1. Organ orzekający w sprawie zezwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego wybudowanego bez pozwolenia na budowę nie ma obowiązku dokonywania ustaleń, czy inwestorowi przysługuje prawo do dysponowania nieruchomością.
2. Udzielenie zezwolenia na użytkowanie obiektu budowlanego /art. 42 ustawy z dnia 24 października 1974 r - Prawo budowlane - Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ nie przesądza praw właścicielskich, a jego udzielenie względnie odmowa udzielenia nie mają żadnego wpływu na ustalenie tych praw.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Stanisława P. na decyzję Wojewody w W. z dnia 28 czerwca 1991 r. Nr 614/91 w przedmiocie zezwolenia na użytkowanie budynku gospodarczego - skargę oddalił.
Nieruchomość położona w R. u zbiegu ulic N. i W. stanowi współwłasność Jana K. oraz Stanisława P.
Każdy ze współwłaścicieli posiada na tej nieruchomości budynek mieszkalny, a ponadto znajdują się na niej zabudowania gospodarcze.
W 1985 r. na części nieruchomości użytkowanej obecnie przez Jana K., a ówcześnie przez jego matkę, został wzniesiony samowolnie budynek gospodarczy, przylegający tylną ścianą do innego budynku gospodarczego.
W dniu 22 kwietnia 1991 r. Jan K. zwrócił się do Wójta Gminy R. o wydanie pozwolenia na użytkowanie samowolnie wzniesionego w 1985 r. budynku gospodarczego.
Do wniosku dołączył ekspertyzę zagrożenia pożarowego samowolnie wybudowanego obiektu, sporządzoną w dniu 27 marca 1991 r. przez rzeczoznawcę do spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych, opinię zakładu usług kominiarskich z dnia 10 kwietnia 1991 r. oraz oświadczenie rzeczoznawcy budowlanego.
Decyzją z dnia 8 maja 1991 r. 120/91 Kierownik Urzędu Rejonowego w R., działając na podstawie art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./, zezwolił Janowi K. na użytkowanie budynku gospodarczego, składającego się z kuchni letniej i komórki. Z uzasadnienia tego rozstrzygnięcia wynika, że samowolnie wzniesiony obiekt leży na terenie przeznaczonym na zabudowę mieszkaniową jednorodzinną i zgodnie z przedstawionymi dokumentami nie stanowi zagrożenia dla bezpieczeństwa ludzi i mienia oraz może być użytkowany zgodnie z przeznaczeniem.
Odwołanie od tej decyzji złożył pełnomocnik Stanisława P., wnosząc o uchylenie decyzji organu pierwszej instancji i nakazanie rozbiórki, ponieważ wydana decyzja legalizuje bezprawie budowlane. Ponadto inwestor jest jedynie jednym ze współwłaścicieli nieruchomości i stosownie do przepisów prawa budowlanego nigdy by nie otrzymał zgody na wzniesienie spornego obiektu bez zgody pozostałych współwłaścicieli.
Zaskarżona decyzja w istocie zastępuje brakującą zgodę współwłaścicieli. Oprócz tego organ orzekający nie przeprowadził rozprawy, co uniemożliwiło ujawnienie faktu, iż usytuowanie spornego budynku zmierzało do wymuszenia w przyszłości linii podziału nieruchomości w postępowaniu sądowym o zniesienie współwłasności. Sporny obiekt stanowi "(...) szpecącą całą nieruchomość budę (...)", a wobec tego względy estetyki architektonicznej przemawiają za jej rozebraniem. Pomiędzy spornym budynkiem a innymi, usytuowanymi na tej samej działce budynkami, nie zostały zachowane należyte odległości, co w konsekwencji powoduje zwiększenie zagrożenia bezpieczeństwa odwołującego się, jego rodziny i mienia.
Wojewoda w W. decyzją Nr 614/91 z dnia 28 czerwca 1991 r. utrzymał w mocy orzeczenie organu I instancji, podnosząc w jej uzasadnieniu, że wprawdzie sporny budynek powstał w wyniku samowoli budowlanej, jednakże jeżeli nie zachodzą okoliczności przewidziane w art. 37 ustawy - Prawo budowlane, to art. 40 i art. 42 tej ustawy umożliwia dopuszczenie obiektu do użytkowania. Z załączonej do akt sprawy ekspertyzy zagrożenia pożarowego wynika, że budynek spełnia wymagania przeciwpożarowe, ponadto jest położony na terenie przewidzianym pod zabudowę mieszkaniową. Okoliczność, że inwestor jest współwłaścicielem nieruchomości, nie stanowi podstawy do zmiany decyzji wydanej w I instancji.