Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Lidia Serwiniowska Sędziowie Sędzia NSA Jolanta Sikorska Sędzia WSA Alojzy Wyszkowski (spr) Protokolant Jolanta Pociejowska po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 3 grudnia 2012 r. sprawy ze skargi Z. Z. na postanowienie Wojewody D. z dnia [...] czerwca 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia I. uchyla zaskarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie organu I instancji; II. nie orzeka w przedmiocie wykonania zaskarżonego postanowienia.
Postanowieniem z dnia [...] czerwca 2012 r., nr [...] Wojewoda D., działając na podstawie art. 217 § 1 i § 2, art. 219 w związku z art. 144 k.p.a., po rozpatrzeniu zażalenia Z. Z. (dalej: strona, wnioskodawca, skarżący) od postanowienia Starosty D. z dnia [...] maja 2012 r., nr [...] o odmowie wydania zaświadczenia, utrzymał w mocy postanowienie organu I instancji.
W uzasadnieniu postanowienia Wojewoda D. wskazał, że z akt sprawy wynika, iż strona w dniu [...] maja 2012 r. złożyła pisemną prośbę skierowaną do Powiatowego Urzędu Pracy w D., o wydanie zaświadczenia o braku ofert pracy dla jego osoby od daty rejestracji, jako bezrobotny do dnia dzisiejszego, które jest mu niezbędne ze względu na jego interes prawny z art. 217 § 2 pkt 2 k.p.a. wynikający z żądania takiego zaświadczenia przez ubezpieczyciela oraz o braku ofert pracy dla osób z jego wykształceniem.
Pismem z dnia 8 maja 2012 r. powołując się na art. 217 § 2 pkt 2 k.p.a. i art. 218 § 2 k.p.a. organ I instancji wezwał wnioskodawcę do wskazania, w terminie 2 dni od dnia doręczenia pisma, konkretnej normy prawa materialnego, z której legitymując się swoim interesem prawnym wywodzi swoje racje.
W piśmie z dnia 11 maja 2012 r. wnioskodawca zarzucił organowi brak zrozumienia treści jego wniosku. Uważa, że we wniosku wykazał swój interes prawny, który wynika z potrzeby wykorzystania zaświadczenia przed innym organem, powołując się na orzeczenie II SA/Bk 133/10. Podał, że jego interes prawny wynika z art. 32, art. 51 ust. 3 Konstytucji. Powołując się na komentarz Kodeks postępowania administracyjnego J. Borkowski i B. Adamiak z 2003 r. uznał za niezasadne żądanie organu, aby wykazał normę prawa materialnego, skoro może to być przepis postępowania lub ustrojowy. Podniósł także, że na szeroki zakres rozumienia interesu prawnego wskazuje wyrok SN z dnia 5 grudnia 2002 r. (I PKN 629/01) w którym Sąd wskazał, że roszczenia mogą powstać dopiero w przyszłości. Powołał się także na zapisy Europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolnościach.
Postanowieniem z dnia [...] maja 2012 r. Starosta odmówił wydania żądanego przez stronę zaświadczenia. W uzasadnieniu podał, że jeżeli urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego nie wymaga przepis prawa, osoba ubiegająca się o wydanie zaświadczenia urzędowo potwierdzającego te fakty lub stan prawny, musi wykazać swój interes prawny, aby takie potwierdzenie otrzymać. Organ ma obowiązek wystawienia zaświadczenia bez wnikania w interes prawny osoby ubiegającej się o zaświadczenie, tylko wtedy, gdy przepis prawa wymaga potwierdzenia pewnego stanu rzeczy zaświadczeniem. W sytuacji, gdy urzędowego potwierdzenia faktów lub stanu prawnego nie wymaga przepis prawa, osoba ubiegająca się o zaświadczenie powinna wskazać przepis prawa materialnego, z którego wynika jej interes prawny w uzyskaniu zaświadczenia. Organ wskazał, że wnioskujący od 28 czerwca 2010 r. nie posiada statusu osoby bezrobotnej, a od dnia 1 maja 2011 r. nabył prawo do świadczenia pielęgnacyjnego rezygnując z zatrudnienia na rzecz opieki nad matką. Wobec tego urząd nie jest w posiadaniu aktualnych danych dotyczących wykształcenia i uprawnień zawodowych.