Skargę na bezczynność naczelnego organu administracji publicznej może wnieść nie tylko podmiot, na którego żądanie postępowanie administracyjne w przedmiocie stwierdzenia nieważności orzeczenia o upaństwowieniu przedsiębiorstwa zostało wszczęte, lecz także inny podmiot mający interes prawny w sprawie, np. użytkownik majątku tego przedsiębiorstwa /art. 33 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Przedsiębiorstwa Przemysłowo-Handlowego "Centrala Rybna" w K. w likwidacji na nie wydanie decyzji przez Ministra Gospodarki w przedmiocie stwierdzenia nieważności orzeczenia o przejęciu na własność Państwa przedsiębiorstwa "S.":
1. zobowiązuje Ministra Gospodarki do podjęcia rozstrzygnięcia w sprawie złożonego wniosku o stwierdzenie nieważności orzeczenia (...) Ministra Handlu Wewnętrznego z dnia 24 grudnia 1949 r.
2. zasądza od Ministra Gospodarki na rzecz skarżącego Przedsiębiorstwa Przemysłowo-Handlowego "Centrala Rybna" w K. w likwidacji kwotę pięć złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Przedsiębiorstwo Przemysłowo-Handlowe "Centrala Rybna" w K. w likwidacji wniosło do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę na bezczynność Ministra Gospodarki w sprawie wszczętej wnioskiem Spółki z o. o. "S." o stwierdzenie nieważności orzeczenia (...) Ministra Handlu Wewnętrznego z dnia 24 grudnia 1949 r. o przejęciu na własność Państwa przedsiębiorstwa w części dotyczącej przedsiębiorstwa "S.". Strona skarżąca jest uczestnikiem postępowania, jako użytkownik majątku upaństwowionego przedsiębiorstwa, zaś rozstrzygnięcie wniosku ma wpływ na postępowanie likwidacyjne. Postępowanie administracyjne wszczęte w 1993 r. na żądanie podmiotu mającego interes prawny w odzyskaniu przejętego na rzecz Państwa przedsiębiorstwa trwa bez rezultatu do dnia wniesienia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
W odpowiedzi na skargę wnosi się o jej odrzucenie ze względu na to, iż prawo do wystąpienia z taką skargą ma jedynie wnioskodawca, natomiast strona skarżąca jest wyłącznie uczestnikiem postępowania. Ponadto po wniesieniu o stwierdzenie nieważności kwestionowanego orzeczenia w dniu 14 października 1993 r. podejmowano działania w celu zgromadzenia koniecznej dokumentacji, lecz ta, którą uzyskano od wnioskodawcy oraz Archiwum Państwowego w K. nie jest wystarczająca do wydania decyzji. Ponadto okazało się, że wystąpiły błędy w oznaczeniu działek gruntu, w związku z czym organ poczynił starania w celu skorygowania tych błędów /pisma z dnia 29 listopada 1997 r. i z dnia 21 października 1999 r./
Na rozprawę przed Naczelnym Sądem Administracyjnym nie stawił się przedstawiciel naczelnego organu administracji pomimo prawidłowego powiadomienia. Pełnomocnik strony skarżącej obecny na rozprawie oświadczył, że nadal sprawa nie została załatwiona w administracyjnym postępowaniu i w związku z tym podtrzymał skargę.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jest zasadna.
Podstawową kwestią, którą Naczelny Sąd Administracyjny był zobligowany rozstrzygnąć, było stwierdzenie, czy skargę do sądu administracyjnego na bezczynność organu administracji publicznej może wnieść tylko podmiot, na którego wniosek toczy się postępowanie administracyjne /jak to twierdzi się w odpowiedzi na skargę/, czy też każdy podmiot uprawniony do wniesienia skargi w rozumieniu art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.
Orzekający w niniejszej sprawie skład Naczelnego Sądu Administracyjnego uznał, że przepis art. 33 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym jednoznacznie wskazuje na to, że Sąd wszczyna postępowanie na podstawie skargi wniesionej przez uprawniony podmiot, którym jest każdy, kto ma w tym interes prawny, prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich oraz organizacja społeczna w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób /ust. 2/. Nie jest w sprawie sporne, że strona skarżąca jako użytkownik przedmiotowego przedsiębiorstwa ma interes prawny w rozstrzygnięciu sprawy, której przedmiotem jest stwierdzenie nieważności orzeczenia o przejęciu tego przedsiębiorstwa na rzecz Państwa, choćby z tego względu, że od zakończenia postępowania jest uzależnione uregulowanie stanu prawnego majątku użytkowanego przez stronę skarżącą.