Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Tomasz Wykowski, Sędziowie asesor WSA Paweł Dańczak (spr.), sędzia WSA Marzena Milewska-Karczewska, Protokolant sekr. sąd. Marek Lubasiński, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 lutego 2019 r. sprawy ze skargi W. Ś. na decyzję Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia [...] grudnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności orzeczenia o stopniu niepełnosprawności uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie [...] z dnia [...] września 2015 roku nr [...].
Zaskarżoną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie decyzją z dnia [...] grudnia 2015 r., nr [...], Minister Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej, po rozpatrzeniu odwołania W.Ś., utrzymał w mocy decyzję Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności z dnia [...] września 2015 r., nr [...], w przedmiocie stwierdzenia nieważności orzeczenia o stopniu niepełnosprawności Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Dębicy z dnia [...] stycznia 2014 r., nr [...].
Stan niniejszej sprawy przedstawia się następująco.
Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Dębicy orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności z dnia [...] stycznia 2014 r., nr [...], zaliczył Panią W.Ś. do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, z powodu schorzeń oznaczonych symbolem przyczyny niepełnosprawności 05-R, na okres do dnia [...] stycznia 2016 r. W wyniku kontroli problemowej przeprowadzonej w Powiatowym Zespole do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w [...] i stwierdzonych zastrzeżeń co do zgodności ww. orzeczenia o stopniu niepełnosprawności z dnia [...] stycznia 2014 r.
(nr [...]) z przepisami dotyczącymi orzekania o stopniu niepełnosprawności, Wojewódzki Zespół w Województwie Podkarpackim zawiadomieniem wszczął postępowanie w przedmiocie stwierdzenia nieważności ww. orzeczenia.
Decyzją z dnia [...] września 2015 r., nr [...], Wojewódzki Zespół w Województwie Podkarpackim stwierdził nieważność orzeczenia z dnia
[...] stycznia 2014 r., nr [...], którym Powiatowy Zespół w Dębicy zaliczył Panią W.Ś. do osób z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności z powodu schorzeń oznaczonych symbolem przyczyny niepełnosprawności 05-R, na okres do dnia [...] stycznia 2016 r. Od decyzji Wojewódzkiego Zespołu w Województwie Podkarpackim odwołanie do Ministra Pracy i Polityki Społecznej złożyła W.Ś., wnosząc o uchylenie przedmiotowej decyzji i utrzymanie w mocy orzeczenia Powiatowego Zespołu w Dębicy z dnia [...] stycznia 2014 r. Odnosząc się do złożonego odwołania Minister wyjaśnił, że podstawę rozstrzygnięcia organu I instancji stanowił art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., zgodnie z którym organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która została wydana bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa. Minister wskazał przy tym, że przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego nie definiują pojęcia "rażące naruszenie prawa", dlatego w celu ustalenia kryteriów oceny naruszenia kwalifikowanego należy sięgnąć do orzecznictwa sądów administracyjnych, z którego wynika, że przez rażące naruszenie prawa należy rozumieć takie naruszenie, które spełnia 3 przesłanki, tj. 1) oczywistość naruszenia prawa; 2) charakter przepisu, który został naruszony; 3) racje ekonomiczne lub gospodarcze oraz skutki społeczno-ekonomiczne. Oczywistość naruszenia prawa polega na rzucającej się w oczy sprzeczności pomiędzy treścią rozstrzygnięcia a przepisem prawa stanowiącym jego podstawę prawną. W sposób rażący może zostać naruszony wyłącznie przepis, który może być stosowany w bezpośrednim rozumieniu, to znaczy taki, który nie wymaga stosowania wykładni prawa. Skutki, które wywołuje decyzja uznana za rażąco naruszającą prawo, to skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia wymagań praworządności - gospodarcze lub społeczne skutki naruszenia, których wystąpienie powoduje, że nie jest możliwe zaakceptowanie decyzji jako aktu wydanego przez organy praworządnego państwa. Właściwy organ orzeka o stwierdzeniu nieważności badanej decyzji tylko wówczas, jeżeli wystąpi jedna z przesłanek ściśle określonych w art. 156 § 1 k.p.a. Ocena decyzji objętej postępowaniem nieważnościowym dokonywana jest w oparciu o stan faktyczny i prawny istniejący w dniu jej wydania, tak co do stanu prawnego, jak i ustaleń faktycznych.