Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Frąckiewicz Sędziowie Sędzia WSA Henryka Lewandowska-Kuraszkiewicz Sędzia WSA Agnieszka Łąpieś-Rosińska (spr.) Protokolant referent Julia Murawska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 sierpnia 2017 r. sprawy ze skargi Izby Komorniczej w Ł. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] lutego 2017 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego oddala skargę
Decyzją z dnia [...] grudnia 2016 r. Minister Sprawiedliwości powołał M. K. na stanowisko komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w O..
W dniu 16 stycznia 2017 r. do Ministra Sprawiedliwości wpłynął wniosek Izby Komorniczej w L., reprezentowanej przez Radę Izby Komorniczej w L., o ponowne rozpatrzenie sprawy, uchylenie decyzji z dnia [...] grudnia 2016 r.
i oddalenie wniosku o powołanie. W uzasadnieniu wniosku odwołująca się podniosła, że organ samorządu zawodowego komorników sądowych, ze względu na brak istotnych cech różnicujących samorządy notarialny i komorniczy, jak również na to, iż zarówno notariusz jak i komornik są funkcjonariuszami publicznymi (co wynika wprost z art. 115 kodeksu karnego) powinien być uznany za stronę niniejszego postępowania. Skarżąca wskazała, że samorząd komorniczy reprezentuje osoby wykonujące zawód komornika sądowego, a także sprawuje pieczę nada należytym wykonywaniem tego zawodu w granicach interesu prawnego i dla jego ochrony. Piecza ta winna być rozumiana szeroko i obejmować również czynności związane z dopuszczeniem do wykonywania zawodu oraz decydowanie lub współdecydowanie o tym, kto uzyska uprawnienie do wykonywania zawodu Izba podkreśliła, że art. 11 ust. 2 u.k.s.e., wskazuje, iż Minister Sprawiedliwości ocenia, czy liczba komorników działających w danym rewirze jest wystarczająca, biorąc przy tym pod uwagę ustawowe, ściśle określone kryteria. Tymczasem - zdaniem Izby Komorniczej - organ nie dokonał rozpatrzenia całego zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób wyczerpujący, wskutek czego ocena części lub nawet całości dowodów nie nastąpiła w ogóle, a jeśli nastąpiła - sprzeczna jest z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz niespójna. Ponadto wobec odstąpienia od sporządzenia uzasadnienia decyzji, na podstawie art. 107 § 4 k.p.a., nie jest wiadome, jakie i w jakim zakresie postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone, w jaki sposób zostały ocenione zebrane w sprawie dowody oraz czy ocena tych dowodów nastąpiła w zgodzie z zasadą ich swobodnej oceny.
Decyzją z dnia [...] lutego 2017 r. Minister Sprawiedliwości działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 3 w zw. z art. 127 § 3 i art. 105 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 23, ze zm.) - dalej k.p.a., w związku z art. 10 i 11 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. z 2015 r., poz. 790, ze zm.) - dalej u.k.s.e., po rozpatrzeniu wniosku Izby Komorniczej w L. o ponowne rozpatrzenie sprawy rozstrzygniętej decyzją Ministra Sprawiedliwości z dnia [...] grudnia 2016 r.
o powołaniu M. K. na stanowisko komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w O. umorzył postępowanie odwoławcze.
W uzasadnieniu organ wskazał, że wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy dotyczącej powołania M. K. na stanowisko komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w O. złożony przez Izbę Komorniczą w L. nie może zostać rozpatrzony, z uwagi na fakt, iż został złożony przez podmiot nie będący stroną w sprawie. Minister wyjaśnił, że pojęcie strony postępowania zdefiniowane zostało w art. 28 k.p.a., zgodnie z którym stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Przy czym interes prawny, o jakim mowa w tym przepisie to interes "indywidualny, konkretny, aktualny i sprawdzalny obiektywnie, a jego istnienie znajduje potwierdzenie w okolicznościach faktycznych, będących przesłankami zastosowania przepisu prawa materialnego" (tak w komentarzu do art. 28 k.p.a., B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego, Komentarz, wyd, C.H, Beck). Jednocześnie wskazać należy, że "pojęcie strony, jakim posługuje się art. 28 k.p.a. może być wyprowadzone tylko z przepisów prawa materialnego, czyli z normy prawnej, która stanowi podstawę ustalenia uprawnienia lub obowiązku" (wyrok NSA z dnia 19 stycznia 1995 r. sygn. akt I SA 1326/93). Zatem przepis art. 28 k.p.a. nie może stanowić samodzielnej podstaw}' do uznania konkretnego podmiotu za stronę postępowania administracyjnego, lecz musi istnieć przepis prawa materialnego, który stanowi podstawę ustalenia uprawnienia lub obowiązku.