Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Otylia Wierzbicka, Sędziowie asesor WSA Anna Szymańska, asesor WSA Danuta Szydłowska (spr.), Protokolant Artur Dral, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 maja 2006 r. sprawy ze skargi A. Z. na decyzję Ministra Gospodarki i Pracy z dnia [...] kwietnia 2005 r. nr [...] w przedmiocie przymusowego zarządu państwowego I. skargę oddala; II. zasądza ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz adwokata A. B. z Kancelarii Adwokackiej w W. ul. [...] kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści złotych) wraz z należnym podatkiem VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
Minister Gospodarki i Pracy decyzją z dnia [...] lutego 2005 r. odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Ministra Przemysłu i Handlu z dnia [...] sierpnia 1996 r. stwierdzającej nieważność:
1. zarządzenia Ministra Przemysłu Lekkiego z dnia [...] sierpnia 1949 r. wydanego w porozumieniu z Ministrem Administracji Publicznej w sprawie ustanowienia przymusowego zarządu nad przedsiębiorstwem PN. Cegielnia J.K.
w B., pow. [...],
2. zarządzenia Ministra Przemysłu Drobnego i Rzemiosła z dnia [...] stycznia 1955 r. w sprawie zmiany zarządzenia Ministra Przemysłu Lekkiego z dnia [...] sierpnia 1949 r. dotyczącego ustanowienia przymusowego zarządu państwowego nad przedsiębiorstwem: Cegielnia wł. J. K. w B., na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 127 § 3 kpa utrzymał w mocy decyzję własną z dnia [...] lutego
2005 r.
W dniu 7 marca 2005 r. A. Z., reprezentowana przez M. K., złożyła wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją Ministra Gospodarki i Pracy z dnia [...] lutego 2005 r. Podniosła zarzut naruszenia przez organ orzekający w sprawie zakończonej decyzją z dnia [...] sierpnia 1996 r. art. 7 kpa poprzez nieprzywołanie do postępowania wszystkich spadkobierców, zakwestionowała ważność "upoważnienia" z dnia 12 marca 1991 r. oraz "pełnomocnictwa procesowego" z dnia 28 stycznia 1993 r. które winno być ocenione według kryteriów przewidywanych przez Kodeks postępowania cywilnego, zaniechanie wezwania S. K. w trybie art. 64 § 2 do złożenia ważnego pod względem merytorycznym i formalnym pełnomocnictwa dla S. K. przez co w sprawie wzięła udział osoba nie legitymującą się ważnym pełnomocnictwem. S. K. nie dopełniał wobec S. K. obowiązków wynikających z pełnomocnictwa oraz działaniem swoim wykraczał poza zakres umocowania. Dodała, iż rażącym naruszeniem prawa została wydana przedmiotowa decyzja polegającym na ujemnych skutkach społeczno-gospodarczych, niemożliwych do zaakceptowania z punktu widzenia praworządności.
W uzasadnieniu decyzji z dnia [...] lutego 2005 r. Minister Gospodarki i Pracy wskazał, iż po rozpatrzeniu wniosku A. Z. z dnia 22 września 2003 r. nie stwierdził na podstawie art. 158 § 1 w związku z art. 157 § 1 i 2 kpa nieważności decyzji Ministra Przemysłu i Handlu z dnia [...] sierpnia 1996 r., uznając, iż nie została naruszona żadna z przesłanek zawartych w treści art. 156 § 1 kpa a w szczególności przesłanka wynikająca z art. 156 § 1 pkt 4 kpa. Podniósł, iż S. K. nie był uważany za stronę postępowania zakończonego w/w decyzja albowiem nie rozstrzygała ona o żadnym jego prawie czy obowiązku. Wszelkie podejmowane przez niego czynności wynikały z reprezentowania strony postępowania S. K. na podstawie jej oświadczenia woli wyrażonego w pełnomocnictwach z dnia 12 marca 1991 r. oraz z dnia 28 stycznia 1993 r.
