Według art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ sposób ustalania podstaw opodatkowania w drodze szacunkowej pozostawiony jest uznaniu organu podatkowego, jednakże szacowanie tej podstawy winno być oparte na w miarę realnych założeniach i dokonane przy uwzględnieniu logicznych metod rozumowania.
Nie może być zgody z wyżej sformułowaną zasadą szacunek, który opiera się na danej wyjściowej - wielkości obrotu zeznanego przez podatnika i następnie wyliczeniu tegoż obrotu jako podstawy opodatkowania na kwotę ponad trzykrotnie wyższą od kwoty zeznanej.
Skarżąca prowadzi w O. działalność handlową, sklep wędliniarski i ogólnospożywczy i według deklaracji z dnia 29 października 1990 r. przy prowadzeniu działalności nie korzysta z usług osób zatrudnionych.
Decyzją z dnia 5 lutego 1991 r., wydaną na podstawie par. 4 pkt 2 i par. 7 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 1990 r. w sprawie karty podatkowej /Dz.U. nr 92 poz. 545/ Urząd Skarbowy w O. ustalił dla skarżącej za okres od 1 stycznia do 30 czerwca 1991 r. podatek obrotowy i dochodowy w formie karty podatkowej w wysokości 1.375.000 zł miesięcznie, łącznie 8.250.000 zł. Następnie decyzją z dnia 17 lipca 1991 r. wydaną na podstawie par. 4 pkt 2 i par. 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 czerwca 1991 r. w sprawie karty podatkowej /Dz.U. nr 57 poz. 244/ wymierzono skarżącej podatek obrotowy i dochodowy w formie karty podatkowej w wysokości 2.275.000 zł miesięcznie, łącznie 13.650.000 zł.
Na skutek odwołania od tej decyzji przeprowadzona została dnia 6 sierpnia 1991 r. lustracja w sklepie skarżącej. W toku tej lustracji stwierdzono, że sprzedażą w sklepie zajmuje się Zdzisława P., matka skarżącej. Wyżej wymieniona oświadczyła, że zastępuje córkę średnio 2 do 3 razy w tygodniu przez dwie godziny, w sklepie nie ma ewidencji zatrudnienia, gdyż takie zatrudnienie nie było zakładane oraz że od grudnia 1990 r. ma uaktualnioną książeczkę zdrowia.
Po rozpatrzeniu odwołania Izba Skarbowa we W. decyzją z dnia 31 października 1991 r. utrzymała w mocy decyzję Urzędu Skarbowego w O. z dnia 17 lipca 1991 r.
Przed rozstrzygnięciem odwołania skarżącej Urząd Skarbowy w O. decyzją z dnia 27 sierpnia 1991 r. na podstawie par. 21 ust. 1 pkt 2 i 3 w związku z par. 16 ust. 1 i par. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 1990 r. w sprawie karty podatkowej /Dz.U. nr 92 poz. 545/ orzekł o wyłączeniu skarżącej z grupy podatników opłacających podatki w formie karty podatkowej za rok 1991 stwierdzając zarazem, że w okresie dwóch następnych lat nie będzie jej przysługiwało opodatkowanie w formie karty podatkowej.
Decyzja ta doręczona została skarżącej dnia 30 sierpnia 1991 r. i stała się ostateczna z upływem 13 września 1991 r.
Kolejną decyzją z dnia 26 listopada 1991 r. wydaną na podstawie art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ i rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 13 stycznia 1982 r. w sprawie zaliczek na podatki obrotowy i dochodowy /Dz.U. nr 4 poz. 29/, Urząd Skarbowy w O. ustalił wysokość należnych zaliczek na podatki obrotowy i dochodowy za miesiące od stycznia do sierpnia 1991 r. w łącznej kwocie 25.763.300 zł.
Za podstawę ustalenia zaliczek przyjęto oświadczenie skarżącej, złożone do protokołu z lustracji w dniu 6 sierpnia 1991 r., że przeciętny utarg dzienny w sklepie wynosi 1.200.000 zł /miesięcznie: 26.400.000 zł/.