O zaliczeniu budynku do kategorii budynków mieszkalnych bądź letniskowych przesądza ich podstawowa funkcja, która znajduje swój wyraz w usytuowaniu w miejscu przeznaczonym pod zabudowę danego rodzaju w planie zagospodarowania przestrzennego i w pozwoleniu na budowę, w którym określa się rodzaj obiektu budowlanego.
Budynek będący w świetle tych kryteriów budynkiem letniskowym, nie może być uznany za budynek mieszkalny w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./.
Wójt Gminy S. nakazem płatniczym z dnia 3 lutego 1992 r. ustalił podatek od nieruchomości na 1992 r. w kwocie 815.700 zł w stosunku do Barbary i Telesfora S. zamieszkałych w G. od nieruchomości oznaczonej nr 6-416-KI.
Z akt sprawy, a w szczególności ze sporządzonego przez podatników wykazu nieruchomości oraz z karty nieruchomości nr 6-416-KI wynika, że Barbara i Telesfor S. są właścicielami nieruchomości położonej w B.G. składającej się z gruntu o pow. 900 m2 przeznaczonego pod budownictwo letniskowe oraz budynku letniskowego o pow. 87,50 m2.
Jako podstawa prawna wymiaru należności została powołana ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ oraz uchwała Rady Gminy S. z dnia 30 grudnia 1991 r. Nr XV/79/91.
W odwołaniu od tej decyzji Telesfor S. zarzucił, że nakaz płatniczy ustalający wymiar podatku nie jest decyzją przewidzianą w art. 6 ust. 7 ustawy z dnia 12 stycznia 1992 r. o podatkach i opłatach lokalnych, bowiem nie wskazuje podstawy prawnej, tytułu z jakiego należny jest podatek; nie zawiera również uzasadnienia faktycznego. Globalna kwota podatku jest o 1.000 procent wyższa od podatku za rok poprzedni /45.000 zł/ i nie pozostaje w odpowiedniej relacji do skali inflacji.
Według odwołującego się do ustalenia podatku powinny mieć zastosowanie stawki przewidziane w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych od budynków mieszkalnych i gruntów pozostałych, przy zastosowaniu których należny podatek nie powinien przekroczyć 136.050 zł.
Kolegium Odwoławcze przy Sejmiku Samorządowym Województwa G. decyzją z dnia 5 maja 1992 r. Nr 221/RD/92 utrzymało w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie.
Organ odwoławczy stwierdził, że Wójt Gminy S. prawidłowo przy ustalaniu zobowiązania w podatku o nieruchomości zastosował stawki określone uchwałą Rady Gminy, bowiem uchwała ta została podjęta na podstawie upoważnienia zawartego w art. 5 ust. 1 ww. ustawy i jest zgodna z zakresem delegacji.
W ocenie Kolegium strona bezpodstawnie żąda zastosowania do obliczenia wysokości podatku od budynku letniskowego stawki przewidzianej dla budynków mieszkalnych. W uchwale Rady Gminy określona jest w ramach punktu dotyczącego stawek podatku od pozostałych budynków /poza mieszkalnymi i związanymi z prowadzoną działalnością gospodarczą/ odrębna stawka podatku 8.500 zł od 1 m2 powierzchni użytkowej od budynków letniskowych, która ma zastosowanie w sprawie. Kolegium Odwoławcze uznało także za nieuzasadnione zarzuty dotyczące naruszenia przepisów proceduralnych wskazując, że doręczony stronie nakaz płatniczy zawiera niezbędne elementy decyzji.
W skardze skierowanej do Naczelnego Sądu Administracyjnego Telesfor S. zarzucił, że decyzje obydwu instancji wydane zostały bez podstawy prawnej i rażąco naruszają prawo i wniósł o stwierdzenie ich nieważności. Skarżący wywodzi, że uchwała Rady Gminy S. nie może być podstawą prawną decyzji, bowiem została podjęta z rażącym naruszeniem prawa, wskutek przekroczenia ustawowego upoważnienia zawartego w art. 5 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Zdaniem skarżącego budynek letniskowy, pomimo okresowego wykorzystywania i przeznaczenia na cele rekreacyjne właściciela i jego bliskich, jest budynkiem mieszkalnym i w związku z tym nie może być dla niego ustalona odrębna - inna niż dla budynków mieszkalnych - stawka opodatkowania.