Sam fakt, iż teren graniczy bezpośrednio ze strefą ochrony konserwatorskiej ustanowionej na mocy decyzji, nie daje podstaw do uznania, iż wojewódzkiemu Konserwatorowi Zabytków przysługują w stosunku do tego terenu identyczne uprawnienia, jak do terenów objętych ochroną konserwatorską, w szczególności, co do wymogu uzgodnienia, o którym mowa w art. 18 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 7 lipca 1994 r. /Dz.U. nr 89 poz. 415/.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu (...) przy udziale Prokuratora Wojewódzkiego sprawy ze skargi Rady Gminy w B. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody B. z dnia 13 maja 1998 r. (...) w przedmiocie stwierdzenia nieważności par. 5 uchwały nr XXXII/177/98 z 17 kwietnia 1993 r. w sprawie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - uchyla zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze; (...).
Rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 13 maja 1998 r. (...) Wojewoda B. stwierdził nieważność par. 5 uchwały nr XXXII/177/98 Rady Gminy w B. z dnia 17 kwietnia 1998 r. w sprawie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego B.
Zdaniem Wojewody przepis par. 5 powyższej uchwały jest sprzeczny z prawem. W zakresie objętym unormowaniem tego przepisu brak jest niezbędnego uzgodnienia Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, który pismem PSOZ-534/57/R/97 z dnia 29 grudnia 1997 r. wskazał na pozostawienie obszaru o symbolach 5.50 UT i 6.51 RR bez zabudowy. W świetle art. 27 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 7 lipca 1994 r. /Dz.U. nr 89 poz. 415/ każde naruszenie przepisów art. 18 tejże ustawy powoduje nieważność uchwały rady gminy w całości lub w części. Stosownie zatem do art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74 ze zm./ orzeczono zatem jak na wstępie.
W skardze na powyższe rozstrzygnięcie Gmina B. wnosi o jego uchylenie zarzucając pogwałcenie art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym, a także art. 4 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym na skutek błędnej wykładni art. 18 ust. 2 pkt 4 tejże ustawy.
W uzasadnieniu Gmina podniosła, że zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o samorządzie terytorialnym potwierdzonym w art. 4 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym do zadań własnych gminy należy ustalenie przeznaczenia i zasad gospodarowania terenem, a ograniczenie w tym zakresie wynika z przepisów szczególnych. Wojewódzki Konserwator Zabytków wykroczył daleko poza kompetencje określone ustawą o ochronie zabytków, uznając siebie za kompetentnego do zadecydowania o tym, jak ma być zagospodarowana B. Wojewoda z kolei wydając rozstrzygnięcie nadzorcze nie uwzględnił braku podstawy prawnej stanowiska Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków wychodząc prawdopodobnie z założenia, że gmina musi uzyskać zgodę organu objętego ramami art. 18 ust. 2 pkt 4 lit. "a" bez względu na to, czy jego stanowisko mieści się w granicach kompetencji określonych przepisami szczególnymi. Zdaniem skarżącej, rozstrzygnięcie nadzorcze narusza prawo i powinno być uchylone.
Zgłaszając udział w postępowaniu przed Sądem Administracyjnym Prokurator Wojewódzki wniósł o oddalenie skargi. Jego zdaniem, organ nadzoru dokonał władnego wkroczenia w uchwałę gminy stosownie do przepisu art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./.
Brak uzgodnienia projektu planu zagospodarowania przestrzennego, w zakresie objętym treścią par. 5 uchwały Rady Gminy w B. z 17.04.1995 r. z Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków stanowi o naruszeniu przepisu art. 18 ust. 2 pkt 4 lit "a" ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o planowaniu przestrzennym i zgodnie z art. 27 ust. 1 tejże ustawy o nieważności tej części uchwały.
Obowiązek uzgodnienia planu zagospodarowania przestrzennego z właściwym konserwatorem zabytków wynika z art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury /Dz.U. nr 10 poz. 48/. Do obowiązków wojewodów i organów w zakresie dbałości i ochrony dóbr kultury oraz środowiska kulturowego ludzi odnoszą się przepisy cyt. wyżej ustaw i art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym. Naruszenie prawa nie mogło być w tych warunkach uznane za nieistotne ze skutkiem określonym w art. 91 ust. 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym, toteż zdaniem prokuratora rozstrzygnięcie nadzorcze jest zgodne z prawem a argumentacja faktyczna i prawna powołana w skardze pozostaje bez wpływu na ocenę stwierdzonej nieważności uchwały.