Wzruszając w trybie art. 200 par. 2 Kpa własną decyzję o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji organu stopnia wojewódzkiego, naczelny organ administracji państwowej powinien orzec o stwierdzeniu nieważności decyzji organu stopnia wojewódzkiego.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Tadeusza i Cecylii małżonków G. na decyzję Ministra Budownictwa, Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej z dnia 12 stycznia 1987 r. o przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji dotyczącej rozbiórki obiektu budowlanego i na podstawie art. 207 par. 3 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Ministra Budownictwa, Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej kwotę złotych dwa tysiące tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżących.
W wyniku skargi Stanisława Ł. do Naczelnego Sądu Administracyjnego, Minister Budownictwa, Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej, powołując się na art. 200 par. 2 i art. 138 par. 2 Kpa, decyzją z dnia 12 stycznia 1987 nr U3/087-K-644/87 uchylił swą decyzję z dnia 30 września 1986 nr U3/087-K-644/86, odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Dyrektora Wydziału Planowania Przestrzennego w W. z dnia 20 czerwca 1986 r., utrzymującej w mocy decyzję Kierownika Wydziału Urbanistyki, Architektury i Nadzoru Budowlanego Urzędu Miejskiego w W. z dnia 10 kwietnia 1986 r., nakazującą Stanisławowi Ł. rozbiórkę obiektu magazynowo-warsztatowego z garażem i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia. Z uzasadnienia decyzji z dnia 12 stycznia 1987 r. wynika, że organ stopnia wojewódzkiego swoje rozstrzygnięcie uzasadnił tym, że obiekt wskazany w decyzji został wybudowany z naruszeniem art. 28 i 3 prawa budowlanego /bez pozwolenia i na terenie nie przeznaczonym pod tego rodzaju budowle/ i na terenie stanowiącym współwłasność. Ponadto stwierdzono wybudowanie tego obiektu w bezpośrednim sąsiedztwie dwóch budynków mieszkalnych i budynku gospodarczego sąsiada, co pozostaje w sprzeczności z par. 17 pkt 2 rozporządzenia z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki /Dz.U. nr 17 poz. 62/, a obiekt zagraża bezpieczeństwu ludzi i mienia. Według przepisów tego rozporządzenia minimalna odległość obiektu od budynków sąsiednich powinna wynosić 10 m. Faktycznie obiekt ten przylega do jednego budynku mieszkalnego i gospodarczego, odległość zaś od drugiego budynku mieszkalnego wynosi 0,75 m. Biorąc pod uwagę te okoliczności Minister odmówił stwierdzenia nieważności decyzji organu stopnia wojewódzkiego z dnia 20 czerwca 1986 r. Po wniesieniu skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego Stanisław Ł. dostarczył opinię techniczno-prawną, z której między innymi wynika, że sporny budynek znajduje się w dobrym stanie technicznym i nie zagraża bezpieczeństwu ludzi i mienia. Obiekt ten jest wybudowany i utrzymany zgodnie ze sztuką budowlaną, a po uporządkowaniu tymczasowej zabudowy na posesjach nr 48 i 50 usytuowanie tego obiektu pod względem odległości będzie zgodne z przepisami prawa budowlanego. Ponadto stwierdzono, że obecnie w tym rejonie miasta działa wiele zakładów rzemieślniczych, wobec czego prowadzenie takiej działalności przez Stanisława Ł. na warunkach określonych przez organ administracji nie będzie stanowić zasadniczej różnicy.
W obecnej skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Tadeusz i Cecylia małżonkowie G. kwestionują prawidłowość decyzji z dnia 12 stycznia 1987 r., zarzucając, że decyzja ta została wydana na podstawie opinii osoby nie wpisanej na listę biegłych. Jest to opinia prywatna, sporządzona na zlecenie Stanisława Ł. Zdaniem skarżących, utrzymanie spornego budynku narusza ich posiadanie działki, a decyzja pomija uciążliwość tego budynku dla otoczenia /hałasy, zalewanie posesji skarżących/ oraz to, że został on wzniesiony w sprzeczności z planem zagospodarowania przestrzennego. Nieprawdziwe przy tym jest twierdzenie, że w pobliżu znajdują się zakłady rzemieślnicze.