Decyzja wydana przez organ administracji w trybie art. 200 par. 2 Kpa nie może być uznana za dotkniętą wadą nieważności tylko z tego powodu, że została wydana po upływie 30 dni od daty wpływu skargi.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Stanisława P. na decyzję Ministra Budownictwa, Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej z dnia 6 sierpnia 1986 r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji Naczelnego Architekta Warszawy wydanej w trybie art. 200 par. 2 Kpa i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Ministra Budownictwa, Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.
Decyzją z dnia 1 marca 1985 r. Naczelnik Miasta i Gminy w B. odmówił Stanisławowi P. zezwolenia na zabudowę mieszkaniową jednorodzinną na działkach nr 265/2, 265/3 i 265/4, gdyż - jak stwierdził - znajdują się one na terenie przeznaczonym według projektu ogólnego planu zagospodarowania przestrzennego gminy pod uprawy rolne bez prawa zabudowy.
Decyzja ta została utrzymana w mocy przez Naczelnego Architekta Warszawy decyzją z dnia 14 czerwca 1985 r. na którą Stanisław P. złożył skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Na podstawie art. 200 par. 2 Kpa Naczelny Architekt Warszawy decyzją z dnia 22 listopada 1985 r. uchylił swoją decyzję z dnia 14 czerwca 1985 r. oraz decyzję organu stopnia podstawowego z dnia 1 marca 1985 r. i wyraził zgodę na zabudowę mieszkaniową działki nr 265/2 w O. przy ul. W. nr 43 gmina B., powołując się na opinię Biura Planowania Rozwoju Warszawy z dnia 18 października 1985 r. z której wynika, że działka ta znajduje się na terenach przeznaczonych według projektu planu pod zabudowę rolniczą i mieszkalną jednorodzinną dla ludności nierolniczej.
Powołując się na kolejną opinię Biura Planowania Rozwoju Warszawy z dnia 9 stycznia 1986 r. Naczelny Architekt Warszawy wystąpił do Ministra z wnioskiem o uchylenie lub stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 22 listopada 1985 r., w związku z czym decyzją z dnia 6 sierpnia 1986 nr 43/084-12-391/86 Minister stwierdził nieważność decyzji Naczelnego Architekta Warszawy z dnia 22 listopada 1985 r. Uzasadnienie decyzji Ministra zawiera ustalenie, że z opinii BPRW z dnia 9 stycznia 1986 r. wynika, iż działka nr 265/2 nie jest przeznaczona pod zabudowę mieszkaniową. Wyrażenie zgody na zabudowę tej działki może nastąpić po uzyskaniu zezwolenia na zmianę przeznaczenia gruntów, wydanego w trybie art. 7 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, jeśli w planie zagospodarowania lub w projekcie do tego planu tereny te zostały przewidziane pod budownictwo mieszkaniowe. W tej sprawie takiego zezwolenia brak. W projekcie planu gminy B. teren, na którym znajduje się wskazana wyżej działka, jest przeznaczony pod uprawy polowe bez prawa zabudowy /symbol E 27 R./. Jedynie północna część działki nr 265, w pasie o szerokości 50 m wzdłuż ul. W., znajduje się na terenie przewidzianym pod zabudowę rolniczą /symbol E 30 MR/. Jest to część działki już zabudowana przez Stanisława P. Gdyby więc przez organ I instancji została wydana decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji, decyzja ta byłaby nieważna stosownie do art. 45 ustawy z dnia 12 lipca 1984 r. o planowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 35 poz. 185/.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Stanisław P. zarzuca organowi naruszenie konstytucyjnej zasady równości, gdyż na tej samej działce nr 265/5 są zbudowane dwa budynki mieszkalne, a przy ul. W. nie mieszkają rolnicy, lecz tak zwani "działkowcy", Ponadto powołał się na zarzuty zawarte w poprzedniej skardze do sądu.