Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Anita Wielopolska, Sędziowie sędzia WSA Tomasz Wykowski, sędzia WSA Kaja Angerman (spr.), , po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 11 stycznia 2018 r. sprawy ze skargi Prezydenta [...] na postanowienie Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] lipca 2017 r., nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej oddala skargę
Minister Infrastruktury i Budownictwa postanowieniem z dnia [...] lipca 2017 r. po rozpatrzeniu zażalenia wniesionego przez Prezydenta [...] utrzymał w mocy postanowienie Wojewody [...] Nr [...] z dnia [...] lipca 2015 r. o nałożeniu na Prezydenta [...] kary pieniężnej w wysokości [...] zł za wydanie decyzji Nr [...] z dnia [...] października 2012 r. o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego pn.: "Budowa stacji bazowej telefonii komórkowej [...], zlokalizowanej przy ul. [...] na działce nr [...], [...], obręb M. we W. - w miejscu istniejącej stacji przewidzianej do demontażu", z naruszeniem terminu określonego w art. 51 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Postanowienie było wynikiem następujących ustaleń i oceny prawnej.
W dniu [...] października 2010 r. do Urzędu Miejskiego W. wpłynął wniosek z dnia [...] października 2010 r. o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dla przedmiotowej inwestycji.
W dniu [...] października 2012 r. Prezydent [...], po rozpatrzeniu ww. wniosku, wydał decyzję Nr [...] o ustaleniu lokalizacji przedmiotowej inwestycji celu publicznego.
Wojewoda [...] postanowieniem Nr [...] z dnia [...] lipca 2015 r. nałożył na Prezydenta [...] karę pieniężną w wysokości [...] zł za wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji opisanej powyżej inwestycji celu publicznego z naruszeniem terminu określonego w art. 51 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Prezydent [...] złożył zażalenie na postanowienie Wojewody [...], w którym wniósł o uchylenie w całości ww. postanowienia oraz o wstrzymanie jego wykonania.
W uzasadnieniu postanowienia organ odwoławczy przytoczył treść art. 51 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wskazując, że określony w przepisie termin stanowi gwarancję ochrony praw inwestora do rozpatrzenia wniosku w rozsądnym terminie, a więc bez zwłoki.
W tej sytuacji organ wyższego stopnia pozbawiony został możliwości swobodnego i uznaniowego decydowania o wymierzeniu kary pieniężnej. Wymierzenie kary jest obligatoryjne.
Organ odwoławczy wyjaśnił, że 65-dniowy termin, przewidziany w art. 51 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, rozpoczął swój bieg w dniu [...] października 2010 r., tj. w dniu następującym po dniu, w którym do Urzędu Miejskiego [...] wpłynął wniosek inwestora z dnia [...] października 2010 r. o wszczęcie postępowania w przedmiotowej sprawie. Tym samym, jak słusznie ustalił Wojewoda [...], postępowanie administracyjne w przedmiotowej sprawie toczyło się przez 726 dni. Organ wyjaśnił, że zgodnie z treścią art. 51 ust. 2c ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, do terminu, o którym mowa w ust. 2, nie wlicza się terminów przewidzianych w przepisach prawa do dokonania określonych czynności, okresów zawieszenia postępowania oraz okresów opóźnień spowodowanych z winy strony albo z przyczyn niezależnych od organu.