Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Małgorzata Małaszewska-Litwiniec, Sędziowie sędzia WSA Katarzyna Golat, sędzia WSA Przemysław Żmich (spr.), Protokolant st. ref. Agnieszka Jastrzębska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 września 2017 r. sprawy ze skargi K. S. reprezentowanego przez przedstawiciela ustawowego B. S. na orzeczenie Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w [...] z dnia [...] lutego 2016 r. nr [...] w przedmiocie orzeczenia o ustaleniu stopnia niepełnosprawności stwierdza nieważność zaskarżonego orzeczenia
Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w [...], po rozpatrzeniu odwołania B. S. reprezentującej małoletniego K. S., orzeczeniem z dnia [...] lutego 2016 r. nr [...] uchylił orzeczenie Miejskiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w [...] z dnia [...] stycznia 2016 r. nr [...] i orzekł o niezaliczeniu małoletniego K. S. do osób niepełnosprawnych.
Zaskarżone orzeczenie zostało wydane w następującym stanie sprawy.
W dniu [...] grudnia 2015 r. za pośrednictwem przedstawiciela ustawowego - B. S. wpłynął do Miejskiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w [...] wniosek o wydanie orzeczenia o niepełnosprawności dotyczący dziecka K. S. Na posiedzeniu składu orzekającego w dniu [...] stycznia 2016 r. zostało przeprowadzone postępowanie orzecznicze. Po ocenie stanu zdrowia skład orzekający stwierdził, iż spełnione są kryteria zaliczające dziecko do grona osób niepełnosprawnych, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 1 lutego 2002 r. w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób do 16 roku życia (Dz. U. Nr 17, poz. 162 ze zm.). Orzeczenie zostało wydane na okres do dnia 31 stycznia 2020 r.
Na powyższe orzeczenie B. S. wniosła odwołanie. Odwołanie to dotyczyło punktu 7 zaskarżonego orzeczenia, w którym Miejski Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności stwierdził o braku konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. B. S. podniosła, iż w związku z pozbawieniem świadczenia pielęgnacyjnego zmuszona będzie podjąć zatrudnienie, a co za tym idzie małoletni K. S. zostanie pozostawiony w szkole na 8 godzin, co zdaniem skarżącej, spowoduje pogorszenie jego stanu zdrowia.
Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w [...] orzeczeniem z dnia [...] lutego 2016 r. uchylił orzeczenie Miejskiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w [...] oraz orzekł o niezaliczeniu małoletniego K. S. do osób niepełnosprawnych. W uzasadnieniu organ wskazał, że w przedmiotowej sprawie nastąpiło rażące naruszenie przepisu art. 4a ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721 ze zm.), zgodnie z którym osoby, które nie ukończyły 16 roku życia zalicza się do osób niepełnosprawnych, jeżeli mają naruszoną sprawność fizyczną lub psychiczną o przewidywanym okresie trwania powyżej 12 miesięcy z powodu wady wrodzonej, długotrwałej choroby lub uszkodzenia organizmu, powodującą konieczność zapewnienia im całkowitej opieki lub pomocy w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w danym wieku.
Ponadto zaliczenie K. S. do osób niepełnosprawnych z podaniem jako przyczyny niepełnosprawności schorzenia oznaczonego symbolem 05-R, rażąco narusza także przepis § 2 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 1 lutego 2002 r. w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób do 16 roku życia. Zgodnie z ww. przepisem do stanów chorobowych, które uzasadniają konieczność stałej opieki lub pomocy dziecku należą: wady wrodzone i schorzenia o różnej etiologii prowadzące do niedowładów, porażenia kończyn lub zmian w narządzie ruchu, upośledzające w znacznym stopniu zdolność chwytną rąk lub utrudniające samodzielne poruszanie się.