uchyla zaskarżoną decyzję.
Art. 37 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 24 października 1984 r.- Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ stanowi m.in., że obiekty budowlane lub ich części, będące w budowie lub wybudowane niezgodnie z przepisami obowiązującymi w okresie ich budowy, podlegają przymusowej rozbiórce, gdy terenowy organ administracji państwowej stwierdzi, że obiekt budowlany lub jego część - znajduje się na terenie, który zgodnie z przepisami o planowaniu przestrzennym nie jest przeznaczony pod zabudowę albo jest przeznaczony pod innego rodzaju zabudowę. W świetle przepisów ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o planowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 11 poz. 67 ze zm./ podstawą do ustalenia czy przy budowie obiektu budowlanego nastąpiło naruszenie przepisów o planowanej zabudowie jest wyłącznie miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, o którym mowa w art. 12-13 ustawy.
W żadnym zaś razie podstawy tej nie stanowią materiały do planu w rozumieniu art. 21 ust. 2 prawa budowlanego ani też uproszczony plan zagospodarowania przestrzennego gminy. Zarówno bowiem powołany już art. 37 ust. 1 pkt 1 jak też i art. 3 tego prawa zagadnienie porządku w zabudowie sprowadzają do zgodności usytuowania obiektu z przeznaczeniem terenu na określony cel - przepisami o planowaniu przestrzennym. Te zaś nie przewidują aktów o mocy powszechnie obowiązującej /m.in. art. 24 ust. 1 ustawy o planowaniu przestrzennym/ ani w postaci materiałów do planu ani też w postaci planu uproszczonego zagospodarowania gminy, który jest sporządzony w trybie określonym uchwałą Nr 85 Rady Ministrów z dnia 6 kwietnia 1974 r. w sprawie opracowania uproszczonych planów zagospodarowania przestrzennego gmin /M.P. nr 15 poz. 95/ mającą charakter samoistny, nie związany legislacyjnie z ustawą o planowaniu przestrzennym ani z systemem planowania przestrzennego wynikającego z tej ustawy.