Określenie strefy ochronnej w planie zagospodarowania przestrzennego nie oznacza ustanowienia strefy.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Haliny i Mieczysława małżonków S. na decyzję Głównego Architekta Wojewódzkiego w Ostrołęce z dnia 1 lutego 1988 r. w przedmiocie nakazu rozbiórki samowolnie wybudowanego budynku gospodarczego i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Kierownika Wydziału Urbanistyki, Architektury i Nadzoru Budowlanego Urzędu Miejskiego w O., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Głównego Architekta Wojewódzkiego w Ostrołęce kwotę dwóch tysięcy złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżących.
Główny Architekt Wojewódzki w Ostrołęce, po rozpatrzeniu odwołania Haliny i Mieczysława małżonków S. od decyzji Kierownika Wydziału Urbanistyki, Architektury i Nadzoru Budowlanego Urzędu Miejskiego w O. nr UAN.838/24/87 z dnia 30 listopada 1987 r., nakazującej Halinie i Mieczysławowi małżonkom S. rozebranie samowolnie wybudowanego budynku gospodarczego - kurnika w terminie do dnia 30 stycznia 1988 r., odwołania nie uwzględnił i decyzją z dnia 1 lutego 1988 r. nr UAN.III.8385/3/88 decyzję organu pierwszej instancji w mocy.
W uzasadnieniu swej decyzji Główny Architekt Wojewódzki omówił przebieg postępowania przed organem pierwszej instancji i stwierdził, że wydana przez ten organ decyzja "jest słuszna i zgodna z prawem", gdyż zgodnie z art. 37 ust. 1 pkt 1 prawa budowlanego obiekty budowlane wybudowane na terenie, który zgodnie z przepisami o planowaniu przestrzennym nie jest przeznaczony pod zabudowę, podlegają przymusowej rozbiórce albo przejęciu na własność Państwa bez odszkodowania. Działka, na której wybudowano wskazany w decyzji budynek, zgodnie z ogólnym planem zagospodarowania przestrzennego miasta O., zatwierdzonym uchwałą Wojewódzkiej Rady Narodowej w Ostrołęce nr XVI/58/79 z dnia 1 marca 1979 r. /Dz.Urz. WRN nr 2 poz. 9/, leży w strefie ochronnej O-kich Zakładów Celulozowo-Papierniczych oraz Wytwórni Betonów Komórkowych. W strefie ochronnej zaś zabroniona jest budowa nowych obiektów budowlanych oraz wykonywanie kapitalnych remontów istniejących budynków.
Na decyzję tę Halina i Mieczysław małżonkowie S. złożyli skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, wnosząc o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji oraz decyzji organu pierwszej instancji bądź też o ich uchylenie oraz wstrzymanie wykonania zaskarżonych decyzji. W uzasadnieniu skargi zakwestionowali zasadniczy argument zaskarżonych decyzji, że działka leży w strefie ochronnej, w której budowa nowych obiektów oraz wykonywanie kapitalnych remontów jest zabronione. Halina S. bowiem otrzymała decyzję organu stopnia podstawowego z dnia 25 maja 1983 r., zezwalającą na budowę nowego budynku gospodarczego, przy czym w treści tej decyzji powołano się na jej zgodność z tym samym planem zagospodarowania przestrzennego. Tak więc występuje oczywista sprzeczność pomiędzy stanowiskiem zajętym przez organy administracji państwowej w 1983 r. i obecnie. Ponadto w rozumowaniu organów administracji państwowej jest zasadniczy błąd logiczny. Organy te bowiem uważają, że skarżący nie powinni mieć możliwości wybudowania na działce niezbędnych obiektów ani remontowania istniejących, powinni jednak tam żyć. Administracja bowiem nie wszczęła postępowania wywłaszczeniowego. Zasadniczym powodem ustanowienia stref ochronnych jest ochrona ludzi. Skoro więc pozostawia się ludzi w strefie ochronnej, to nie można uniemożliwić im egzystencji poprzez zakaz inwestycji i remontów. Skarżący twierdzą, że kurnik był już uprzednio, wymagał jednak remontu i odnowienia i do tego sprowadziły się ich działania. Odmienne twierdzenia w uzasadnieniach zaskarżonych decyzji mijają się z prawdą.