Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Anna Szymańska, Sędziowie sędzia WSA Alina Balicka, sędzia WSA Joanna Borkowska (spr.), Protokolant sekr. sąd. Marek Lubasiński, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 kwietnia 2019 r. sprawy ze skargi Prokuratora Prokuratury Okręgowej w [...] na uchwałę Rady Miejskiej w P. z dnia [...] maja 1998 r. nr [...] w przedmiocie realizacji inwestycji przy udziale środków mieszkańców gminy stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w całości.
Przedmiotem zaskarżenia przez Prokuratora Okręgowego w W. (dalej skarżący) była uchwała Rady Miejskiej w P. (dalej organ) z dnia [...] maja 1998 r. nr [...] w sprawie realizacji inwestycji przy udziale środków mieszkańców gminy.
Stan sprawy był następujący:
W dniu [...] maja 1998 r. Rada Miejska w P. podjęła Uchwałę nr [...] w sprawie realizacji inwestycji przy udziale środków mieszkańców gminy. Na podstawie tej Uchwały w § 1 wprowadzono udział mieszkańców w kosztach inwestycji leżących w sferze zadań własnych gminy. Uchwała została podjęta na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (wówczas Dz. U. z 1996 r. Nr 13, poz. 74, dalej u.s.g.).
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, skarżący Prokurator Okręgowego w W. wniósł o stwierdzenie nieważności Uchwały w całości jako wydanej z istotnym naruszeniem prawa tj. art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (wówczas Dz. U. z 1996 r. Nr 13, poz. 74 ze zm.) oraz art. 15 ust. 2 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (tekst jednolity Dz.U. z 2018 r. poz. 1152) w zw. z art. 7 Konstytucji, które polegało na bezzasadnym, oczywiście sprzecznym z treścią wskazanych przepisów obciążeniu mieszkańców gminy częścią kosztów budowy zbiorowej sieci wodociągowo-kanalizacyjnej.
W uzasadnieniu skargi skarżący zarzucił, że art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym jednoznacznie stanowi, iż sprawy wodociągów i zaopatrzenia w wodę oraz kanalizacji należą do zadań własnych gminy. W konsekwencji gmina winna ponosić również wszelkie koszty związane z realizacją tych zadań. Z kolei art. 15 ust. 2 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków określa, jakie koszty ponosi osoba ubiegająca się o przyłączenie nieruchomości do sieci. Przepis ten ustala zatem jakie podmioty (odbiorcy usług, a nie wszyscy mieszkańcy gminy) i w jakich granicach partycypują w realizacji zadania gminy określonego w art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy o samorządzie gminnym. Kwestionowana uchwała w oczywisty sposób wychodzi zatem poza granice jednoznacznie zakreślone przez ustawodawcę.
W odpowiedzi na skargę Rada wniosła o jej oddalenie.
Uzasadniając swoje stanowisko organ wskazał, że uchwała Nr [...] Rady Miejskiej w P. z dnia [...] maja 1998 roku sprawie realizacji inwestycji przy udziale środków mieszkańców gminy została uchylona w dniu [...] kwietnia 2012r. Nadto, zaskarżana uchwała nie stanowiła aktu prawa miejscowego a tylko takich uchwał, tzn. aktów prawa miejscowego, dotyczyć może wniosek o stwierdzenie jej nieważności. W ocenie Gminy samo wyeliminowanie uchwały z obrotu prawnego wyklucza konieczność i zasadność kierowania skargi i orzekania w tej sprawie przez sąd administracyjny.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Skarga zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do treści art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (j.t. Dz. U. z 2016 r. poz. 1066.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości między innymi poprzez kontrolę legalności działalności administracji publicznej. Zgodnie z art. 3 § 1 w zw. z § 2 pkt 5 i 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t.. Dz. U. z 2016r. poz. 718; zwanej dalej "p.p.s.a.") zakres kontroli administracji publicznej obejmuje także orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego oraz inne akty organów jednostek samorządu terytorialnego. Sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6 p.p.s.a., stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności (art. 147 § 1 p.p.s.a.).