Nadto wnioskodawczyni podniosła szereg zarzutów nie związanych z decyzją Ministra Przemysłu i Handlu z dnia [...] sierpnia 1996 r. a wynikających jej zdaniem z funkcjonowania tej decyzji w obrocie prawnym. Zajmując stanowisko w sprawie, decyzją z dnia [...] kwietnia 2005 r. Minister Gospodarki i Pracy nie znalazł podstaw do zmiany swojej decyzji z dnia [...] lutego 2005 r. W szczegółowym uzasadnieniu, przywołując regulację art. 28 i art. 29 kpa wskazał, iż S. K. nie był uznany za stronę postępowania albowiem decyzja nie dotyczyła ani jego praw ani obowiązków, została mu jedynie doręczona jako pełnomocnikowi strony- S. K. Doręczenie, którego sposób reguluje art. 40 § 2 kpa w związku z art. 109 kpa, jest czynnością materialno-techniczną administracji wywołującą określone skutki przez fakty i nie jest tożsame ze skierowaniem decyzji do strony. Upoważnienie z dnia 12 marca 1991 r., potwierdzone notarialnie, mocowało S. K. do " dalszego prowadzenia sprawy " zwrotu cegielni w B. a pełnomocnictwo z dnia 28 stycznia 1993 r. upoważniało do " występowania przed sądami, urzędami, osobami prawnymi i fizycznymi oraz do składania wszelkich oświadczeń, wyjaśnień i wniosków, jakie w związku z załatwieniem powyższego pełnomocnictwa okażą się konieczne" w imieniu S. K. spadkobierczyni J. K., właściciela cegielni. Pełnomocnictwo zostało złożone w postępowaniu administracyjnym, którego procedurę regulują przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Zgodnie z art. 32-33 kpa strona może działać przez pełnomocnika którym może być osoba fizyczna posiadająca zdolność do czynności prawnych, nie jest koniecznością posiadanie przez nią kwalifikacji zawodowych a gdy sprawa znajduje się w toku może być złożone ustnie do protokołu- istotą jest aby wola mocodawcy została wyrażona w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości. Pełnomocnictwo sporządzone notarialnie nie jest generalnie wymagane w postępowaniu administracyjnym. Jedynie w sprawach nieuregulowanych w kpa można powoływać się na wybrane przepisy innych dziedzin prawa a taka sytuacja nie ma miejsca w niniejszej sprawie. Złożenie przez S. K. do akt sprawy kopii przedmiotowego pełnomocnictwa nie może stanowić o braku dostatecznego umocowania a zarzut nieinformowania i działania na niekorzyść mocodawcy nie znalazł potwierdzenia a co więcej nie ma znaczenia w sprawie. S. K. nie wypowiedziała udzielonego S. K. pełnomocnictwa a w sytuacji, gdy strona jest prawidłowo reprezentowana przez pełnomocnika w sprawie ponosi wszelkie konsekwencje wynikające z udzielenia mu umocowania a sposób reprezentacji należy do stosunku prawnego łączącego zleceniodawcę ze zleceniobiorcą i wykracza poza ocenę organu właściwego do prowadzenia postępowania administracyjnego. Odnosząc się do zarzutu naruszenia zasady praworządności wyrażonej w art. 7 kpa poprzez niedopełnienie obowiązku zawiadomienia wszystkich stron o toczącym się postępowaniu Minister Gospodarki i Pracy podniósł, iż za rażące naruszenie przepisów prawa administracyjnego należy uznać oczywiste niezastosowanie lub nieprawidłowe zastosowanie zasad ogólnych określonych w art. 6- 11 kpa v stopniu powodującym istotne ograniczenie uprawnień strony w postępowaniu, z wyjątkiem przepisów dających podstawę do wznowienia postępowaniu Podnoszona przez skarżącą okoliczność nie brania udziału w postępowaniu nie z własnej winy stanowi przesłankę wznowieniową z art. 145 § 1 pkt 4 kpa. Wada będąca przesłanką stwierdzenia nieważności decyzji powinna tkwić w samej decyzji i występuje wtedy, gdy jej treść pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisu prawa i gdy charakter tego naruszenia powoduje, że owa decyzja nie może być akceptowana. Na ocenę natomiast nie ma wpływu zdarzenie faktyczne będące skutkiem funkcjonowania w obrocie wskazanej wyżej decyzji.