1. Art. 48 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50/ jest przepisem szczególnym w stosunku do art. 14 ust. 1 tej ustawy i mającym zastosowanie tylko w 1993 r. do podatników, którzy wykonywali czynności podlegające opodatkowaniu przed 5 lipca 1993 r.
Oznacza to, że w 1993 r. pierwszy z przepisów wyłączył zastosowanie drugiego.
2. Użycie w art. 27 ust. 5 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50/ słowa "ustala" świadczy, że chodzi o decyzję ustalającą wysokość zobowiązania podatkowego.
O takiej decyzji jest mowa w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./. Wiąże się z nią 14 dniowy termin zapłaty podatku z art.. 18 ust. 1 tej samej ustawy. Należy więc przyjąć, że ustalony podatek ma charakter sankcyjny,. tym samym żądanie zapłaty odsetek w takim wypadku jest bezzasadne.
uchyla zaskarżoną decyzję w przedmiocie wymiaru podatku od towarów i usług za okres od lipca do października 1993 r. w części dotyczącej terminu płatności odsetek, a w pozostałym zakresie skargę oddala.
Zaskarżoną decyzją uchylono decyzję Urzędu Skarbowego w K. z dnia 5 stycznia 1994 r. nr PP VII/823/162/93 w sprawie ustalenia zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za okres od 5 lipca do 20 grudnia 1993 r. w części dotyczącej miesięcy listopada i grudnia 1993 r., zaś w pozostałym zakresie utrzymano w mocy.
Organ II instancji przyjął m.in., że podatniczka Bożena D.B. osiągnęła w 1992 r. obroty z prowadzenia apteki w przedziale ponad 600 mln zł do 4 mld zł i mogła, zgodnie z art. 14 ust. 2 w związku z art. 48 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./, wybrać zwolnienie podmiotowe od podatku od towarów i usług pod warunkiem złożenia oświadczenia o tym właściwemu urzędowi skarbowemu w terminie do dnia 3 września 1993 r. Podatniczka z tej możliwości nie skorzystała.
Była więc zobowiązana prowadzić ewidencję zawierającą dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji dla celów podatku od towarów i usług, o której mowa w art. 27 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, w tym dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania. Ewidencji tej jednak w ogóle nie prowadziła. Dlatego organ podatkowy I instancji zgodnie z art. 27 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług ustalił zobowiązanie w podatku od towarów i usług od obrotów za miesiące lipiec, sierpień, wrzesień i październik 1993 r. przy zastosowaniu stawki 22 procent bez prawa obniżenia kwoty podatku należnego, o którym mowa w art. 19 cyt. ustawy.
W skardze na decyzję organu I instancji podatniczka zarzuciła, że w myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług termin do złożenia oświadczenia o wyborze zwolnienia od podatku od towarów i usług upłynął z dniem 31 stycznia 1994 r., a nie 3 września 1993 r. Gdyby nawet było inaczej, to termin ten podlega przywróceniu, a ona stosowny wniosek złożyła, lecz nie został on uwzględniony. Nadto podatniczka w prowadzonej przez siebie aptece sprzedawała towary opodatkowane według różnych stawek podatkowych. Obrót z tej sprzedaży został przez organ podatkowy I instancji ustalony w oparciu o podatkową księgę przychodów i rozchodów przez podzielenie wynikającego z niej przychodu przez 122 procent i pomnożenie ilorazu przez 100 procent. Brak więc było podstaw zarówno do przyjęcia, że podatniczka nie zaewidencjonowała sprzedaży towarów, jak i zastosowania do całego obrotu stawki najwyższej.