Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Jolanta Augustyniak-Pęczkowska, Sędziowie sędzia WSA Mirosława Kowalska (spr.), sędzia WSA Joanna Gierak-Podsiadły, Protokolant ref. staż. Marcin Sieradzki, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 marca 2016 r. sprawy ze skargi A. B. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] kwietnia 2015 r. znak: [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę. I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. zasądza od Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego na rzecz A. B. kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] stycznia 2015r., znak [...], na podstawie: art. 156 § 1 pkt 2 i pkt 4, art. 158 § 1 kpa - ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U.2013.267 ze zm.), art. 80 ust. 1 pkt 2, art. 81 ust. 1 pkt 1 i 2, art. 82 ust.3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U.2013.1409 ze zm.) działając na wniosek A. B. o stwierdzenie nieważności decyzji wydanej z up. Starosty [...] z dnia [...] kwietnia 2014 r., Nr [...], znak: [...] zatwierdzającej projekt budowlany udzielającej firmie PHU "[...]" E. S., J. S. s.c. z siedzibą w [...], przy ul. [...], pozwolenia na budowę samodzielnej stacji gazowej z dwoma zbiornikami do magazynowania gazu o pojemności 5 m3 i łącznej pojemności 10 m3 oraz zadaszonego stanowiska do samodzielnego tankowania pojazdów, zlokalizowanych na działce nr [...] położonej w obrębie geodezyjnym "[...]" w [...] - stwierdzam nieważność ww. decyzji.
W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że we wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji A. B. podała, iż w jej ocenie decyzja o pozwoleniu na budowę stacji gazowej została wydana z rażącym naruszeniem prawa polegającym na wydaniu decyzji: bez przeprowadzenia postępowania w zakresie ochrony środowiska, w tym bez decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, tj. z naruszeniem art. 59 ust.1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowisko, bez uwzględnienia w projekcie zagospodarowania terenu przepisów rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 21 listopada 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi przesyłowe dalekosiężne służące do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie, bez poczynienia ustaleń czy miejsce, w którym mają stanąć zbiorniki z gazem, jest oddalone w wystarczającej, tj. spełniającej wymagania § 76 ww. rozporządzenia, odległości od budynków mieszkalnych; z naruszeniem przepisu art. 35 ust. 1 i art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo budowlane. Ponadto A. B. podała, że organ administracji prowadząc postępowanie w sprawie pozwolenia na budowę postanowieniem z dnia [...] marca 2014 r. wezwał inwestora do dostarczenia decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla przedsięwzięcia mogącego znacząco oddziaływać na środowisko. Postanowienie nie zostało jednak w żaden sposób zrealizowane, ponieważ organ uznał następnie za wystarczającą lakoniczną opinię projektanta zawartą w części opisowej projektu zagospodarowania terenu, która nie spełniała jednak wymogów ustawy z dnia 3 października 2008 r.
Przechodząc do uzasadnienia podjętego rozstrzygnięcia Wojewoda wskazał, że zgodnie z art. 156 § 1 k.p.a. - organ administracji publicznej stwierdza nieważności decyzji, która została obarczona jedną z wad wymienionych w tym przepisie. O rażącym naruszeniu prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. decydują łącznie trzy przesłanki: oczywistość naruszenia prawa, charakter przepisu, który został naruszony oraz racje ekonomiczne lub gospodarcze skutki, które wywołuje decyzja. Rażące naruszenie prawa oznacza wadliwość decyzji spowodowaną skutkiem naruszenia norm prawnych, o szczególnie dużym ciężarze gatunkowym. Zachodzi ona w przypadku, gdy czynności zmierzające do wydania decyzji administracyjnej oraz treść załatwienia sprawy w niej wyrażona stanowią zaprzeczenie stanu prawnego sprawy w całości lub w części. W konsekwencji traktowanie naruszenia prawa jako "rażące" może mieć miejsce tylko wyjątkowo, a mianowicie, gdy jego waga jest znacznie większa niż stabilność ostatecznej decyzji. Cechą rażącego naruszenia prawa jest to, że treść decyzji pozostaje w sprzeczności z treścią przepisu przez proste ich zestawienie ze sobą, a przekroczenie prawa nastąpiło w sposób jasny i niedwuznaczny.