Organy podatkowe przy wymiarze podatku od nieruchomości są związane zapisami w ewidencji gruntów i budynków; nie są uprawnione do dokonywania własnych ustaleń w tym przedmiocie.
oddala skargę.
Sprawa dotyczy podatku od nieruchomości za 1993 r. Z akt sprawy wynika, że H.P. jest właścicielką części nieruchomości.
Z zeznania podatkowego złożonego przez wymienioną wynika, że posiada grunt o powierzchni 133 m2, część budynku mieszkalnego o powierzchni 60 m2 zajętą na działalność gospodarczą, pozostałe budynki o powierzchni 68 m2 oraz przybudówkę o powierzchni 25,55 m2.
Decyzją w sprawie wymiaru podatku od nieruchomości za 1993 r. objęto zeznaną część nieruchomości z wyjątkiem przybudówki o powierzchni 25.55 m2 i wymierzono podatek.
H.P. odwołała się od powyższej decyzji, domagając się również objęcia opodatkowaniem budynku /przybudówki/ o powierzchni 25.55 m2, twierdząc że obiekt ten stanowi również jej własność.
Kolegium Odwoławcze przy Sejmiku Samorządowym utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. Kolegium stwierdziło, że sporna przybudówka usytuowana jest na działce gruntu nr 94 o powierzchni 53 m2 stanowiącej własność Gminy, co wynika z decyzji Wojewody i z wypisu z rejestru gruntów. Przedmiotowa działka została na cele handlowe wydzierżawiona E.S. umową dzierżawy z 2.9.1993 r. Z tego tytułu dzierżawcę - stosownie do przepisu art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31/ - obciążono podatkiem od nieruchomości za rok 1993, tj. z gruntu o powierzchni 53 m2 i usytuowanego na nim budynku o powierzchni 18 m2.
H.P. złożyła skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, ponawiając zarzuty z odwołania, w szczególności, że przybudówka stanowi jej własność i usytuowana jest na działce gruntu nr 5 stanowiącej współwłasność skarżącej i innych, podważając równocześnie prawidłowość zapisów w ewidencji gruntów.
W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do art. 21 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne /Dz.U. nr 30 poz. 163 ze zm./ wymiar podatku od nieruchomości od gruntów dokonywany jest na podstawie danych wynikających z ewidencji gruntów i budynków prowadzonej dla danej miejscowości i do czasu wprowadzenia zmian w ewidencji ujawnione w niej dane są wiążące dla organu państwowego. Zmian w ewidencji gruntów w zakresie tytułów własności dokonuje się tylko na podstawie dokumentów urzędowych, a natomiast ewentualne kwestionowanie tych dokumentów może się odbywać w przepisanym trybie i nie należy do organów ewidencji gruntów. Konsekwencją tego jest, że wpis w rejestrze określonej osoby jako właściciela bynajmniej jeszcze nie przesądza absolutnie o jej prawach do danej działki. Wpis ewidencyjny co do osoby właściciela danej nieruchomości ani nie korzysta z domniemania prawdziwości /jak odpowiednie wpisy w księdze wieczystej/, ani też nie mówi się o rękojmi wiary publicznej tych wpisów /w przeciwieństwie do rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych/. Z tego wypływa wniosek, że za pomocą zmian w ewidencji gruntów w zakresie tytułów prawnych do konkretnych działek nie można dochodzić i udowadniać praw właściciela. Moc wiążącą zarówno dla obywateli, jak i dla organów państwowych mają tylko dane dotyczące opisu gruntów /ich położenia, konkretnych granic, rodzajów użytków i ich jakości - klasy bonitacyjnej/.