Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Magdalena Maliszewska Sędziowie Sędzia WSA Piotr Borowiecki Sędzia WSA Grzegorz Nowecki (spr.) Protokolant sekr. sąd. Eliza Mroczek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 stycznia 2014 r. sprawy ze skargi T. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na postanowienie Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy 1. uchyla zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie z dnia [...] lutego 2013 r. nr [...]; 2. stwierdza, że uchylone postanowienia nie podlegają wykonaniu; 3. zasądza od Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji na rzecz skarżącej T. Sp. z o.o. z siedzibą w W.kwotę 357 (trzysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
W dniu 9 maja 2013 r. T. Sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej także "skarżąca", "skarżąca spółka") wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na postanowienie Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji (dalej także: "Przewodniczący KRRiT"), z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...] w sprawie niedopuszczalności wniesienia wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy oraz poprzedzające je postanowienie ww. organu, z dnia [...] lutego 2013 r. nr [...], w sprawie umorzenia postępowania.
Powyższe akty administracyjne zostały wydane na skutek wniosku skarżącej z dnia 3 września 2012 r. w sprawie udzielenia koncesji na rozpowszechnianie programu telewizyjnego pod nazwą "[...]" na kolejny okres. Skarżąca spółka składając przedmiotowy wniosek w trybie art. 35a ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz. U. z 2011r nr 43, poz. 226, ze zm.) - dalej jako "u.r.t.", w dniu 16 listopada 2012 r., na podstawie przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2010 r. nr 220, poz. 1447, ze zm.) - dalej jako "u.s.d.g.", wystąpiła z wnioskiem o doręczenie nowej decyzji koncesyjnej. Według strony skarżącej, od dnia 3 września 2012 r. tj. od daty złożenia wniosku o udzielenie koncesji, organ nie rozstrzygnął sprawy, ani nie poinformował wnioskodawcy o przedłużeniu terminu do jej rozpoznania. W tym stanie rzeczy - w ocenie skarżącej spółki - wobec upływu terminów do rozpatrzenia sprawy miał zastosowanie przepis art. 11 ust. 9 u.s.d.g., a zatem w dniu 3 listopada 2012 r. zapadło rozstrzygnięcie zgodne z wnioskiem skarżącej spółki, tzn. Przewodniczący KRRiT wydał nową decyzję koncesyjną w takim właśnie trybie.
W odpowiedzi na żądanie skarżącej organ wydał postanowienie z dnia [...] lutego 2013 r. którym umorzył postępowanie w przedmiotowej sprawie. Powołując się na treść art. 105 § 1, w zw. z art. 123 § 1 i art. 142 k.p.a. organ stwierdził jego bezprzedmiotowość wobec trwającego postępowania w sprawie przedłużenia koncesji na rozpowszechnianie programu telewizyjnego pod nazwą "[...]" na nowy okres, zainicjowanego wnioskiem skarżącej z dnia 30 sierpnia 2012 r. Wobec powyższego - zdaniem organu - nowe postępowanie w tej samej sprawie nie może być prowadzone. Ponadto organ powołując się na orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego stwierdził brak podstaw prawnych do zastosowania w tej sprawie trybu określonego w art. 11. ust. 9 u.s.d.g., w zw. z treścią art. 35 k.p.a. Jednocześnie organ w wydanym postanowieniu zawarł pouczenie o braku możliwości złożenia odwołania (zażalenia) od podjętego w tej sprawie rozstrzygnięcia, w zw. z zakwalifikowaniem pisma z dnia 16 listopada 2012 r. w sprawie doręczenia nowej decyzji koncesyjnej, jako wniosku o udostępnienie akt sprawy, którego organ nie mógł rozpoznać z ww. powodów.
W odwołaniu od postanowienia organu I instancji, mającego postać wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy, skarżąca zakwestionowała przyjęty przez ten organ tryb rozpatrzenia sprawy oraz nie zgodziła się z zaprezentowaną argumentacją prawną. Wskazała na niewłaściwą formę podjętego przez organ rozstrzygnięcia, które w jej ocenie powinno mieć w przypadku umorzenia postępowania formę decyzji oraz na przysługujący jej środek odwoławczy, z uwagi na treść art. 127 § 3 k.p.a. oraz nadrzędną zasadę dwuinstancyjności postępowania administracyjnego. Podkreśliła, iż przyjęte przez organ rozstrzygnięcie nie ma związku z jej wnioskiem, który nie dotyczył kwestii udostępnienia akt administracyjnych przedmiotowej sprawy, lecz jej merytorycznego załatwienia w postaci wydania (doręczenia) decyzji koncesyjnej, o którą wnioskowała w dniu 30 sierpnia 2012 r.