Treść par. 2 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1974 r. w sprawie ograniczenia pobytu stałego osób zamierzających zamieszkać na terenie m.st. Warszawy /Dz.U. 1975 nr 1 poz. 4; zm. Dz.U. 1980 nr 28 poz. 127/ nie może być interpretowana zwężająco i ograniczana do osoby ubiegającej się o zezwolenie na pobyt stały. Względy społeczne lub życiowe, o których mówi ten przepis, mogą uzasadniać udzielenie zezwolenia również wówczas, gdy występują one po stronie stałego mieszkańca Warszawy, u którego miałaby zamieszkać osoba ubiegająca się o zezwolenie.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Kazimiery P. na decyzję Prezydenta m.st. Warszawy z dnia 10 lutego 1981 r. w przedmiocie odmowy zezwolenia na pobyt stały w Warszawie i na podstawie art. 207 par. 1 i par. 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję Naczelnika Dzielnicy Warszawa-Śródmieście z dnia 31 grudnia 1980 r., a także, zgodnie z art. 208 Kpa, zasądził od Prezydenta m.st. Warszawy zwrot kosztów postępowania na rzecz skarżącej.
Kazimiera P. wystąpiła do Naczelnika Dzielnicy Warszawa-Śródmieście o udzielenie jej zezwolenia na pobyt stały w Warszawie. Wniosek ten skarżąca motywowała tym, że:
a/ pracuje w Państwowym Szpitalu Klinicznym nr 1 przy ul. Lindleya i chce czynić starania o przyjęcie jej na Akademię Medyczną,
b/ opiekuje się najemcą lokalu, w którym zamieszkuje - Ob. S., która ma 87 lat, jest niewidoma i wymaga stałej pomocy innej osoby, a jest przy tym zupełnie samotna.
Organy administracji państwowej I i II instancji odmówiły zezwolenia na pobyt stały. Naczelnik Dzielnicy Warszawa-Śródmieście /decyzja z dnia 31 grudnia 1980 r., nr WS SA-IV-6214/2-2141/80/ odmówił z tej przyczyny, że zezwoleń na pobyt stały na terenie Warszawy można udzielić pracownikom stołecznych zakładów pracy, otrzymujący za ich pośrednictwem przydziały mieszkań, a Prezydent m.st. Warszawy /decyzja z dnia 10 lutego 1981 r., nr SA-V-6214/49/81/ z tej przyczyny, że takich zezwoleń można udzielać osobom niezdolnym do pracy przybywającym na utrzymanie do zobowiązanych do ich alimentacji lub opieki, lub jeżeli względy społeczne albo życiowe uzasadniają przybycie osoby na teren Warszawy.
Od tych decyzji skarżąca złożyła skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, domagając się uchylenia decyzji organów administracji państwowej obu instancji i pozytywnego załatwienia jej wniosku, motywując swą skargę przesłankami, o których już była mowa.
Prezydent m.st. Warszawy w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie, stojąc na stanowisku, że zatrudnienie skarżącej w Warszawie nie można uznać zameldowania jej na pobyt stały w Warszawie; skoro ma ona zezwolenie na pobyt czasowy do 31 grudnia 1981 r., które oczywiście zostanie przedłużone, gdy skarżąca wstąpi na Akademię Medyczną. zezwolenie na pobyt czasowy dłuższy niż 2 miesiące pozwala również na opiekowanie się staruszką.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Nie ulega wątpliwości, że sprawa ta może być rozpoznawana wyłącznie na tle przepisu par. 2 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1974 r. w sprawie ograniczenia pobytu stałego osób zamierzających zamieszkać na terenie m.st. Warszawy /Dz.U. 1975 nr 1 poz. 4; zm. Dz.U. 1980 nr 28 poz. 127/. Co prawda organ administracji państwowej II instancji brał ten przepis prawa pod uwagę, niemniej dowolnie przyjął, że względy życiowe lub społeczne, o których w nim mowa, powinny występować wyłącznie po stronie wnioskodawcy. Taka zawężająca interpretacja tego przepisu z jego treści nie wynika. Przeciwnie, wynika z niego, że zezwolenia na pobyt stały można udzielić, gdy pobyt danej osoby w Warszawie uzasadniają względy społeczne lub życiowe, niezależnie od tego, po czyjej stronie okoliczności te występują. W sprawie zaś nie można jak się wydaje - nie wziąć pod uwagę, że Ob. S. znajduje się w bardzo trudnej sytuacji i pozostawienie jej bez opieki ze strony osoby, do której się przyzwyczaiła i z którą się zżyła, naruszałoby względy społeczne i życiowe.