Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Grażyna Radzicka Sędziowie WSA Donata Starosta (spr.) WSA Anna Jarosz Protokolant st. sekr. sąd. Joanna Kujawa po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 sierpnia 2017 r. sprawy ze skargi D.R. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] kwietnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie obowiązku zwrotu nienależnie pobranego świadczenia stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji
Decyzją z dnia [...] lutego 2017 r. nr [...] Starosta P. na podstawie art. 9 ust. 1 pkt 14 lit. c w związku z art. 76 ust. 1 i 2 pkt 1 i 4 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U. z 2016 r. poz. 645) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2016 r. poz. 23; zwanej dalej "k.p.a.") orzekł o obowiązku zwroty przez D. R. (zwanego dalej również "skarżącym") kwoty [...]zł nienależnie pobranego stypendium szkoleniowego za okres od [...] marca 2016 r. do [...] marca 2016 r. oraz poniesionych przez Urząd kosztów szkolenia w wysokości [...] zł tj. Razem [...] zł.
Odwołanie od ww. decyzji złożył D. R. podnosząc, że został wprowadzony w błąd przez pracowników Powiatowego urzędu Pracy w P..
Po rozpatrzeniu odwołania Wojewoda decyzją z dnia [...] kwietnia 2017 r. nr [...] na podstawie art. 127 ust. 1 i 2 oraz art. 138 § 2 k.p.a. uchylił decyzję Starosty i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji.
Skargę na decyzję Wojewody złożył D. R..
W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodne z art. 145 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017, poz. 1369) zwanej dalej "p.p.s.a", sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 k.p.a. lub w innych przepisach. Z kolei zgodnie z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. za przesłankę nieważności decyzji uważa się sytuację gdy została ona wydana bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa.
Z rażącym naruszeniem prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. mamy do czynienia wtedy, gdy został naruszony przepis niepozostawiający wątpliwości co do jego bezpośredniego rozumienia. Rażące naruszenie prawa jest więc oczywiste, wyraźne, bezsporne. Rażące naruszenie prawa zachodzi zatem gdy treść rozstrzygnięcia pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią przepisu stanowiącego jego podstawę prawną. Oczywistość naruszenia prawa polega na rzucającej się w oczy sprzeczności między treścią rozstrzygnięcia, a przepisem prawa stanowiącym jego podstawę prawną. Cechą rażącego naruszenia prawa jest to, że treść aktu pozostaje w jawnej sprzeczności z treścią przepisu poprzez proste zestawienie ich ze sobą (wyroki NSA z dnia 4 marca 2014 r. sygn. akt II OSK 2386/12, z dnia 17 lipca 2014 r. sygn. akt I OSK 2832/12, z dnia 30 września 2014 r. sygn. akt II OSK 721/13, z dnia 14 stycznia 2015 r. sygn. akt I OSK 1380/13; dostępne: http://orzeczenia.nsa.gov.pl). W sposób rażący może zostać naruszony wyłącznie przepis, który może być stosowany w bezpośrednim rozumieniu, to znaczy taki, który nie wymaga stosowania wykładni prawa (wyrok NSA z dnia 8 września 2011 r. sygn. akt I OSK 1566/10; dostępny: http://orzeczenia.nsa.gov.pl).