Organ podatkowy na wniosek skarżącego trzykrotnie odraczał termin płatności podatku, aczkolwiek każdy z wniosków określał termin, do którego ogranicza odroczenie. Mimo to organ konsekwentnie odraczał płatność podatku z uwagi na złożenie przez skarżącego wniosku o przywrócenie terminu do złożenia żądania skierowania wyniku kontroli Urzędu Kontroli Skarbowej na drogę postępowania w sprawach zobowiązań podatkowych.
Żadna inna przesłanka nie była podnoszona przez skarżącego, w szczególności skarżący nie twierdził, że odroczenie płatności jest konieczne z powodu wyjątkowo trudnej sytuacji materialnej, w której się znalazł.
Nie można więc przypisać cech dowolności decyzji organu podatkowego pierwszej instancji, a nawet wprost przeciwnie trzykrotne odraczanie płatności stanowi o przychylnym dla skarżącego stanowisku organu.
oddalono skargę.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
W zaskarżonej decyzji zamieszczono, odpowiadające dyspozycji art. 196 par. 1 Kpa pouczenie co do zaskarżenia decyzji jedynie z powodu jej niezgodności z prawem.
Skarżący wprawdzie werbalnie stawia taki zarzut lecz niezmiernie lakoniczna skarga nie zawiera żadnego argumentu, który by wskazywał w jaki sposób został naruszony art. 22 ustawy o zobowiązaniach podatkowych czy art. 9 i art. 10 Kpa.
Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./, na wniosek podatnika termin płatności podatku może być odroczony lub płatność podatku rozłożona na raty. Przepis ten nie zawiera żadnych warunków, które należy spełnić by właściwy organ podatkowy mógł wniosek podatnika uwzględnić. Należy zatem przyjąć, że decyzja wydana na podstawie art. 22 ust. 1 jest decyzją uznaniową. Decyzja uznaniowa wymaga, tak jak każda decyzja, wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całokształtu materiału dowodowego /art. 77 par. 1 Kpa/, który następnie zostanie poddany swobodnej ocenie w rozumieniu art. 80 Kpa.
Organ podatkowy na wniosek skarżącego trzykrotnie odraczał termin płatności podatku, aczkolwiek każdy z wniosków określał termin, do którego ogranicza odroczenie. Mimo to organ konsekwentnie odraczał płatność podatku z uwagi na złożenie przez skarżącego wniosku o przywrócenie terminu do złożenia żądania skierowania wyniku kontroli Urzędu Kontroli Skarbowej na drogę postępowania w sprawach zobowiązań podatkowych.
Żadna inna przesłanka nie była podnoszona przez skarżącego, w szczególności skarżący nie twierdził, że odroczenie płatności jest konieczne z powodu wyjątkowo trudnej sytuacji materialnej, w której się znalazł.
Nie można więc przypisać cech dowolności decyzji organu podatkowego pierwszej instancji, a nawet wprost przeciwnie trzykrotne odraczanie płatności stanowi o przychylnym dla skarżącego stanowisku organu.
Również i dla sądu nie jest zrozumiały zarzut naruszenia art. 9 i art. 10 Kpa. Skarżący w odwołaniu od decyzji pierwszoinstancyjnej również ten sam zarzut podnosił i wskazywał, że nie był informowany przez organ o okolicznościach faktycznych i prawnych mogących mieć wpływ na wydanie decyzji. Nie można dociec jakich to informacji organ nie udzielił skarżącemu, do których był zobowiązany stosownie do art. 9 Kpa. Skarżący również przed organami podatkowymi reprezentowany był przez adwokata, a zatem nie zachodziła konieczność udzielania niezbędnych wyjaśnień i wskazówek. Również z tej samej przyczyny niezrozumiały jest zarzut naruszenia art. 10 Kpa.
Stawiane przez skarżącego zarzuty są de facto powtórzeniem normy prawnej bez wskazania jednak w czym tkwi jej naruszenie.
Naczelny Sąd Administracyjny nie dopatrzył się naruszenia prawa w zaskarżonej decyzji, a to oznacza, iż skargi nie można było uwzględnić.
Z tych więc przyczyn na podstawie art. 207 par. 5 Kpa orzeczono jak w sentencji.