1. Wprawdzie art. 211 Kpa przewiduje odpowiednie stosowanie przez sąd administracyjny przepisów kodeksu postępowania cywilnego, jednak tylko w sprawach nie uregulowanych w dziale VI Kpa. Sprawę kosztów procesu reguluje natomiast wyczerpująco art. 208 Kpa, który nie dopuszcza zasądzenia zwrotu kosztów postępowania od skarżącego na rzecz organu administracji państwowej. Przepis ten zmienia zatem na korzyść skarżącego zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, wyrażoną w art. 98 Kpc.
2. Osoba trzecia, której praw dotyczy wynik postępowania przed sądem administracyjnym, może wprawdzie wziąć udział w postępowaniu przed tym sądem na prawach strony, jednak nie zyskuje przez to pozycji strony przeciwnej w stosunku do skarżącego. Zgodnie z art. 202 par. 1 Kpa stroną przeciwną w stosunku do skarżącego w tym postępowaniu jest tylko organ administracji państwowej, brak jest zatem podstaw do zasądzenia kosztów zastępstwa sądowego od skarżącego na rzecz osoby trzeciej, występującej przed sądem administracyjnym na prawach strony.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Barbary K. na decyzję Wojewody Poznańskiego z dnia 29 lipca 1981 r. GKM 8176-M/495/81 w przedmiocie przydziału pomieszczenia zastępczego i na podstawie art. 207 par. 1 i par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję Prezydenta Miasta P. z dnia 8 grudnia 1980 r., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Wojewody Poznańskiego kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącej.
Nieruchomość zabudowana domem wielorodzinnym, położona przy ul. S. nr 9 w P., stanowiła współwłasność w równych częściach Władysława J. i Zdzisława F.
Aktem notarialnym z dnia 7 września 1970 r. udział Zdzisława F. nabyła Barbara K. na I piętrze tego domu zamieszkiwała matka zbywcy Maria J., która zajmowała lokal mieszkalny złożony z 2 pokoi o powierzchni 18 m2 i 12 m2 oraz kuchni i pomieszczeń pomocniczych, przydzielony jest decyzją organu administracji.
W pisemnej umowie, poprzedzającej sprzedaż udziału w nieruchomości, Maria J., działająca w imieniu swego syna - Zdzisława F., zobowiązała się do sprzedaży połowy nieruchomości z mieszkaniem na I piętrze, które dotychczas sama zajmowała, i na tej podstawie pokwitowała w dniu 2 sierpnia 1970 r. przyjęcie zaliczki na poczet umówionej ceny kupna - sprzedaży oraz udostępniła Barbarze K. jeden pokój o powierzchni 18 m2 z używalnością kuchni i pozostałych pomieszczeń.
Nie dotrzymując zawartej z Barbarą K. umowy oddania w jej posiadanie całego lokalu, jaki formalnie zajmowała w domu przy ulicy S. nr 9, Maria J. sprowadziła swą siostrę Helenę Z. z rodziną do pozostałego pokoju o pow. 12 m2 i wytoczyła powództwo o eksmisję Barbarze K.
Ponieważ Maria J. legitymowała się przydziałem na cały lokal mieszkalny, Sąd Rejonowy w P., wyrokiem z dnia 31 marca 1978 r. w sprawie I.C.10/78, orzekł eksmisję Barbary K. z pokoju o powierzchni 18 m2. W wykonaniu tego wyroku Prezydent Miasta P. przydzielił Barbarze K. pomieszczenie zastępcze na strychu domu, którego jest współwłaścicielką, jednakże Wojewoda Poznański uchylił tę decyzję o przydziale po stwierdzeniu, że pomieszczenie to nie nadaje się w ogóle do zamieszkania.
Decyzją z dnia 8 grudnia 1980 r. Prezydent Miasta P. przydzielił Barbarze K. pomieszczenie zastępcze w lokalu nr 74/7 przy ul. G. w P. i odwołanie od tej decyzji nie zostało przez Wojewodę Poznańskiego uwzględnione. Utrzymując w mocy przydział pomieszczenia zastępczego, Wojewoda Poznański stwierdził, że nie jest upoważniony do oceny zasadności wyroku sądu powszechnego.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego na powyższą decyzję Barbara K. zarzuca, że przydzielone jej pomieszczenie zastępcze, przerobione z przechowalni opału, jest zawilgocone, brudne, wymaga kapitalnego remontu i nie nadaje się do zamieszkania. Jednocześnie skarżąca stwierdzi, że wytoczyła sprawę o zniesienie współwłasności domu przy ulicy S. nr 9 przez wyodrębnienie w nim własności poszczególnych lokali mieszkalnych i w związku z tym wniosła o zawieszenie postępowania.
Wojewoda Poznański nie złożył odpowiedzi na skargę, nie sprawdził zarzutu dotyczącego posiadania przez Marię J. drugiego lokalu mieszkalnego i ograniczył się do pisma przewodniego, informującego Naczelny Sąd Administracyjny o przekazaniu akt sprawy wraz ze skargą Barbary K.
Udział w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym zgłosiła Maria J., która domagała się oddalenia skargi i zasądzenia na jej rzecz kosztów zastępstwa sądowego w kwocie 1.500 zł. Maria J. twierdziła, że Barbara K. dotychczas nie podnosiła zarzutów co do stanu technicznego przydzielonego jej pomieszczenia zastępczego, wobec czego utraciła prawo do tych zarzutów przed sądem administracyjnym, oraz powoływała się na dalsze obowiązywanie jej przydziału na cały sporny lokal. Jej zdaniem, skarga nie zawiera zarzutów przeciwko wykonalności tytułu egzekucyjnego, jakimi jest wyrok sądu powszechnego, wobec czego winna ulec oddaleniu. Żądanie kosztów zastępstwa sądowego uzasadniła tym, że korzysta z uprawnień strony w rozumieniu art. 202 par. 2 Kpa, a zatem zgodnie z art. 211 Kpa ma do niej zastosowanie art. 98 Kpc, na podstawie którego uprawniona jest do żądania zwrotu kosztów procesu.