Fakt wykonywania pracy niezgodnie z posiadanym zezwoleniem na pracę powinien być stwierdzony w trybie przewidzianym w art. 50 ust. 11 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu /Dz.U. 1997 nr 25 poz. 128 ze zm./, nie zaś przez Prezesa Urzędu Do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców w sprawie prowadzonej na podstawie przepisów ustawy z dnia 25 czerwca 1997 r. o cudzoziemcach /Dz.U. 2001 nr 127 poz. 1400/.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Eriki R. na decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia 27.05.2002 r. (...) w przedmiocie przedłużenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony - uchyla zaskarżoną decyzję.
Decyzją z dnia 27.05.2002 r. Prezes Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców utrzymał w mocy decyzję Wojewody P. z dnia 15.12.2000 r. w sprawie odmowy przedłużenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony obywatelce Republiki Łotewskiej Erice R.
Jako podstawę rozstrzygnięcia powołano treść art. 22 ust. 2 pkt 2 w zw. z art. 13 ust. 1 pkt 7 i 9 ustawy o cudzoziemcach.
W uzasadnieniu powyższej decyzji wskazano, że w dniu 19.10.1998 r. Erika R. zwróciła się do Wojewody S. z wnioskiem o udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony i wydanie karty czasowego pobytu, z uwagi na prowadzenie w Polsce działalności gospodarczej. Cudzoziemka wspólnie z mężem zawiązała w dniu 9.12.1996 r. spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością "E.", której działalność polegała na sprzedaży hurtowej i detalicznej towarów, za wyjątkiem produktów spożywczych.
Decyzją z dnia 14.12.1998 r. Wojewoda S. udzielił skarżącej zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony na okres do dnia 14.12.2000 r.
W dniu 10.10.2000 r. Erika R. złożyła do Wojewody P. wniosek o przedłużenie przedmiotowego zezwolenia, motywując go zamiarem kontynuowania prowadzonej działalności gospodarczej. Do wniosku skarżąca dołączyła wydane zezwolenie przez Starostę Cz. na zatrudnienie w "E." na stanowisku wiceprezesa zarządu w okresie od dnia 1.12.2000 r. do dnia 30.11.2001 r.
Decyzją z dnia 15.12.2000 r. Wojewoda P. odmówił skarżącej przedłużenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony i jednocześnie zobowiązał ją do opuszczenia Polski w terminie do dnia 14.01.2001 r.
Na skutek odwołania, Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji decyzją z dnia 23.04.2001 r. utrzymał w mocy powyższą decyzję.
Na skutek skargi, Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 23 stycznia 2002 r. V SA 1552/01 zaskarżoną decyzję uchylił, zalecając uzupełnienie materiału dowodowego.
Decyzją z dnia 27.05.2002 r. Prezes Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców po ponownym rozpatrzeniu sprawy utrzymał w mocy decyzję z dnia 15.12.2000 r. Wojewody P., powołując treść art. 22 ust. 2 pkt 2 w zw. z art. 13 ust. 1 pkt 7 i 9 ustawy o cudzoziemcach.
W uzasadnieniu powyższej decyzji stwierdzono, że organ I. instancji zwrócił uwagę, że dochody "E." sp. z o.o. są niewielkie, co skłania do przypuszczenia, że faktyczny cel pobytu skarżącej nie jest zgodny z deklarowanym. Działalność statutowa założonej przez cudzoziemkę spółki polega m.in. na sprzedaży detalicznej wszelkiego rodzaju towarów na straganach wzdłuż dróg publicznych lub na wydzielonych targowiskach, a zezwolenie na zatrudnienie, jak i zgoda na wykonywanie pracy zostały wydane przez Starostę Cz. na stanowisko wiceprezesa zarządu. Z akt sprawy wynika, że "E." nie zatrudniała pracowników do prowadzenia działalności gospodarczej, co wskazuje, zdaniem organu odwoławczego, że cudzoziemka dopuściła się naruszenia przepisów art. 50 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, gdyż świadczyła ona pracę bez wymaganych zezwoleń, pobierając z tego tytułu wynagrodzenie. Zdaniem organu odwoławczego, fakt, że cudzoziemka posiadała zezwolenie na zatrudnienie na stanowisku wiceprezesa nie jest równoznaczne z posiadaniem zezwolenia na wykonywanie pracy sprzedawcy.