1. W odniesieniu do obiektu budowlanego, na którego wzniesienie inwestor uzyskał pozwolenie na budowę, przepis art. 40 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229/ znajduje zastosowanie tylko wówczas, gdy stwierdzone niezgodne z przepisami wybudowanie obiektu stanowi równoczesne naruszenie warunków pozwolenia na budowę.
2. Jeżeli naruszenia prawa powstały w związku z wykonaniem przez inwestora wadliwej decyzji o pozwoleniu na budowę, wydanie decyzji, o której mowa w art. 40 prawa budowlanego, może nastąpić dopiero po uprzednim wzruszeniu w trybie nadzoru decyzji o pozwoleniu na budowę.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Jana S. na decyzję Głównego Architekta Wojewódzkiego w Skierniewicach z dnia 16 lipca 1986 r. w przedmiocie nakazania wykonania zmian w budynku i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Głównego Architekta Wojewódzkiego w Skierniewicach kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.
Decyzją z dnia 29 kwietnia 1986 r., wydaną z upoważnienia Naczelnika Gminy w S., nakazano Janowi S. zamurowanie 6 otworów okiennych, znajdujących się w ścianie budynku mieszkalno-gospodarczego od strony działki Mieczysława L., oraz dokonanie przeróbki dachu z dwuspadowego na jednospadowy. W uzasadnieniu decyzji podano, że Jan S. wybudował na działce położonej w C. budynek mieszkalno-gospodarczy niezgodnie z warunkami pozwolenia na budowę, powodując naruszenie par. 12 ust. 1 rozporządzenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki /Dz.U. nr 17 poz. 62/.
Decyzja organu I instancji utrzymana została w mocy decyzją nr UAN.IV.8385/29/86 z dnia 16 lipca 1986 r. wydaną przez Głównego Architekta Wojewódzkiego w Skierniewicach. Z uzasadnienia decyzji organu II instancji wynika, że Jan S. uzyskał decyzję z dnia 14 maja 1974 r. o pozwoleniu na budowę budynku inwentarskiego o wymiarach 15 m x 4,8 m, z dachem jednospadowym, wyposażonego w ścianę oddzielenia pożarowego od strony granicy z działką Mieczysława L. Budynek miał być zlokalizowany w odległości 3 m od tej granicy. Jan S. wybudował budynek o wymiarach 19,7 m x 9,5 m, z dachem dwuspadowym oraz 6 otworami w ścianie, która zgodnie z pozwoleniem na budowę miała być ścianą oddzielenia pożarowego. Budynek został zlokalizowany w odległości 2,6 m od granicy z działką Mieczysława L. Niewykonanie ściany oddzielenia pożarowego i zmiana spadku dachu naruszają przepisy obowiązujące w czasie budowy budynku, to jest par. 20 ust. 3 zarządzenia nr 130 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 29 czerwca 1066 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać obiekty budowlane budownictwa powszechnego /Dz.Bud. nr 10 poz. 44/. Stosownie do tego przepisu odległość budynku istniejącego od projektowanego nie może być mniejsza niż 3 m. Także obecnie obowiązujące przepisy nie dopuszczają odstępstw w tym zakresie.
W skardze wniesionej do Naczelnego Sądu Administracyjnego Jan S. podał, że przed rozpoczęciem budowy w 1975 r. zgłosił do Urzędu Gminy w S., iż pragnie zmienić projekt objęty pozwoleniem na budowę na projekt przewidujący dom o wymiarach 18,5 x 9,5 m z dachem dwuspadowym i otworami okiennymi. Na jego prośbę w Urzędzie Gminy w S. dokonano zmian w planie realizacyjnym, co znajduje odbicie w posiadanych przez niego dokumentach.
W odpowiedzi na skargę Główny Architekt Wojewódzki w Skierniewicach wniósł o jej oddalenie, powtarzając argumenty zawarte w decyzji zaskarżonej, i dodatkowo wskazał, że w dokumentacji będącej w posiadaniu organów administracji nie naniesiono zmian, o których mówi Jan S., natomiast zwracano się do niego o udostępnienie planu realizacyjnego ze wspomnianymi poprawkami, skarżący jednak dokumentu tego nie przedłożył.