Art. 14 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ zobowiązuje radę gminy zarówno do zarządzenia poboru podatku od posiadania psów w drodze inkasa, jak i do wyznaczenia inkasentów tego podatku.
Rozstrzygnięciem nadzorczym Wojewoda T. stwierdził nieważność uchwały Nr X/4/91 Rady Miejskiej w G. z 6 lutego 1991 r. w części dotyczącej sposobu zapłaty podatku od posiadania psów poprzez wpłatę do kasy Wydziału Finansowego UM w G. lub na jej rachunek.
Jako podstawę prawną zaskarżonego rozstrzygnięcia powołano art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ oraz art. 14 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatku i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31/.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia nadzorczego wskazano, iż przepis art. 14 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych jednoznacznie określa, iż rada gminy zarządza pobieranie podatku od psów w drodze inkasa oraz określa inkasenta.
Taki zapis ustawy nie pozwala na dowolność ściągania tego podatku. Jest to sformułowanie kategoryczne, obligujące radę gminy nie tylko do zarządzania poboru podatku ale także do określenia inkasenta i poboru podatku w drodze inkasa. Odmienne uregulowania kwestii zarządzania poboru podatku od nieruchomości /w art. 6 ust. 9 cytowanej ustawy/ dała radzie gminy fakultatywną możliwość poboru tego podatku w drodze inkasa, jednakże nie dotyczy to podatku od psów uregulowanego w art. 14 pkt 3 tejże ustawy.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Zarząd Gminy Miasta G. wnosząc o uchylenie rozstrzygnięcia nadzorczego zarzucał błędną i zawężającą interpretację art. 14 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych.
Zdaniem skarżącego, na zarządzenie opłacania podatku od psów w kasie Wydziału Finansowego Urzędu Miejskiego pozwala art. 14 pkt 2 tej ustawy, stanowiący, iż rada gminy określa zasadę ustalania i poboru oraz terminy płatności tego podatku. Zdaniem skarżącego przepis art. 14 pkt 3 ustawy stanowi jedną z możliwości poboru podatku. Ścisła literalna interpretacja tego przepisu prowadziłaby do ponoszenia przez radę dodatkowych kosztów związanych z osobą inkasenta.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda T. wnosił o jej oddalenie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jest niezasadna.
Kwestie będące przedmiotem niniejszej sprawy reguluje ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31/. Przepisy tej ustawy raz uprawniają radę gminy do zarządzania poboru podatku i określenia sposobu jego ustalenia i poboru /art. 6 ust. 9 i art. 14 pkt 2 cytowanej ustawy/, drugi raz w sposób kategoryczny określają tryb i formę jego poboru /art. 14 pkt 3/.
Stosownie do art. 14 pkt 3 wyżej cytowanej ustawy rada gminy zarządza podatek od posiadania psów w drodze inkasa i wyznacza inkasenta. Takie sformułowanie ustawowe nie pozwala na dowolność jego interpretacji i zobowiązuje radę nie tylko do zarządzania poboru podatku od posiadania psów w drodze inkasa ale więcej - nakazuje obowiązek wyznaczenia inkasenta. Argumentacja, iż taki obowiązek wiąże się z kosztami, nie może prowadzić do odmiennej interpretacji tego przepisu.
Zauważyć należy, iż podatek taki płatny jest w II ratach - do 28 lutego oraz do 31 lipca każdego roku lub w ciągu 14 dni od nabycia psa, co nie wymaga zatrudniania pracownika na etat. Umowa-zlecenie może być tu wystarczająca do poboru podatku. Koszty te mogą być zresztą zrekompensowane operatywnością inkasenta, który odwiedzając domostwa jest w stanie ustalić rzeczywistą ilość płatników tego podatku, co uniemożliwi uchylanie się właścicieli psów od uiszczania tego podatku.
Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdziwszy, iż zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze nie narusza prawa, na mocy art. 207 par. 5 Kpa oddalił skargę.