Postanowieniem z [...] września 2011 r. Burmistrz [...] przedstawił stanowisko wierzyciela w sprawie zarzutów na prowadzone postępowanie egzekucyjne - odmówił uznania zarzutów za zasadne i wyrażenia zgody na umorzenie postępowania egzekucyjnego.
Zaskarżonym postanowieniem SKO w [...], po rozpatrzeniu zażalenia skarżącego, uchyliło w całości postanowienie Burmistrza [...] i:
1. Stwierdziło na podstawie art. 34 ust. 1a u.p.e.a. niedopuszczalność zarzutów sprowadzających się do kwestionowania zasadności obowiązku zapłaty renty planistycznej,
2. Uznało za niezasadny zarzut dotyczący przedawnienia egzekwowanego obowiązku.
SKO w [...] trafnie uznało, że w sprawie zastosowanie ma, w odniesieniu do zarzutu kwestionującego istnienie obowiązku zapłaty należności z tytułu renty planistycznej, art. 34 ust. 1a u.p.e.a., który stanowi, że jeżeli zarzut zobowiązanego jest lub był przedmiotem rozpatrzenia w odrębnym postępowaniu administracyjnym, podatkowym lub sądowym albo zobowiązany kwestionuje w całości lub w części wymagalność należności pieniężnej z uwagi na jej wysokość ustaloną lub określoną w orzeczeniu, od którego przysługują środki zaskarżenia, wierzyciel wydaje postanowienie o niedopuszczalności zgłoszonego zarzutu.
Niesporne jest, że decyzją z [...] marca 2008 r. Burmistrz [...] ustalił skarżącemu opłatę z tytułu tzw. renty planistycznej. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją SKO w [...] z [...] lipca 2008 r. Podkreślenia wymaga również, że na skutek wniesionej skargi, WSA w Warszawie wyrokiem z dnia 14 stycznia 2009 r. sygn. akt IV SA/Wa 1366/08 oddalił skargę na powyższą decyzję SKO w [...] z [...] lipca 2008 r. Wskazać także trzeba, że NSA wyrokiem z 20 sierpnia 2010 r. sygn. akt II OSK 905/09 oddalił skargę kasacyjną wniesioną od powyższego wyroku. Zatem legalność decyzji Burmistrza Wołomina potwierdzona została w postępowaniu administracyjnym oraz sądowym, w którym skarżący zgłaszał zastrzeżenia co do decyzji o ustaleniu renty planistycznej, które nie zostały jednak uwzględnione. W tej sytuacji zastosowanie powinien mieć, względem zarzutu kwestionującego istnienie obowiązku zapłaty po stronie skarżącego, art. 34 ust. 1a u.p.e.a.
Nieuzasadnione w ocenie Sądu są zarzuty pełnomocnika skarżącego dotyczące naruszenia zasady dwuinstancyjności postępowania administracyjnego (określonej w art. 15 k.p.a.) oraz art. 139 k.p.a., który reguluje zakaz reformationis in peius.
Z istoty zasady dwuinstancyjności postępowania administracyjnego wynika wymóg przeprowadzenia dwukrotnego postępowania wyjaśniającego co oznacza, że przedmiotem postępowania odwoławczego nie jest weryfikacja rozstrzygnięcia pierwszoinstancyjnego lecz ponowne rozpatrzenie sprawy administracyjnej. W rozpoznawanej sprawie nie doszło do naruszenia omawianej zasady, ponieważ zarzuty skarżącego zgłoszone do prowadzonej egzekucji zostały dwukrotnie rozważone przez organy obu instancji. Organy obu instancji rozważyły zarzut skarżącego dotyczący nieistnienia obowiązku uiszczenia renty planistycznej, uzasadniając swe stanowisko poprzez wskazanie na legalność decyzji Burmistrza [...] z [...] marca 2008 r. Podkreślenia wymaga, że stwierdzone przez SKO w [...] naruszenie przez organ I instancji art. 34 ust. 1a u.p.e.a. nie upoważniało do zastosowania art. 138 § 2 k.p.a., który daje podstawę do uchylenia decyzji w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji tylko wtedy gdy decyzja wydana została z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Przede wszystkim w sprawie nie wystąpiła konieczność przeprowadzenia dodatkowego postepowania wyjaśniającego, którego zakres miałby istotny wpływ na rozstrzygnięcie, a do prawidłowego odniesienia się do zarzutu skarżącego wystarczające było oparcie się na ostatecznej i prawomocnej (na skutek wyroków WSA oraz NSA) decyzji wydanej w przedmiocie ustalenia renty planistycznej. Zdaniem Sądu, SKO w [...] zasadnie zastosowało art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a., tj. uchyliło postanowienie Burmistrza i orzekło co do istoty sprawy. Prawidłowe rozstrzygnięcie SKO w [.] (o charakterze kasatoryjno-reformacyjnym) czyni bezzasadnym zarzut skarżącego co do naruszenia zasady dwuinstancyjności postępowania sądowego.