Zmiana orzecznictwa nie stanowi przesłanki wznowieniowej, te bowiem są ściśle określone w art. 240 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Agencji Celnej "P." w Rz. na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł z dnia 17 maja 2001 r. (...) w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego w sprawie o wznowienie postępowania dotyczącego wymiaru cła - oddala skargę.
Zaskarżoną decyzją Prezes Głównego Urzędu Ceł uchylił decyzję Dyrektora Urzędu Celnego w B. (...) z dnia 29 listopada 2000 r. i umorzył postępowanie w sprawie.
W uzasadnieniu wskazano co następuje:
Agencja Celna "P." wystąpiła z wnioskiem z dnia 21 kwietnia 1999 r. o wznowienie postępowania w sprawie zaskarżonej decyzją ostateczną (...) z dnia 5 lutego 1998 r.
Decyzją z dnia 29 listopada 2000 r. (...) Dyrektor odmówił wznowienia postępowania.
Rozpatrując odwołanie od tej decyzji organ II instancji stwierdził, iż jest to ponowny wniosek Agencji o wznowienie postępowania w tej samej sprawie oparty na tej samej podstawie prawnej. Decyzja odmawiająca wznowienia postępowania z poprzedniego wniosku jest prawomocna, bowiem skargę na decyzję Prezesa GUC z dnia 29 września 1998 r. (...) utrzymującą w mocy decyzję organu I instancji Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem SA/Bk 1770/98 z dnia 14 października 1999 r. oddalił. Uznając, że organ jest związany oceną prawną wyrażoną w orzeczeniu sądu, który podzielił pogląd, iż Agencji Celnej nie przysługiwał przymiot strony uprawniający do zgłoszenia wniosku o wznowienie postępowania, organ stwierdził, że brak było podstaw do rozstrzygania merytorycznie ponownego wniosku o wznowienie, opartego na tej samej podstawie. Powoływanie się skarżącego na orzeczenia Sądu Najwyższego, który wyraził pogląd odmienny, nie może również stanowić podstawy wznowienia.
Powyższe uzasadniało w ocenie organu wydanie decyzji o treści przytoczonej na wstępie stosownie do art. 233 par. 1 pkt 2 "a" ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ w związku z art. 262 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny /Dz.U. nr 23 poz. 117 ze zm./.
W skardze na powyższą decyzję skarżąca powołała się na stanowisko wyrażone w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 5 kwietnia 2000 r. III RN 155/99, zgodnie z którym Agencji Celnej, która złożyła zabezpieczenie przysługuje przymiot strony zgodnie z art. 133 Ordynacji podatkowej, w związku z czym należy przyjąć, iż stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji jest niezgodne z prawem. Wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i zasądzenie kosztów postępowania.
W odpowiedzi na skargę Prezes Głównego Urzędu Ceł podtrzymał stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jest nieuzasadniona.
Wbrew wywodom skargi podstawą zaskarżonej decyzji było stwierdzenie, iż skarżąca ponownie wystąpiła z wnioskiem o wznowienie postępowania opierając go na tej samej podstawie, a nie odmowa uznania skarżącej za stronę uprawnioną do żądania wznowienia.
Organ jedynie w tej mierze powołał się na poglądy wyrażone przez organy i Sąd przy rozstrzyganiu poprzedniego wniosku o wznowienie postępowania. Wydana z tego wniosku decyzja stała się prawomocna, jej wzruszenie mogło nastąpić zatem tylko w trybie uruchomienia rewizji nadzwyczajnej od wydanego wyroku. Skoro skarżąca ze środka nie skorzystała to obecnie nie istnieje podstawa do zgłoszenia ponownego wniosku o wznowienie opartego na tej samej podstawie z powołaniem się na odmienne orzeczenia sądów stwierdzające, iż agencję celną należy uznać za stronę w rozumieniu art. 133 Ordynacji podatkowej. Zmiana orzecznictwa nie stanowi bowiem przesłanki wznowieniowej, te bowiem są ściśle określone w art. 240 Ordynacji podatkowej.
Zaskarżona decyzja nie narusza zatem prawa, dlatego skarga jako nieuzasadniona podlegała oddaleniu stosownie do art. 27 ust. 1 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym z dnia 11 maja 1995 r. /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.