Decyzje wydawane przez organ kolegialny - kolegium odwoławcze przy sejmiku samorządowym stanowią wyraz woli członków składu orzekającego, którzy - tworząc całość - są nie tylko upoważnieni, ale i zobowiązani do podpisywania decyzji zgodnie z art. 107 par. 1 Kpa.
Naczelny Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie po rozpoznaniu sprawy ze skargi Mieczysława K. na decyzję Kolegium Odwoławczego przy Sejmiku Samorządowym Województwa R. z dnia 28 października 1990 r. (...) w przedmiocie przydzielenia lokalu zastępczego - stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji.
Mieczysław K. utracił tytuł prawny do dotychczas zajmowanego lokalu mieszkalnego w G. na mocy wyroku Sądu Rejonowego w G. z dnia 18 listopada 1988 r. IC 222/88, który nakazywał jego eksmisję. Z tego względu burmistrz Miasta i Gminy w G. wydał decyzję w sprawie przydziału Mieczysławowi K. lokalu zastępczego o powierzchni 14,8 m2. W uzasadnieniu decyzji, organ I instancji stwierdził, że przydział pomieszczenia zastępczego nastąpił po uprawomocnieniu się wyroku Sądu Rejonowego w G. Od decyzji organu I instancji Mieczysław K. wniósł odwołanie do Kolegium Odwoławczego przy Sejmiku Samorządowym w R. Skarżący podkreślił, że przydzielony lokal zastępczy na III piętrze nie spełnia jego wymagań, ponieważ nie posiada żadnych wygód, zaś jego stan zdrowia i wiek /62 lata/ nie pozwala na przynoszenie węgla i wody z "dołu". Ponadto jest w trudnej sytuacji materialnej, ponieważ utrzymuje się z zapomogi społecznej otrzymywanej z gminy, co uniemożliwia mu opłacenie kosztów eksploatacji tego lokalu.
Organ II instancji utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Podkreślił on, że materialnoprawną podstawę w tej sprawie stanowi art. 64 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. 1987 nr 30 poz. 165/, który zezwala w takich sytuacjach na przekwaterowanie do pomieszczenia zastępczego, pod warunkiem, że przydzielony lokal zastępczy spełnia wymogi ujęte w art. 7 ust. 1 prawa lokalowego. Jednakże, z drugiej strony, organ II instancji stwierdził, że Mieczysław K. nie został powiadomiony o wszczęciu postępowania administracyjnego w jego sprawie, co narusza jego interes prawny i faktyczny /art. 61 par. 4 Kpa/. Zdaniem organu II instancji wszechstronna analiza materiału dowodowego pozwala stwierdzić, że okoliczności, które podnosi odwołujący się, nie miały istotnego wpływu na wynik rozstrzygnięcia danej sprawy. Z tych też względów zespół orzekający Kolegium Odwoławczego przy Sejmiku Samorządowym województwa R. decyzją z dnia 29 października 1990 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Mieczysław K. wniósł skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, w której podtrzymał swoje poprzednie zarzuty. Także organ II instancji w odpowiedzi na skargę do NSA podtrzymał uzasadnienie zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie skargi.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Wymogi, jakie musi spełniać lokal zastępczy, zostały wyraźnie określone w art. 7 ust. 1 prawa lokalowego. Po pierwsze - musi to być pomieszczenie, które nadaje się do zamieszkania /a więc także z dostępem do źródeł wody oraz urządzeń sanitarnych, nawet jeżeli znajdują się one poza budynkiem/. Po drugie - powinien to być lokal położony w tej samej miejscowości i o powierzchni co najmniej 5 m2 na osobę. Po trzecie - w świetle art. 7 ust. 3 tejże ustawy - samodzielny lokal mieszkalny o właściwym wyposażeniu technicznym nie może być przeznaczony na lokal zastępczy. Po czwarte - zakwaterowanie tego typu jest dozwolone jedynie w sytuacji, gdy najemcy nie przysługuje na podstawie art. 6 prawa lokalowego, uprawnienie do lokalu zamiennego. Po piąte - sytuacje, o których wyżej, najczęściej łączą się z winą dotychczasowego najemcy, co oznacza, że przekwaterowanie do pomieszczenia zastępczego w zasadzie nie powinno powodować poprawy jego warunków mieszkaniowych.