Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA - Piotr Piszczek, Sędzia WSA - Michał Sowiński (spr.), Sędzia WSA - Tomasz Zawiślak, Protokolant spec. - Anna Szaruch, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 stycznia 2019 r. sprawy ze skargi Przedsiębiorstwa ... "L." sp. z o.o. z siedzibą w B. na decyzję Ministra Inwestycji i Rozwoju z dnia ... maja 2018 r. nr ... w przedmiocie określenia kwoty dofinansowania przypadającej do zwrotu: oddala skargę.
Przedmiotem skargi wniesionej przez Przedsiębiorstwo Usługowo-Handlowo-Produkcyjne [...] Sp. z o.o. z siedzibą w [...] (dalej: Beneficjent, Skarżąca) jest decyzja Ministra Inwestycji i Rozwoju (dalej również jako organ) z [...] maja 2018 r., nr [...], utrzymująca w mocy decyzję Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej (dalej: NFOŚiGW, organ I instancji, Instytucja Wdrażająca) z [...] listopada 2015 r., nr [...] [...]) określającą przypadającą do zwrotu kwotę dofinansowania.
Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym.
W dniu [...] października 2011 r. pomiędzy Beneficjentem, a NFOŚiGW zawarta została umowa o dofinansowanie projektu pn. "Zintegrowany system gospodarki odpadami dla aglomeracji [...]".
W wyniku przeprowadzonej przez Urząd Kontroli Skarbowej w [...] (dalej: "UKS") kontroli zamówienia publicznego na realizowany w ramach ww. projektu kontrakt "Rozbudowa i modernizacja Zakładu Utylizacji Odpadów Komunalnych w [...]", wykryto nieprawidłowości w postaci zmiany osoby projektanta z - [...] - wymienionego w ofercie Wykonawcy na [...]. Zgodnie z ustaleniami UKS była to nieuprawniona zamiana, gdyż [....] nie posiadał uprawnień budowlanych, wymaganych w warunkach udziału w postępowaniu lecz był upoważniony do sporządzania projektów instalacji elektrycznych o powszechnie znanych rozwiązaniach konstrukcyjnych i schematach technicznych. Tymczasem z ogłoszenia o zamówieniu wynikało, że projektant musi posiadać uprawnienia do projektowania bez ograniczeń, nie tylko w zakresie instalacji elektrycznych, ale w zakresie sieci, instalacji i urządzeń elektrycznych i elektroenergetycznych oraz co najmniej 5-letnie doświadczenie zawodowe w zakresie wykonywania pracy wymagającej korzystania z ww. uprawnień.
Mając na uwadze powyższe Instytucja Wdrażająca obniżyła wysokość wydatków kwalifikowalnych w ramach kontraktu o 5% zgodnie z Taryfikatorem (dokument - "Wskaźniki procentowe do obliczania wartości korekty finansowej za naruszenia przy udzielaniu zamówień publicznych, współfinansowanych ze środków funduszy UE") i w decyzji z [...] listopada 2015 r., nr [...] [....], określiła kwotę przypadającą do zwrotu, tj. 472.950,83 zł wraz z odsetkami.
Od powyższego rozstrzygnięcia Beneficjent złożył odwołanie.
Decyzją z [...] maja 2016 r., nr [...] Minister Rozwoju uchylił decyzję z [...] listopada 2015 r. i zwrócił sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.
Na powyższe rozstrzygnięcie Ministra Rozwoju Skarżąca wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Wyrokiem z 23 sierpnia 2017 r., sygn. akt V SA/Wa 2176/16 Sąd uchylił decyzję Ministra Rozwoju i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia, stwierdzając, że ww. rozstrzygnięcie wydane zostało z naruszeniem art. 138 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1257, z późn. zm.); dalej: "k.p.a." i art. 136 k.p.a. W uzasadnieniu wskazano, że wydając zaskarżoną decyzję, organ II instancji nie zmierzał do uzupełnienia postępowania dowodowego i poczynienia nowych lub dodatkowych ustaleń faktycznych, a dokonał odmiennej oceny już dokonanych ustaleń faktycznych, która to ocena prowadzi do wniosku, że należy rozważyć zasadność nałożenia na Beneficjenta wyższej korekty.