Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Aneta Dąbrowska (spr.), Sędziowie sędzia WSA Alina Balicka, sędzia WSA Wojciech Rowiński, Protokolant sekr. sąd. Magdalena Walkowiak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 września 2020 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia Ekologicznego "[...]" w [...] na decyzję Ministra Klimatu z dnia [...] grudnia 2019 r. nr [...] w przedmiocie udzielenia pozwolenia zintegrowanego oddala skargę
Stowarzyszenie [...] z siedzibą w [...] (dalej: też "skarżące Stowarzyszenie" czy "Stowarzyszenie") wniosło do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Ministra Klimatu z [...] grudnia 2019 r., w której utrzymano w mocy decyzję Marszałka Województwa [...] z [...] lipca 2019 r. udzielającą pozwolenia zintegrowanego.
Stan sprawy przedstawia się następująco:
K. W., prowadzący działalność pod nazwą "[...]" w [...] wniósł do Marszałka Województwa [...] o wydanie pozwolenia zintegrowanego na prowadzenie instalacji do ściółkowego chowu drobiu - brojlerów kurzych o łącznej liczbie stanowisk 235 200 sztuk, zlokalizowanej w miejscowości [...].
Marszałek Województwa [...] decyzją z [...] lipca 2019 r. udzielił K. W. pozwolenia zintegrowanego na prowadzenie instalacji do ściółkowego chowu drobiu - brojlerów kurzych o łącznej liczbie stanowisk 235 200 sztuk, zlokalizowanej przy ul. [...]w miejscowości [...], gmina [...], powiat [...].
Odwołanie od powyższej decyzji wniosło Stowarzyszenie [...]z siedzibą w [...].
Minister Klimatu decyzją z [...]grudnia 2019 r. utrzymał w mocy decyzję Marszałka Województwa [...] z [...] lipca 2019 r. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy, po przedstawieniu stanu faktycznego sprawy, podał że przedmiotowa instalacja wymagała uzyskania pozwolenia zintegrowanego. Przeprowadzone na potrzeby opracowania wniosku o wydanie pozwolenia zintegrowanego obliczenia rozprzestrzeniania się substancji w powietrzu wykonane zostały zgodnie z referencyjnymi metodykami modelowania poziomów substancji w powietrzu określonymi w załączniku nr 3 do rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 26 stycznia 2010 r. w sprawie wartości odniesienia dla niektórych substancji w powietrzu [(Dz.U. z 2010, Nr 16, poz. 87) - zwanego dalej: "rozporządzenie ws. wartości odniesienia"] przy uwzględnieniu róży wiatrów określonej dla miejsca lokalizacji instalacji i zweryfikowanych danych wejściowych obejmujących m.in. parametry emitorów, wielkości emisji. Przeprowadzone obliczenia wykazały że eksploatacja instalacji na warunkach określonych w pozwoleniu nie będzie powodować przekraczania wartości odniesienia analizowanych substancji określonych w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 26 stycznia 2010 r. w sprawie wartości odniesienia dla niektórych substancji w powietrzu, jak i poziomów dopuszczalnych określonych w rozporządzeniu ws. poziomów substancji. Warunki uznawania wartości odniesienia za dotrzymane szczegółowo określone zostały w rozporządzeniu ws. wartości odniesienia. Przytaczane w zgłaszanych uwagach przez Stowarzyszenie wartości dopuszczalne substancji określone (ze względu na ochronę zdrowia) są tożsame w obu rozporządzeniach. W pozwoleniu zobowiązano prowadzącego instalację do wdrożenia planu zarządzania zapachami, podjęcia szeregu działań minimalizujących uciążliwość zapachową fermy, jak i monitorowania zapachu w sąsiedztwie wskazanych w dokumentacji obiektów wrażliwych. We wniosku o wydanie pozwolenia zintegrowanego dla przedmiotowej instalacji dla określenia wielkości emisji substancji do powietrza z procesu chowu wykorzystano wskaźniki emisji charakterystyczne dla tego typu instalacji. Natomiast w odniesieniu do odstąpienia od sporządzenia raportu początkowego, Marszałek wyjaśnił, że przychylił się do wniosku złożonego przez prowadzącego instalację w kwestii braku konieczności sporządzania raportu początkowego, bowiem w sporządzonej przez prowadzącego instalację analizie ryzyka, zostało wykazane, że ze względu na środki techniczne i organizacyjne zastosowane na terenie i w trakcie pracy instalacji, nie występuje możliwość zanieczyszczenia gleby, ziemi i środowiska wodno-gruntowego substancjami powodującymi ryzyko, należącymi do co najmniej jednej z klas zagrożenia wymienionych w częściach 2-5 załącznika I do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie kwalifikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin, zmieniającego i uchylającego dyrektywy 67/548/EWG i 1999/45/WE oraz zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 (Dz. Urz. UE L 353 z 31.12.2008, str. 1, z późn. zm.). Po przeprowadzeniu analizy wniosku złożonego przez prowadzącego instalację ustalono, że obornik powstający w wyniku funkcjonowania fermy bezpośrednio z kurnika będzie usuwany na środki transportu i przekazywany uprawnionym odbiorcom, jako odpad, do odzysku, m. in. w procesie produkcji podłoża do uprawy grzybów, co do zasady nie będzie magazynowany na terenie instalacji. Obornik wywożony będzie odpowiednio zabezpieczonymi środkami transportu, ograniczającymi emisję związków złowonnych do powietrza. Jednocześnie prowadzący instalację przedłożył aktualną umowę na odbiór wytwarzanego obornika kurzego przez przedstawicieli zakładu produkującego podkłady do uprawy pieczarek, z terminem wypowiedzenia wynoszącym sześć miesięcy. Biorąc pod uwagę fakt, że zakład ten należy do jednych z największych producentów pieczarek w kraju i posiada nowy obiekt technologiczny Marszałek słusznie założył, że prowadzący instalację uprawdopodobnił zgodny z obowiązującymi przepisami prawa sposób zagospodarowania wytworzonego obornika. W odniesieniu do zakwestionowania przez stronę legalności umowy, wyjaśniono, że organ nie posiada uprawnień do kontroli prawdziwości umów cywilnoprawnych zawieranych pomiędzy stronami, tym bardziej, że prowadzący instalację sam we wniosku złożył oświadczenie, że przedstawione we wniosku informacje i załączone dokumenty odzwierciedlają stan faktyczny, zarówno w sferze funkcjonowania, jak i oddziaływania na środowisko. W celu zapewnienia właściwej gospodarki wytworzonym obornikiem zobowiązano prowadzącego instalację do corocznego przedstawiania organowi właściwemu do wydania pozwolenia zintegrowanego ewidencji przychodów i rozchodów obornika oraz informacji o sposobie jego zagospodarowania. Prowadzącego instalację zobowiązano również do monitorowania całkowitej ilości azotu i fosforu wydalanych w oborniku oraz do przekazywania informacji dotyczących miejsca magazynowania w okresie zimowym wytworzonego obornika kurzego, jeżeli obornik nie został przekazany bezpośrednio po wytworzeniu uprawnionemu odbiorcy. Jednocześnie nałożono obowiązek przekazywania otrzymanych wyników organowi właściwemu do wydania pozwolenia zintegrowanego i wojewódzkiemu inspektorowi ochrony środowiska, określając wymagany termin przekazywania powyższych informacji. Według organu, wszystkie wymienione powyżej informacje umożliwią systematyczną ocenę spełniania przez instalację wymagającą pozwolenia zintegrowanego, wymagań ochrony środowiska wynikających z najlepszych dostępnych technik. Jednocześnie realizując wniosek strony Marszałek zobowiązał prowadzącego instalację do zapewnienia miejsca magazynowania wytworzonego obornika kurzego, w przypadku braku możliwości jego bezpośredniego przekazania do dalszego zagospodarowania, wykonanego w technologii, która zabezpieczała będzie środowisko wodno-gruntowe, przed ewentualnymi odciekami, wyposażonego w zbiornik na odcieki. Powierzchnia miejsca magazynowania obornika zostanie określona zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa, tj. zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 czerwca 2018 r. w sprawie przyjęcia "Programu działań mających na celu zmniejszenie zanieczyszczenia wód azotanami pochodzącymi ze źródeł rolniczych oraz zapobieganie dalszemu zanieczyszczeniu" (Dz. U. poz. 1339). Odnosząc się do ilości wytwarzanego obornika kurzego organ wyjaśnił, że w pozwoleniu na wytwarzanie odpadów można określić maksymalne ilości przewidzianych do wytwarzania odpadów i tak też było w przypadku odpadów o kodzie 02 01 06 odchody zwierzęce. Ilość odchodów powstających w trakcie chowu brojlerów, zgodnie z dokumentem Komisji Europejskiej "Zintegrowane Zapobieganie i Kontrola Zanieczyszczeń. Dokument Referencyjny o Najlepszych Dostępnych Technikach dla Intensywnego Chowu Drobiu i Świń", w systemie głębokiej ściółki, wynosi od 10 do 17 kg obornika/stanowisko/rok. Tak więc, szacując ilość wytwarzanego obornika, można przedstawić produkcję obornika dla wartości maksymalnej, tj.: 17 kg/stanowisko/rok, choć praktyka hodowców pokazuje, i tak też zostało to określone we wniosku o wydanie pozwolenia zintegrowanego, że te ilości są znacznie niższe.