Organ nadzoru, stwierdzając nieważność decyzji ostatecznej, działa jako organ kasacyjny, nie może więc w swojej decyzji rozstrzygać żadnej innej kwestii merytorycznej.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Marii Ł., Gabriela P. i Witolda W. na decyzję Ministra Budownictwa, Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej z dnia 9 lutego 1987 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności pozwolenia na budowę.
Maria Ł., Gabriel P. i Witold W. wnieśli do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę na decyzję Ministra Budownictwa, Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej nr U3/087-K-743/86 z dnia 9 lutego 1987 r., utrzymującą w mocy decyzję Dyrektora Wydziału Planowania Przestrzennego, Urbanistyki, Architektury i Nadzoru Budowlanego Urzędu Wojewódzkiego w N.S. z dnia 30 października 1986 r., stwierdzającą nieważność decyzji Naczelnika Miasta G. z dnia 21 maja 1984 r. w sprawie pozwolenia na dobudowę łazienki, werandy i pokoju do istniejącego budynku mieszkalnego. Zaskarżyli zwłaszcza część uzasadnienia decyzji Ministra o brzmieniu: "Zarzuty zawarte w odwołaniu Marii Ł., Gabriela P. i Witolda W., odnoszące się do braku rozstrzygnięć dotyczących przywrócenia budynku do stanu zgodnego ze stanem pierwotnym oraz prawa inwestora do odszkodowania, nie znajdują uzasadnienia w świetle przepisów art. 37 i art. 40 prawa budowlanego i art. 160 Kpa. Rozstrzygnięcia dotyczące przywrócenia obiektu do stanu zgodnego z obowiązującymi przepisami i odszkodowania z tytułu poniesionej szkody wykraczają poza przedmiot przeprowadzonego postępowania przez terenowy organ administracji państwowej".
Żądania swoje skarżący sprowadzili do wniosku o uznanie naruszenia przez Danutę J. art. 37 ust. 1 pkt 2 lub art. 37 ust. 2 prawa budowlanego, domagali się pociągnięcia do odpowiedzialności karno-administracyjnej osób winnych wydania decyzji z dnia 21 maja 1984 r. w sprawie pozwolenia na dobudowę łazienki, werandy i pokoju oraz żądali wydania Danucie J. decyzji nakazującej usunięcie skutków samowoli budowlanej i przywrócenie obiektu do stanu zgodnego z przepisami. W uzasadnieniu tych wniosków skarżący podali, że organy administracji państwowej nie zastosowały w sprawie przepisów art. 37 ust. 1 pkt 2 prawa budowlanego, mimo że Danuta J. - przez dobudowę do swego domu mieszkalnego nowych pomieszczeń - naruszyła przepisy rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki, a w szczególności przepisy regulujące odległość od granic sąsiednich nieruchomości oraz od sąsiednich budynków. Stworzyła przez to zagrożenie pożarowe, zacienienie i zawilgocenie sąsiednich budynków, a także pogorszenie warunków korzystania z rozbudowanego budynku przez jego współwłaścicieli oraz najemców. Skarżący podnieśli ponadto, że organ stopnia wojewódzkiego stwierdził, iż decyzja o pozwoleniu na budowę została wydana z rażącym naruszeniem prawa, a mimo to nie podjęto żadnych kroków w celu rozwiązania problemu "dzikiej budowy", dokonanej rozmyślnie i celowo przez Danutę J. Wskazali również, iż przepisy prawa budowlanego "mówią wyraźnie, że osoby naruszające prawo podlegają odpowiedzialności karno-administracyjnej".
W dniu 14 maja 1987 r. Witold W. złożył dodatkowo do akt sprawy wyjaśnienie, do którego dołączył kopie swojej skargi złożonej w dniu 22 sierpnia 1984 r. w Urzędzie Miejskim w G. i dotyczącej postępowania Danuty J., odpis decyzji z dnia 16 września 1986 r., nakazującej Danucie J. wstrzymanie robót budowlanych, oraz wyciąg z księgi wieczystej, z którego wynika, że właścicielem lokalu nr 1 w budynku mieszkalnym jednopiętrowym w G. przy ul. Ś. nr 21 jest Danuta J., a lokalu nr 2 w tym budynku - Maria W. Skarżący podał w swym wyjaśnieniu, że decyzje znajdujące się w aktach "nigdy nie dotarły do osób zainteresowanych".