Pojęcie "drogi publicznej" dla potrzeb ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ rozumieć należy według przepisów ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych /Dz.U. nr 14 poz. 60 ze zm./.
Wojewoda orzekł o utrzymaniu w mocy decyzji Wójta, odmawiającego Genowefie C. udzielenia pozwolenia na budowę ogrodzenia trwałego działki. (...)
Jako podstawę prawną wydanej decyzji Wojewoda powołał przepisy art. 53, art. 54 oraz art. 29 ust. 5 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229/ i art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa.
W uzasadnieniu tej decyzji podkreślił, iż Genowefa C. w 60/160 części jest współwłaścicielką działki będącej przedmiotem postępowania, zaś pozostali współwłaściciele to dzieci brata, mieszkające w innym rejonie kraju.
Organ odwoławczy przy tym wskazał, że pozwolenie na budowę może być wydane wyłącznie osobie, która wykaże swe prawo do dysponowania nieruchomością, na której planowana jest budowa oraz poinformował stronę, że pozwolenie na budowę ogrodzenia może być pozytywnie załatwione po przedłożeniu notarialnie potwierdzonych oświadczeń wszystkich współwłaścicieli działki aprobujących budowę zamierzonego ogrodzenia.
Wspomniana powyżej decyzja Wojewody zaskarżona została do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargą wniesioną przez Genowefę C. Skarżąca zarzuciła, iż budowa ogrodzenia zmierza do zabezpieczenia przysługujących jej praw, tak samo jak praw pozostałych współwłaścicieli.
Strona przeciwna wniosła o oddalenie skargi. Podtrzymała w całości swoje dotychczasowe stanowisko i argumenty przywołane w jego uzasadnieniu. Akcentowała fakt wezwania przez organ administracji I instancji Genowefy C. do uzupełnienia wniosku o pisemną zgodę pozostałych współwłaścicieli do prowadzenia przez nią wszelkich czynności związanych z budową ogrodzenia, jak również i to, że skarżąca nie przedłożyła dokumentu upoważniającego ją do dysponowania całą nieruchomością.
Rozpoznając skargę Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Uzyskanie pozwolenia na budowę obowiązuje między innymi w razie wykonywania stałych ogrodzeń od strony dróg /ulic/ i placów publicznych /par. 19 ust. 1 pkt 3 lit. "a" rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska w sprawie nadzoru urbanistyczno-budowlanego. W rozpoznawanej tymczasem sprawie nie zostało w sposób dostateczny wyjaśnione czy zaplanowane przez skarżącą Genowefę C. stałe ogrodzenie wzniesione ma być od strony drogi publicznej, a zatem czy do jego wykonania wymagane jest w ogóle uzyskanie pozwolenia na budowę, czy też roboty takie mogą być prowadzone bez pozwolenia na budowę.
Organy administracji wydające decyzje w sprawie, jak się wydaje, przyjęły założenie, że droga stanowiąca działkę przylegającą od strony południowo-wschodniej do zaprojektowanego ogrodzenia jest drogą publiczną. Wniosek taki w świetle zgromadzonego dotychczas materiału dowodowego nie jest uzasadniony. W aktach sprawy brak jest bowiem dowodu wskazującego, że wspomniana działka stanowi drogę publiczną, w rozumieniu art. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych. Ten bowiem przepis zawiera definicję drogi publicznej, przydatną także do zastosowania w sprawach regulowanych przepisami wydanymi na podstawie prawa budowlanego /między innymi par. 19 ust. 1 pkt 3 lit. "a" rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska w sprawie nadzoru urbanistyczno-budowlanego/, skoro przepisy te nie wprowadzają w zakresie tym odmiennych pojęć.