Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Marcinkowska Sędziowie Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki Sędzia WSA Andrzej Wieczorek (spr.) Protokolant Michał Syta po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 września 2006 r. sprawy ze skargi A. K. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] maja 2006 r. nr [...] w przedmiocie wydania pozwolenia na broń palną myśliwską oddala skargę
Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] maja 2006r. nr [...] działając na podstawie art. 138 § l pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. z 2000r. Dz. U. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), oraz art. 15 ust. l pkt 6 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (t.j. z 2004 r. Dz. U. Nr 52, poz. 525 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania A. K. - skarżącego od decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] marca 2006 r., mocą której odmówiono skarżącemu wydania pozwolenie na broń palną myśliwską utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.
Komendant Wojewódzki Policji w [...] ustalił, że w Sądzie Rejonowym w [...] sygn.akt [...] toczy się p-ko skarżącemu postępowanie karne o popełnienie czynu zabronionego określonego w art.284 § 2 k.k. tj. przywłaszczenie cudzej rzeczy ruchomej. Biorąc pod uwagę te okoliczności organ I instancji uznał, że w tym przypadku spełniona jest przesłanka, o której mowa w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji. Zgodnie z powołanym przepisem właściwy organ Policji nie wydaje pozwolenia na broń w przypadku osób, co do których istnieje uzasadniona obawa, że mogą użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, w szczególności skazanym prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu albo wobec których toczy się postępowanie karne o popełnienie takich przestępstw.
Zdaniem organu I instancji wystarczającą przesłanką odmowną jest sam fakt toczącego się postępowania karnego z zarzutem przywłaszczenie cudzej rzeczy ruchomej a wobec brzmienia powołanego wyżej przepisu, żądanie przeprowadzenia dowodu z akt sprawy karnej jest bezzasadne.
Od decyzji organu I instancji skarżący, wniósł w ustawowym terminie odwołanie do Komendanta Głównego Policji zarzucając organowi I instancji naruszenie przepisów prawa materialnego z ustawy o broni i amunicji poprzez przyjęcie, iż fakt toczącego się postępowania karnego uzasadnia stanowisko organu. Nadto wskazał, że w toczącym się od 2002r. postępowaniu karnym zeznania świadków są sprzeczne a w aktach sprawy brak jest wiążącej opinii biegłych, co do faktu przywłaszczenia mienia. Zdaniem skarżącego dokonana przez organ interpretacja art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy wskazującego, że sam fakt toczącego się postępowania karnego jest wystarczający do odmowy wydania pozwolenia jest błędna. W jego ocenie fakt prowadzenia wobec niego postępowania karnego o popełnienie przestępstwa p-ko mieniu jest elementem niewystarczającym dla odmowy wydania pozwolenia na broń. Jego zdaniem właściwa interpretacja tego przepisu wiąże się z kumulatywnym spełnieniem się dwóch przesłanek:
- istnienia uzasadnionej obawy użycia broni w celach sprzecznych z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego
- skazania lub toczenia się postępowania karnego za przestępstwa przeciwko zdrowiu, życiu lub mieniu.
Nadto wskazuje, że przestępstwo winno być popełnione z użyciem przemocy lub groźby karalnej.
W związku z powyższym skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji.