1. Chociaż umowy leasingu nie można utożsamiać z umową licencyjną, to jednak "należności licencyjne" z art. 12 Umowy polsko-włoskiej należy uznać za równoznaczne z wszelkiego rodzaju należnościami wynikającymi z użytkowania lub prawa do użytkowania rzeczy lub praw na podstawie poszczególnych umów, i to nie tylko umów licencyjnych.
2. Organ podatkowy orzekający w sprawach opodatkowania należności licencyjnych z tytułu umów leasingu międzynarodowego powinien przeprowadzić postępowanie mające na celu wyjaśnienie, czy zagraniczny leasingodawca nie uiszcza w swoim kraju podatku dochodowego z tytułu otrzymywanych należności licencyjnych.
Pominięcie tego ustalenia powoduje, iż wydane po tak przeprowadzonym postępowaniu decyzje naruszają przepis art. 7 Kpa.
Inspektor Kontroli Skarbowej w W. wynikiem kontroli z dnia 24 lutego 1993 r. ustalił, iż D. Fabryka Lin i Sznurów Technicznych "D." jako płatnik zobowiązany do naliczania, potrącania, zadeklarowania i odprowadzenia do Urzędu Skarbowego podatku dochodowego obciążającego leasingodawcę - firmę włoską F.F.E. Sp. A. z tytułu otrzymywanego czynszu leasingowego - obowiązku tego nie wykonała.
W wyniku żądania skierowania sprawy na drogę postępowania podatkowego, Urząd Skarbowy w Ś. decyzją z dnia 31 maja 1993 r. ustalił należny od D. Fabryki Lin i Sznurów Technicznych "D." w Ś. zryczałtowany podatek dochodowy za rok 1992 w kwocie 529 305.000 złotych z tytułu dokonania wypłaty dla firmy włoskiej F.F.E. Sp. A czynszu w wysokości 5.293.054 600 złotych wynikającego z umowy leasingu. W uzasadnieniu decyzji ustalono, że Fabryka "D." jako wydzierżawiająca na podstawie umowy leasingu od firmy włoskiej urządzenie przemysłowe w postaci linii do wytłaczania Technorope 2000/160/Fi, zobowiązana jest do płacenia czynszu za czas użytkowania urządzenia. Fabryka dokonała rozliczenia I raty czynszu w marcu 1992 r. na kwotę 2.408.869.900 złotych oraz w dniu 25 lipca 1992 r. - II raty na kwotę 2.384.184.700 złotych. Razem w roku 1992 kwota zapłaconego czynszu leasingowego wyniosła 5.292.054.000 złotych. Stosownie do przepisu art. 3 ust. 2 i art. 21 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania /Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm./, firma włoska podlega opodatkowaniu od dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zaś na podstawie art. 26 ustawy Fabrykę "D." obciążały obowiązki płatnika, których nie wypełniła.
Odwołując się od powyższej decyzji D. Fabryka Lin i Sznurów Technicznych "D." w Ś. domagała się jej uchylenia lub stwierdzenia nieważności jako naruszającej prawo materialne, w szczególności:
- art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przez błędne przyjęcie, że opłaty czynszowe z tytułu umowy leasingu podlegają opodatkowaniu według zasad określonych w tym przepisie, podczas gdy nie mieszczą się w dyspozycji przepisu wobec czego zobowiązanie podatkowe nie istnieje,
- art. 12 umowy między rządem PRL a rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania przez błędne przyjęcie, że opłaty leasingowe stanowią należności licencyjne,
- art. 30 ustawy o kontroli skarbowej przez wydanie decyzji w sprawie już rozstrzygniętej decyzją ostateczną, jakiej moc posiada wynik kontroli skarbowej.
Zarzucała, że przepis art. 21 ustawy o podatku dochodowym odnosi się wyłącznie do umów licencyjnych i dóbr o charakterze własności intelektualnej. Ponadto przepis art. 12 powołanej umowy w powiązaniu z art. 2 umowy leasingowej prowadzi do zwolnienia Fabryki od podatku nawet gdyby przyjąć, iż podatek ten stronę obciążał.