratę jego wartości zabytkowych, jak również nie zostały one zakwestionowane w nowych ustaleniach naukowych.
Rozpatrujący wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy organ II instancji zgodził się z orzeczeniem organu I instancji i wskazał, że Wojewódzki Konserwator Zabytków w [...], decyzją z dnia [...] grudnia 1985 r., wpisał do rejestru zabytków pod numerem [...]: chałupę nr [...] z ok. połowy XIX w. znajdującą się w [...]. W uzasadnieniu tej decyzji umieszczono dokładny opis przedmiotu ochrony, mówiący między innymi, że jest to dom drewniany, zbudowany z płazów świerkowych na niskiej podmurówce z kamienia układanego bez zaprawy; konstrukcji zrębowej i sumikowo- łątkowej; półtora-traktowy, o następującym układzie wnętrza: sień przedzielona ścianką działową, za którą umieszczona jest kuchnia, w sieni po prawej wejście do izby, równolegle do izby na całej jej długości przylega komora z wejściem od strony kuchni; dach dwuspadowy z szerokim okapem, konstrukcji krokwiowej, połacie dachu kryte gontami, okapy dranicami. Ponadto wskazano, że ww. budynek podlega ochronie konserwatorskiej ze względu na tradycyjną formę architektoniczną.
W znajdującej się w aktach sprawy i sporządzonej w maju 1978 roku karcie ewidencyjnej obiektu zawarto informację, że dom powstał w pierwszej połowie XIX wieku, stanowiąc rzadki już wówczas przykład góralskiego domu jednoizbowego. Pierwotnie budynek znajdował się w [...] (wg informacji miejscowej), a z końcem XIX wieku został przeniesiony do [...]. Stan zachowania w dniu sporządzenia karty, tj. w roku 1978 oceniano jako średni: pokrycie dachowe zniszczone w 40 procentach, porośnięte mchem, komin w złym stanie, drewutnia od zachodu zniszczona w 70 procentach. Dlatego też zalecono objęcie obiektu ochroną poprzez wpis do rejestru zabytków, stwierdzając ponadto: należy unikać nadmiernej modernizacji, zadbać o naprawy pokrycia.