Art. 40 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ nie zezwala organowi właściwemu w sprawach przeniesienia pozwolenia na budowę na uznaniowość działania.
Nie upoważnia również tego organu do dokonywania jakiejkolwiek oceny, czy też kontroli wydanego wcześniej pozwolenia na budowę i to niezależnie od stopnia zaawansowania i warunków realizacji inwestycji objętej tym pozwoleniem.
uchyla zaskarżoną decyzję w przedmiocie: odmowy przeniesienia pozwolenia na budowę.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga zasługiwała na uwzględnienie, jakkolwiek z innych przyczyn, niż podane w skardze. Kontrolując bowiem zaskarżoną decyzję zgodnie z zasadami wyrażonymi w art. 21 i art. 51 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ Sąd doszedł do przekonania, że została ona wydana z naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy. Przepis art. 40 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./, powołany w prawnomaterialnej podstawie wydanych w sprawie decyzji, nakłada na organ, który wydał pozwolenie na budowę obowiązek przeniesienia tegoż pozwolenia na innego inwestora, jeżeli dotychczasowy wyraża na to zgodę, zaś nowy inwestor przyjmuje warunki zawarte w pozwoleniu i wykaże się prawem do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Jeżeli zatem wymagania wynikające z tego przepisu zostaną spełnione, właściwy organ obowiązany jest - w drodze decyzji administracyjnej - orzec o przeniesieniu na rzecz określonej osoby pozwolenia na budowę wydanego już wcześniej innej osobie.
Jak z powyższego wynika regulacja zawarta w cyt. wyżej art. 40 Prawa budowlanego nie zezwala organowi właściwemu w sprawach przeniesienia pozwolenia na budowę na uznaniowość działania. Nie upoważnia również tego organu do dokonywania jakiejkolwiek oceny, czy też kontroli wydanego wcześniej pozwolenia na budowę i to niezależnie od stopnia zaawansowania i warunków realizacji inwestycji /objętej tym pozwoleniem/.
Organy administracji obu instancji nieprawidłowo oceniły, iż w warunkach rozpoznawanej sprawy nie jest możliwe przeniesienie pozwolenia na budowę na rzecz nowych inwestorów; argumenty podniesione w uzasadnieniu wydanych decyzji nie są trafne.
Z niespornych okoliczności sprawy wynika. że dotychczasowy inwestor wyraził zgodę na przeniesienie wydanego mu pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego na rzecz nowych inwestorów, czyli /skarżących/. Jest również niesporne, że nowi inwestorzy spełnili pozostałe wymagania wynikające z omawianego wyżej art. 40 Prawa budowlanego.
W aktach sprawy zalega kserokopia aktu notarialnego umowy darowizny, zgodnie z którą skarżący stali się właścicielami działki, na której znajduje się nieukończony budynek mieszkalny w stanie surowym /wykonanie ściany pierwszego piętra/, a także nie budzi wątpliwości przyjęcie przez nich warunków zawartych w wydanym wcześniej pozwoleniu na budowę.
Skoro powyższy przepis nie zezwala na uznaniowość działania organu w sprawach przeniesienia na inną osobę pozwolenia na budowę, w ustalonym stanie faktycznym sprawy, należało dokonać czynności przeniesienia pozwolenia na budowę na rzecz nowych inwestorów, w drodze decyzji administracyjnej.
Natomiast argumenty podniesione przez organy orzekające w sprawie, sprowadzające się do oceny przeznaczenia terenu wykorzystanego pod budowę budynku mieszkalnego objętego wydanym pozwoleniem na budowę, wychodzą poza unormowanie przepisu art. 40 Prawa budowlanego. Nie jest ona dopuszczalna jak wyżej zaznaczono przy stosowaniu tego przepisu i w związku z tym nie może prowadzić do odmowy przeniesienia pozwolenia na budowę, gdy strony spełniły wymagania wynikające z tegoż przepisu. Zauważyć przy tym należy, że organy orzekające w sprawie wdając się wadliwie całkiem w dokonywanie oceny przeznaczenia terenu w aktualnie obowiązującym planie zagospodarowania przestrzennego - tj. działki nr 3501/1 powstałej w wyniku podziału działki nr 3501 - nie wzięły pod uwagę regulacji zawartej w art. 35 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 89 poz. 415 ze zm./.
Z powyższych względów na zasadzie art. 22 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 oraz art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ orzeczono, jak w sentencji.
Naczelny Sąd Administracyjny uchylił jedynie decyzję organu II instancji, gdyż przyśpieszy to rozpoznanie sprawy i umożliwi wydanie stosownej decyzji przez organ odwoławczy.