Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Beata Krajewska, Sędzia WSA - Izabella Janson (spr.), Sędzia WSA - Michał Sowiński, Protokolant - st. sekr. sąd. Agnieszka Groszek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 listopada 2010 r. sprawy ze skargi Z. C. na postanowienie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia ... marca 2010 r. nr ... w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia o pomocy de minimis; oddala skargę.
Przedmiotem skargi wniesionej przez Z. C. prowadzącego .. .. jest postanowienie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z ... marca 2010 r. nr ... utrzymujące w mocy postanowienie Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (dalej: Prezes Zarządu PFRON) z ... stycznia 2010 r. nr ... o odmowie wydania zaświadczenia o pomocy de minimis.
Zaskarżone postanowienie zostało wydane w następującym stanie faktycznym.
Pismem z ... października 2009 r. strona zwróciła się do PFRON o wydanie zaświadczenia o udzielonej pomocy de minimis w kwocie ... zł. W uzasadnieniu wniosku wskazał, iż prowadzone przez niego przedsiębiorstwo sfinansowało realizację indywidualnego programu rehabilitacyjnego poprzez zakup ... zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 12 lit. f rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2007 r. w sprawie zakładowego funduszu osób niepełnosprawnych.
Postanowieniem z ... stycznia 2010 r. Prezes Zarządu PFRON odmówił wydania zaświadczenia o pomocy de minimis na dzień ... października 2009 r. w kwocie ... zł, tj. ... euro.
Wnioskodawca złożył zażalenie na powyższe postanowienie.
Postanowieniem z ... marca 2010 r. Minister Pracy i Polityki Społecznej utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie. Podtrzymując stanowisko organu pierwszej instancji wskazał ponadto, iż celem indywidualnego programu rehabilitacji (IPR) jest zmniejszenie ograniczeń zawodowych pracownika niepełnosprawnego, wynikających z rodzaju i stopnia niepełnosprawności, a zatem sfinansowaniu z zfron podlegają koszty dostosowania miejsca pracy i stanowiska pracy do potrzeb wynikających z rodzaju i stopnia niepełnosprawności, mające na celu zmniejszenie ograniczeń zawodowych. Zasadność poniesionych wydatków musi wynikać wprost z samego indywidualnego programu rehabilitacji i musi być uzasadniona spodziewanym zmniejszeniem lub wyeliminowaniem ograniczeń zawodowych wynikających z rodzaju i stopnia niepełnosprawności pracownika, dla którego program został opracowany.
Zdaniem organu, w przedmiotowej sprawie wątpliwości budzi fakt eliminowania ograniczeń zawodowych wynikających z rodzaju i stopnia niepełnosprawności pracownika poprzez zakup koparko-ładowarki, ponieważ trudno znaleźć związek pomiędzy powyższym zakupem a zmniejszeniem ograniczeń zawodowych wynikających z niepełnosprawności pracownika z powodu choroby narządu wzroku. Zakup ten jest warunkiem niezbędnym do wykonywania pracy na stanowisku operatora bez względu czy na tym stanowisku zatrudniona jest osoba pełnosprawna czy niepełnosprawna i brak jest podstaw do uznania, że stanowi on koszt dostosowania stanowiska pracy do potrzeb wynikających z rodzaju i stopnia niepełnosprawności. Organ wskazał, że w programie brak odniesień do rzeczywistych ograniczeń zawodowych pracownika spowodowanych stanem narządu wzroku, sposobu ich eliminowania i powiązania z zakupem koparko-ładowarki, której operatorem może być osoba o dobrej kondycji wzrokowo-ruchowej, nie posiadająca wady wzroku niekorygowalnej okularami. Indywidualne programy rehabilitacji osób niepełnosprawnych, których cel został jasno zdefiniowany w przepisach, nie mogą stanowić pretekstu do dokonywania w firmie inwestycji związanych z zakupem nowych urządzeń stanowiących wyposażenie stanowiska pracy, do jakich pracodawca jest zobowiązany.