W procedurze uznania za osobę bezrobotną organ administracji zobowiązany jest bowiem zaliczyć okresy ubezpieczenia lub zatrudnienia ukończone jako pracownik najemny, z uwzględnieniem ustawodawstwa innego Państwa Członkowskiego Unii Europejskiej, tak jak gdyby chodziło o okresy ubezpieczenia ukończone z uwzględnieniem stosowanego ustawodawstwa polskiego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jolanta Sikorska Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Masternak- Kubiak (spr.) Sędzia NSA Mirosława Rozbicka- Ostrowska Protokolant Aleksandra Siwińska po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 10 września 2008 r. sprawy ze skargi J. K. na decyzję Wojewody D. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy uznania za osobę bezrobotną oddala skargę.
Starosta D. decyzją z dnia [...] r. znak [...] odmówił uznania J. K. za osobę bezrobotną. Decyzja ta została podjęta po ustaleniu, na podstawie przedłożonego druku E-301 i oświadczenia strony, że wnioskodawca był zatrudniony od 1 września 1994 r. do 30 sierpnia 2007 r. we Włoszech, a od 10 września 2007 r. do 10 września 2010 r. w związku z likwidacją stanowiska pracy, pobiera w tym kraju zasiłek przedemerytalny i jest z tego tytułu objęty ubezpieczeniem społecznym.
W odwołaniu od powyższej decyzji J. K. podniósł, że nie stara się o zarejestrowanie jako osoba bezrobotna, ale o przyznanie świadczenia przedemerytalnego. Wskazał również, że ukończył 62 lata, przepracował w Polsce 26 lat, 5 miesięcy i 9 dni, oraz udowodnił przedłożonym drukiem E-301, że w ciągu ostatnich 18 miesięcy przepracował 12 miesięcy. Stwierdził, że pomimo podleganiu ubezpieczeniu społecznemu we Włoszech, nie jest objęty ubezpieczeniem społecznym w Polsce i w wypadku choroby będzie zmuszony leczyć się prywatnie.
Organ II instancji - Wojewoda D., po rozpoznaniu odwołania strony, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W podstawie prawnej powołał postanowienia art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. f i h ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001 z późn. zm.), zgodnie z którymi, za bezrobotną nie można uznać osoby uzyskującej miesięczny przychód w wysokości przekraczającym połowę minimalnego wynagrodzenia za pracę lub podlegającej na podstawie odrębnych przepisów obowiązkowi ubezpieczenia społecznego.
Zdaniem Wojewody D., organ I instancji prawidłowo ustalił, że J. K. nie spełnia przesłanek uznania go za osobę bezrobotną, gdyż podlega ubezpieczeniu społecznemu we Włoszech. Organ II instancji uznał argumenty strony podniesione w odwołaniu za nieuzasadniające zmianę zakażonej decyzji. Równocześnie, odnosząc się do wniosku o przyznanie świadczenia przedemerytalnego poinformował odwołującego się, że od dnia 1 sierpnia 2004 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych jest organem właściwym w sprawach przyznawania i wypłaty świadczeń przedemerytalnych.
W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu J. K. podniósł, że źle sformułował żądanie odwołania i nie stara się on o świadczenie przedemerytalne, lecz o uznanie za osobę bezrobotną i przyznanie zasiłku przedemerytalnego. Ponadto potrzymał wcześniej podnoszone argumenty, wskazując, że podlega ubezpieczeniu społecznemu we Włoszech i tam otrzymuje z tego tytułu świadczenie, natomiast nie ma dochodów ani nie podlega ubezpieczeniu społecznemu na terenie Polski. Fakt ten zdaniem skarżącego, ma uniemożliwiać mu otrzymanie bezpłatnych świadczeń medycznych.
Odpowiadając na skargę Wojewoda D. wniósł o jej oddalenie. Organ podtrzymał w całości stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z postanowieniami art. 184 Konstytucji RP z 1997 r. i art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (art. 1 § 2 ustawy). Oznacza to, że badaniu w postępowaniu sądowoadministracyjnym podlega prawidłowość zastosowania przepisów prawa w odniesieniu do istniejącego w sprawie stanu faktycznego oraz trafność wykładni tych przepisów.