W świetle art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ utrudnianie lub uniemożliwianie pobytu w lokalu nie ma znaczenia prawnego, jeżeli strona w stosownym czasie nie skorzystała ze środków prawnych przeciwdziałających takiemu utrudnianiu.
Jeżeli strona od momentu opuszczenia lokalu nie występowała do sądu powszechnego z powództwem o ochronę posiadania, stosownie do art. 344 par. 2 Kc jego roszczenie wynikające z posiadania wygasło po upływie roku od opuszczenia lokalu.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie sprawy ze skargi Tomasza R. na decyzję Wojewody P. z dnia 27 marca 2000 r. (...) w przedmiocie wymeldowania - skargę oddala.
Przedmiotem skargi jest decyzja Wojewody P. z dnia 27 marca 2000 r., (...) utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta Miasta S.W. z dnia 30 listopada 1999 r., (...) w sprawie wymeldowania Tomasza R. z pobytu stałego w S.W. przy ul. Ż. i W. 9/23.
Powołaną decyzję wydał na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa oraz art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174 ze zm./.
W motywach tego rozstrzygnięcia Wojewoda przytoczył, że postępowanie administracyjne w sprawie wymeldowania Tomasza R. zostało wszczęte na wniosek Renaty R., złożony w dniu 22 lipca 1998 r. Wnioskodawczyni we wskazanym wniosku podała, że ww. nie zamieszkuje w lokalu przy ulicy Ż. i W. 9/23 od 23 stycznia 1996 r., a wyprowadzając się oddał dobrowolnie klucze do mieszkania. Decyzją z dnia 30 listopada 1999 r.,
Prezydent Miasta S.W. uwzględnił wniosek Renaty R. i w uzasadnieniu decyzji wskazał, że zostały spełnione przesłanki określone wart. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych. Od powyższej decyzji wniósł odwołanie Tomasz R. i zarzucił, że decyzja została wydana w oparciu o błędne ustalenia okoliczności faktycznych oraz z naruszeniem art. 15 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych. Przede wszystkim akcentował, że opuszczenie lokalu nie nastąpiło dobrowolnie.
Organ odwoławczy podzielił wniosek organu I instancji, iż zostały spełnione przesłanki z powołanego wyżej przepisu.
Lokal mieszkalny usytuowany przy ul. Ż. i W. 9/23 stanowi wyłączną własność Renaty R. i wynika to z aktu notarialnego (...) z dnia 21 lutego 1994 roku. Renata i Tomasz R. zawarli związek małżeński w dniu 9 lutego 1991 r. Tomasz R. nie zamieszkuje w przedmiotowym lokalu od 23 stycznia 1996 r.
Wcześniej również nie zamieszkiwał w ww. lokalu i tak: w roku 1994 mieszkał z rodziną tylko w miesiącu wrześniu; od listopada 1994 r. do października 1995 r. również nie przebywał w przedmiotowym lokalu; w styczniu 1996 r. opuścił miejsce pobytu stałego i do dnia dzisiejszego nie powrócił. Odwołujący się twierdził, że jego okresy niezamieszkiwania w lokalu przy ul. Ż. i W. 9/23 w S.W. były spowodowane utrudnieniem mu korzystania z mieszkania przez żonę. Faktu tego nie potwierdzają ani postanowienie Prokuratora Rejonowego w S.W. z dnia 8 maja 1995 r., (...), który umorzył dochodzenie w sprawie przeciwko Renacie R. o utrudnianie korzystania z przedmiotowego mieszkania w ten sposób, że po wymianie zamków w drzwiach wejściowych, nie wpuszczała go do mieszkania, ani umorzone dochodzenie postanowieniem z dnia 31 maja 1995 r., (...), dochodzenie, w sprawie utrudniania korzystania z mieszkania poprzez wymianę zamków w drzwiach wejściowych oraz nieudostępnienia kluczy do ww. lokalu.
Okoliczność, że odwołujący się nie przebywa w tym lokalu potwierdzili świadkowie Izabela K. i Bożena R. Powołany przez odwołującego się świadek Małgorzata P. odmówiła składania jakichkolwiek wyjaśnień w przedmiotowej sprawie. W wyniku przeprowadzonych w dniu 23 lutego 2000 r. w obecności stron oględzin przedmiotowego lokalu stwierdzono jedynie, że w mieszkaniu znajdują się tylko wspólne meble świadczące o tym, że odwołujący się kiedyś w tym mieszkaniu zamieszkiwał.