Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Piotr Korzeniowski (spr.), Sędziowie sędzia WSA Anna Falkiewicz-Kluj, sędzia WSA Marta Laskowska-Pietrzak, Protokolant st. sekr. sąd. Katarzyna Tomiło-Nawrocka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 września 2014 r. sprawy ze skargi M. S.A. z siedzibą w N. na decyzję Ministra Środowiska z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji - oddala skargę -
Przedmiotem zaskarżenia jest decyzja Ministra Środowiska (dalej: organ II instancji, organ odwoławczy) znak: [...] z [...] lutego 2014 r., wydana na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 127 § 3, art. 156 § 1 pkt 2 i art. 157 § 1 i 2 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm., dalej: k.p.a.), po rozpatrzeniu wniosku M. S.A. reprezentowanej przez pełnomocnika J. L. (dalej: strona skarżąca, Spółka), o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją Ministra Środowiska z [...] listopada 2013 r. znak: [...], w której Minister Środowiska utrzymał w mocy ww. decyzję.
Stan sprawy przestawiał się następująco:
W decyzji Wojewody [...] z [...] lipca 2007 r., znak: [...] (Nr [...]), udzielono firmie M. z siedzibą w K. pozwolenia zintegrowane na prowadzenie instalacji zlokalizowanych w W., przy ul. [...], obejmującej składowisko odpadów innych niż niebezpieczne i obojętne o zdolności przyjmowania powyżej 10 Mg na dobę z wydzieloną kwaterą do składowania odpadów niebezpiecznych zawierających azbest i Zakładu Recyklingu Odpadów - instalacji do odzysku odpadów niebezpiecznych o zdolności przetwarzania ponad 10 Mg na dobę. Decyzja ta w części została zmieniona na podstawie decyzji Marszałka Województwa [...] z [...] czerwca 2010 r., znak: [...],[...] (Nr [...]).
Minister Środowiska w decyzji z [...] marca 2011 r., znak: [...], utrzymaną w mocy decyzją z [...] maja 2011 r., znak: [...], stwierdził nieważność ww. decyzji Wojewody [...] i Marszałka Województwa [...], jako wydanych z rażącym naruszeniem prawa.
W wyroku z 7 listopada 2011 r., sygn. akt IV SA/Wal 199/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił ww. decyzje Ministra Środowiska. W uzasadnieniu orzeczenia Sąd, wskazał, iż nie każde naruszenie prawa pociąga za sobą nieważność decyzji, ale tylko przypadki oczywistego i ciężkiego naruszenia prawa. Reasumując rozważania prowadzone w odniesieniu do stwierdzenia nieważności danego aktu administracyjnego, w tym wydania go z rażącym naruszeniem prawa na gruncie kontrolowanej decyzji Ministra Środowiska, Sąd wskazał, iż organ administracji publicznej powinien pamiętać, że w obu wydanych w postępowaniu nieważnościowym decyzjach w przeważającej ich części organ zacytował przepisy prawa materialnego, wskazując naprzemiennie, iż wydane pozwolenie zintegrowane, czyli decyzja Wojewody, albo je narusza, albo jest z nimi sprzeczna. Poprzestał także na przytoczeniu ogólnikowym rozporządzeń, wskazując na ich naruszenie, bez precyzyjnego podania, które z ich uregulowań zostały naruszone przy wydaniu decyzji Wojewody (w jej poszczególnych postanowieniach).
W ocenie Sądu organ przede wszystkim nie wykazał, iż przy wydaniu decyzji doszło do rażącego naruszenia prawa. Nadto w zaskarżonej decyzji organ w ogóle nie odniósł się do decyzji Marszałka. Zdaniem Sądu, z treści kontrolowanych decyzji można również wysnuć wniosek, iż pewne ustalenia organ czynił w oparciu o stan teraźniejszy, co zdaniem Sądu, jest niedopuszczalne z racji tego, że zaistnienie przesłanki nieważnościowej ocenia się według stanu faktycznego (i prawnego) sprawy istniejącego w dacie wydania kwestionowanego w trybie nieważnościowym aktu. Sąd stwierdził, iż zaprezentowane stanowisko organu, który wszczął przedmiotowe postępowanie nieważnościowe z urzędu, było niewystraczające do wydania decyzji stwierdzającej nieważność decyzji ostatecznej, korzystającej z przymiotu ostateczności, chronionej zasadą trwałości unormowaną w art. 16 k.p.a. W ocenie Sądu, Minister Środowiska trzymając się ściśle wskazówek zawartych w pkt 1 do 7 treści wyroku z 7 listopada 2011 r. sygn. akt IV SA/Wa 1199/11, aby móc stwierdzić nieważność decyzji Wojewody, która pociąga za sobą stwierdzenie nieważność decyzji zmieniającej, jako że decyzją tą dokonano zmiany decyzji dotkniętej wadą kwalifikowaną, winien bezwzględnie ustalić jakie konkretnie normy prawne zostały naruszone. Następnie wykazać, że naruszenie tych norm nie jest tylko naruszeniem mającym wpływ na wynik sprawy, ale naruszeniem oczywistym, kwalifikowanym, wynikającym z bezpośredniego rozumienia przepisu, a nie z jego wykładni, wskazującym na jawną sprzeczność treści decyzji z treścią przepisu przez proste zestawienie ich ze sobą, czyli noszącym cechy rażącego naruszenia prawa. Sąd wskazał, iż dla oceny, czy dane naruszenie prawa ma charakter rażącego naruszenia istotne są skutki, które to naruszenie wywołuje, jeżeli skutki te są niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia wymagań praworządności, to takie naruszenie ma cechy rażącego naruszenia prawa. Wszystko to organ winien uczynić z odniesieniem się do konkretnych treści decyzji Wojewody. Z racji tego, iż wymóg ten nie został spełniony w kontrolowanych przez Sąd decyzjach, wyeliminował je z obrotu prawnego przez uchylenie.