Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Anna Sękowska (spr.), Sędziowie sędzia WSA Kaja Angerman, sędzia WSA Grzegorz Rząsa, Protokolant ref. Luiza Cycling, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 marca 2019 r. sprawy ze skargi Prezydenta Miasta [...] na decyzję Ministra Inwestycji i Rozwoju z dnia [...] czerwca 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej oddala skargę
Zaskarżoną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie decyzją z [...] czerwca 2018 r., Nr [...], Minister Inwestycji i Rozwoju odmówił uchylenia decyzji Ministra Infrastruktury z [...] lipca 2009 r. nr [...] orzekającej o: 1. uchyleniu decyzji Ministra Infrastruktury z [...] stycznia 2009 r., nr [...] i 2. stwierdzeniu nieważności decyzji Naczelnika Dzielnicy Ł. - Ś. z [...] kwietnia 1978 r., nr [...] oraz utrzymującej ją w mocy decyzji Prezydenta Miasta Ł. z [...] czerwca 1978 r. nr [...] w części dotyczącej działki nr [...], a w części dotyczącej działki nr [...] stwierdzającą, że ww. decyzje zostały wydane z naruszeniem prawa.
Zaskarżona decyzja zapadła w następującym stanie faktycznym i prawnym.
Decyzją z [...] kwietnia 1978 r., nr [...], Naczelnik Dzielnicy Ł.-Ś. orzekł o wywłaszczeniu nieruchomości położonej w Ł. przy ul. [...] o pow. 1039 m2, oznaczonej wówczas jako działki nr [...] i nr [...], a dla której prowadzono księgę wieczystą KW Nr [...], stanowiącej własność M. O. w 1/4 części oraz T. C. w 3/4 częściach.
Decyzją z [...] czerwca 1978 r., nr [...], Prezydent Miasta Ł. utrzymał w mocy ww. decyzję Naczelnika Dzielnicy Ł. - Ś.
Decyzją z [...] stycznia 2009 r., nr [...] Minister Infrastruktury - po rozpatrzeniu wniosku Wojewody Ł. - stwierdził nieważność decyzji Naczelnika Dzielnicy Ł. - Ś. z [...] kwietnia 1978 r. oraz utrzymującej ją w mocy decyzji Prezydenta Miasta Ł. z [...] czerwca 1978 r., w części dotyczącej działki nr [...], natomiast w części dotyczącej działki nr [...] stwierdził, że ww. decyzje zostały wydane z naruszeniem prawa.
Decyzją z [...] lipca 2009 r. nr [...] Minister Infrastruktury - po rozpatrzeniu wniosku stron o ponowne rozpatrzenie sprawy - uchylił w całości decyzję Ministra Infrastruktury z [...] stycznia 2009 r. oraz stwierdził nieważność decyzji Naczelnika Dzielnicy Ł. - Ś. z [...] kwietnia 1978 r. oraz utrzymującej ją w mocy decyzji Prezydenta Miasta Ł. z [...] czerwca 1978 r. w części dotyczącej działki nr [...], a w części dotyczącej działki nr [...] stwierdził, że ww. decyzje zostały wydane z naruszeniem prawa.
Pismem z [...] czerwca 2015 r. Prezydent Miasta Ł. wystąpił o wznowienie postępowania zakończonego ww. ostateczną decyzją Ministra Infrastruktury z [...] lipca 2009 r., wskazując jako przesłankę wznowienia art. 145a § 2 k.p.a. wobec wydania przez Trybunał Konstytucyjny wyroku z 12 maja 2015 r., sygn. akt P 46/13 (Dz. U. z 2015 r. poz. 702), w którym Trybunał orzekł, iż art. 156 § 2 k.p.a. w zakresie, w jakim nie wyłącza dopuszczalności stwierdzenia nieważności decyzji wydanej z rażącym naruszeniem prawa, gdy od wydania decyzji nastąpił znaczny upływ czasu, a decyzja była podstawą nabycia prawa lub ekspektatywy, jest niezgodny z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Postanowieniem z [...] stycznia 2017 r., nr [...] Minister infrastruktury i Budownictwa wznowił postępowanie, w wyniku którego wydał zaskarżoną do tutejszego Sądu decyzję
W uzasadnieniu organ wyjaśnił, że Trybunał Konstytucyjny w wyroku w sprawie P 46/13 wydał wyrok zakresowy o pominięciu prawodawczym. Trybunał Konstytucyjny nie spowodował zmiany normatywnej art. 156 § 2 k.p.a., w szczególności nie dokonał derogacji przepisu, o którego niezgodności z Konstytucją orzekł. Trybunał Konstytucyjny zobowiązał ustawodawcę do rozszerzenia unormowania w art. 156 § 2 k.p.a., przewidującego ograniczenia możliwości stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej wydanej z rażącym naruszeniem prawa, gdy od wydania decyzji nastąpił "znaczny upływ czasu", a decyzja była podstawą nabycia prawa lub ekspektatywy. Powyższy wyrok Trybunału Konstytucyjnego wskazuje zatem na niekonstytucyjne zaniechanie legislacyjne w postaci braku unormowania w dostateczny sposób przesłanki negatywnej uniemożliwiającej stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej wynikającej ze znacznego upływu czasu. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego nie ma charakteru prawotwórczego. Wyrok ten nie ingeruje w treść przepisu art. 156 § 2 k p a., nie eliminuje z porządku prawnego, ani nie zmienia obowiązującego przepisu. Rozstrzygnięcie Trybunału Konstytucyjnego (w uzasadnieniu) wskazuje, że w przypadku art. 156 § 2 k p a. brak części niezbędnego unormowania prowadzi do sytuacji, która jest niezgodna z Konstytucją RP. Powyższe prowadzi do wniosku, że niezależnie od przedmiotowego zakresu rozstrzygnięcia Trybunału Konstytucyjnego do czasu wprowadzenia zmian legislacyjnych nie ma podstaw do zmiany praktyki orzeczniczej w odniesieniu do zastosowania art. 156 § 2 k p a.