Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Leszek Kamiński (spr.), , Sędzia WSA Jolanta Augustyniak - Pęczkowska, Sędzia WSA Paweł Groński, Protokolant st. ref. Katarzyna Zychora, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 stycznia 2013 r. sprawy ze skargi R. B. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] lipca 2012 r. znak [...] w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego skargę oddala
Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego decyzją z dnia [...] lipca 2012 r. znak [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 3, art. 127 § 2 i art. 17 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r., Nr 98, poz. 1071 ze zm.), zw. dalej k.p.a., oraz art. 9 ust. 1, art. 89 pkt 1 i art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. Nr 162, poz. 1568 ze zm.), zw. dalej u.o.z.o.z. po rozpatrzeniu odwołania R. B., umorzył postępowanie odwoławcze od decyzji [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia [...] lipca 2011 r., znak [...], wpisującej do rejestru zabytków nieruchomych województwa [...] pod nr [...] zachodnią część pasa startowego dawnego lotniska [...] - [...] w granicach nieruchomości położonych w rejonie ulic: [...] i [...] w [...] i oznaczonych w ewidencji gruntów jako dz. ew. nr [...], [...], [...] i [...] obręb [...] [...]. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ omówił stan faktyczny sprawy i wskazał, że [...] Wojewódzki Konserwator Zabytków po przeprowadzeniu z urzędu postępowania administracyjnego, decyzją z dnia [...] lipca 2011 r., wpisał do rejestru zabytków nieruchomych województwa [...] pod nr [...] zachodnią część pasa startowego dawnego lotniska [...] - [...] opisaną wyżej.
Od decyzji odwołanie wniósł, niebiorący udziału w postępowaniu przed organem pierwszej instancji, R. B. reprezentowany przez adwokata K. L.. W uzasadnieniu, pełnomocnik odwołującego się wskazał, że z wniosku R. B., przy uczestnictwie Politechniki [...] i Skarbu Państwa toczy się przed Sądem Rejonowym dla [...] - [...] w [...] postępowanie o zasiedzenie nieruchomości o powierzchni 3,5581 ha oznaczonej jako działka nr ewid. [...] i części nieruchomości oznaczonej jako działka nr ewid. [...] o powierzchni 1,3753 ha, które objęte są księga wieczystą [...]. Przymiot strony w niniejszym postępowaniu wywodzi "z informacji uzyskanej przez odwołującego się", że część działki nr ewid. [...], o powierzchni około 25 m2, będącej przedmiotem postępowania w sprawie zasiedzenia, wchodzi w skład działki nr [...], objętej przedmiotowym postępowaniem. Ponadto odwołujący się stwierdza, że jego interes prawny wynika z faktu, iż jest on "właścicielem" nieruchomości sąsiadujących z terenem wpisanym do rejestru zabytków zaskarżoną decyzją.
Organ odwoławczy powiadomił strony o wyznaczeniu terminu zakończenia sprawy na dzień 31 stycznia 2012 r., podjął następnie czynności wyjaśniające, zwracając się do pełnomocnika skarżącego pismem z dnia 12 stycznia 2012 r. o przedłożenie dowodów stwierdzenia ewentualnego zasiedzenia oraz w dniu 20 marca 2012 r. do Sądu o informację, czy orzeczenie już zapadło. Po uzyskaniu informacji w dniu 15 maja 2012 r., iż postępowanie nadal się toczy, dołączono do akt wypisy z ksiąg wieczystych obrazujących na dzień 10 lipca 21012 r. aktualny stan własności nieruchomości, a następnie w dniu [...] lipca 2012 r. Minister umorzył postępowanie odwoławcze. W decyzji tej stwierdzono, że zgodnie z art. 28 k.p.a., stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Związek normatywny między interesem prawnym lub obowiązkiem danego podmiotu z postępowaniem administracyjnym wyraża się w tym, że postępowanie dotyczy interesu prawnego lub obowiązku tego podmiotu. Postępowanie dotyczy interesu prawnego lub obowiązku konkretnego podmiotu w tym sensie, że w wyniku takiego postępowania wydaje się decyzję, która rozstrzyga o prawach lub obowiązkach tej osoby. Badając istnienie interesu prawnego należy odnieść się do konkretnego przepisu prawa, z którego ten interes prawny można wywodzić.