Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Stankowski (spr.) Sędzia WSA Józef Maleszewski Asesor sądowy WSA Katarzyna Witkowicz-Grochowska Protokolant st. sekr. sąd. Justyna Hołyńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 04 lipca 2018 r. sprawy ze skargi Wojewody Wielkopolskiego na uchwałę Rady Miasta i Gminy Margonin z dnia 25 stycznia 2018 r. nr XLI/478/2018 w przedmiocie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części obejmującej § 4 pkt 7 w zakresie słów "(mierzonej po zewnętrznym obrysie murów lub obudowy ścian przyziemia, a w przypadku nadwieszeń, podcieni z podporami i przejazdów, po obrysie wyższych kondygnacji tychże budynków i obiektów kubaturowych)", § 16 pkt 7, § 20, § 21 ust. 2, § 33 ust. 2, § 83 pkt 1 w zakresie słów "i 1RPP", § 83 pkt 3, § 85 ust. 1 pkt 1 w zakresie słów "i 1RPP", § 85 ust. 1 pkt 3, 2. w pozostałym zakresie oddala skargę, 3. zasądza od Gminy Margonin na rzecz Wojewody Wielkopolskiego kwotę 480 (czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
Wojewoda Wielkopolski złożył skargę na uchwałę nr XLI/478/2018 Rady Miasta i Gminy Margonin z dnia 25 stycznia 2018 r. w sprawie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta Margonin, w rejonie ul. Kościuszki (Dz. Urz. Woj. Wlkp. poz. 1772), zarzucając organowi administracji publicznej naruszenie:
1. art. 17 pkt 11-14 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2017 r. poz. 1073 z późn. zm., dalej: "u.p.z.p.") przez niedopełnienie procedury sporządzania projektu zmiany planu miejscowego polegające na pozbawieniu możliwości odniesienia się przez Radę Miasta i Gminy Margonin do wszystkich uwag nieuwzględnionych przez Burmistrza Miasta i Gminy Margonin w związku z nieprzedłożeniem Radzie jednej uwagi;
2. art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. w zw. z § 4 ust. 9 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. z 2003 r. poz. 1587, dalej: "rozporządzenie z dnia 26 sierpnia 2003 r.") przez nieokreślenie dla terenów zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej (1MW i 2MW) normatywu miejsc parkingowych w stosunku do ilości mieszkań;
3. art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p. w zw. z § 4 pkt 6 rozporządzenia z dnia 26 sierpnia 2003 r. przez nieustalenie na terenach zabudowy mieszkaniowo-usługowej (1MN/U-4MN/U) i zabudowy produkcyjno-usługowej (1 P/U) maksymalnej wysokości zabudowy oraz geometrii dachów;
4. art. 93 ust. 2a i 3a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2018 r. poz. 121 z późn. zm., dalej: "u.g.n.") przez nieprawidłowe ustalenie minimalnej powierzchni nowo wydzielonych działek budowlanych dla terenu rolniczej przestrzeni produkcyjnej (1RPP);
5. art. 101 ust. 2 u.g.n. przez ustalenie zasad scalania podziału nieruchomości dla terenu rolniczej przestrzeni produkcyjnej (1RPP) oraz terenów rolniczych (1R-3R).
Wojewoda Wielkopolski wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w całości oraz o zasądzenie zwrotu kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.
W uzasadnieniu skarżący wyjaśnił, że Burmistrz Miasta i Gminy Margonin pominął w trakcie dyskusji publicznej uwagę dotyczącą poszerzenia linii zabudowy na terenach zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej i nie przekazał tej uwagi wraz z listą nieuwzględnionych uwag pod obrady Rady Miasta i Gminy Margonin. Tym samym istotnie naruszono kompetencję organu stanowiącego jako rozstrzygającego w tej kwestii, co z kolei uchybiło zasadzie udziału społeczeństwa w procedurze uchwalania planu miejscowego. Ponadto wbrew art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. i § 4 pkt 9 rozporządzenia z dnia 26 sierpnia 2003 r. dla terenów zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej 1MW i 2MW nie określono wymaganego normatywu miejsc parkingowych w stosunku do ilości mieszkań. W § 82 ust. 3 zaskarżonej uchwały ustalono jedynie minimalną liczbę miejsc postojowych dla lokali mieszkalnych w budynkach mieszkalnych jednorodzinnych. Poza tym w § 39 pkt 2 uchwały (na terenach zabudowy mieszkaniowo-usługowej 1MN/U-4MN/U) i w § 52 pkt 3 tej uchwały (na terenie zabudowy produkcyjno-usługowej 1 P/U) dopuszczono odpowiednio lokalizację budynków pełniących wyłącznie jedną funkcję i budynków o funkcji mieszanej, pomijając ustalenie maksymalnej wysokości zabudowy oraz geometrii dachów, co narusza art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p. i § 4 pkt 6 rozporządzenia z dnia 26 sierpnia 2003 r. Niezgodne z art. 93 ust. 2a i 3a u.g.n. było także ustalenie w § 83 pkt 1 kwestionowanej uchwały powierzchni nowo wydzielonych działek budowlanych na 2700 m2 dla terenu rolniczej przestrzeni produkcyjnej 1RPP. Z kolei § 85 ust. 1 pkt 1 i 3 powyższej uchwały określa szczegółowe zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości znajdujących na terenach rolniczych, choć zgodnie z art. 101 ust. 2 u.g.n. takie postanowienie dotyczy terenów wykorzystywanych na cele nierolnicze. Wojewoda Wielkopolski uznał również, że prawo narusza § 4 pkt 7 omawianej uchwały, w którym zwrot "powierzchnia całkowita zabudowy" zdefiniowano jako "powierzchnia wszystkich kondygnacji budynków lokalizowanych na działce budowlanej". Dalsza część definicji zawiera natomiast stwierdzenie "(mierzona po zewnętrznym obrysie murów lub obudowy ścian przyziemia, a w przypadku nadwieszeń, podcieni z podporami i przejazdów, po obrysie wyższych kondygnacji tychże budynków i obiektów kubaturowych)", które powinno odnosić się tylko do definicji wyrażenia "powierzchni zabudowy", zawartej w § 4 pkt 6 zaskarżonej uchwały. W konsekwencji § 4 pkt 7 tejże uchwały może budzić wątpliwości i utrudniać organom administracji architektoniczno-budowlanej stwierdzenie, czy wymogi w zakresie wskaźnika intensywności zabudowy zostały spełnione. Wojewoda Wielkopolski zauważył także, że § 16 rozważanej uchwały ustala strefy ochronne wzdłuż linii elektroenergetycznych, dopuszczając zarazem ich zmniejszenie w porozumieniu z gestorem sieci. Tymczasem ograniczenia w lokalizacji budynków w sąsiedztwie linii elektroenergetycznych wynikają z przepisów odrębnych. Podobnie § 20 powołanej uchwały regulujący m.in. oświetlenie terenów i wyposażenie przejść dla pieszych w sygnalizację dźwiękową porusza kwestie uregulowane w przepisach szczególnych. Tak samo § 21 ust. 2 i § 33 ust. 2 cytowanej uchwały dopuszcza realizację dojść i dojazdów tylko na terenach 3MN, 11MN i 3U, choć możliwość ich sytuowania określają przepisy odrębne. Wreszcie w ustaleniach dotyczących procedury scalania i podziału gruntów w § 85 kwestionowanej uchwały pominięto bez uzasadnienia tereny zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej 1MW i 2MW.