Przy określaniu miejsca publicznego, odpowiadającego hipotezie par. 44 ust. 1 pkt 3 lit. "c" rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 20 lutego 1975 r. w sprawie nadzoru urbanistyczno-budowlanego /Dz.U. nr 8 poz. 48 ze zm./, posłużyć się można pojęciem miejsca publicznego, użytym w par. 1 ust. 3 rozporządzenia Ministra Kultury i Sztuki oraz Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 8 października 1970 r. w sprawie zatwierdzania pod względem artystycznym niektórych projektów budowlanych /Dz.U. nr 26 poz. 221/.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Spółdzielni Mieszkaniowej "B." w W. na decyzję Wojewody W-kiego z dnia 13 listopada 1990 r. w przedmiocie nakazu przymusowej rozbiórki ogrodzenia i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Burmistrza Dzielnicy, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Wojewody W-kiego kwotę dwadzieścia tysięcy złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącej.
Decyzją z dnia 18 czerwca 1990 r., wydaną przez Burmistrza Dzielnicy w W. na podstawie art. 37 ust. 2 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./, nakazano zarządowi Spółdzielni Mieszkaniowej "B." przymusową rozbiórkę ogrodzenia parkingu ogólnodostępnego przy ul. Ł. nr 5 w W., wykonanego bez pozwolenia budowlanego. W uzasadnieniu decyzji podano, że teren przy ul. Ł. nr 5 w W., na którym urządzony jest ogólnodostępny parking, pozostaje w zarządzie Spółdzielni Mieszkaniowej "B.". Parking został urządzony jako ogólnodostępny w ramach inwestycji spółdzielczej osiedla. Ogrodzenie parkingu, wykonane bez pozwolenia na budowę, ogranicza możliwość swobodnego parkowania samochodów, mimo, że parking jest położony w pobliżu punktu handlowo-usługowego, a w rejonie tym nie ma innych ogólnodostępnych miejsc postojowych.
Decyzją z dnia 13 listopada 1990 r. Nr NUB/W/9396/P/48/90, wydaną przez Wojewodę W-kiego na skutek odwołania Spółdzielni Mieszkaniowej "B.", utrzymano w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu decyzji ostatecznej stwierdzono, że wykonanie stałych ogrodzeń od strony dróg, ulic oraz placów i innych miejsc publicznych wymaga uzyskania pozwolenia na budowę, zgodnie z par. 19 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 20 lutego 1975 r. w sprawie nadzoru urbanistyczno-budowlanego /Dz.U. nr 8 poz. 48 ze zm./. Ogrodzenie ogólnodostępnego parkingu pogorszy warunki użytkowe dla otoczenia, co jest sprzeczne z art. 37 ust. 1 pkt 2 prawa budowlanego.
Na powyższą decyzję skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego złożyła Spółdzielnia Mieszkaniowa "B.". W skardze wniosła o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji, albowiem decyzje te zostały wydane z rażącym naruszeniem art. 37 ust. 1 pkt 2 prawa budowlanego. Organy I i II instancji nie poczyniły żadnych ustaleń co do tego, czy ogrodzenie ogólnodostępnego parkingu spowoduje niedopuszczalne pogorszenie warunków użytkowych dla otoczenia, ani nie określiły charakteru tego parkingu, znajdującego się wewnątrz osiedla. Ogrodzenie parkingu było społecznie uzasadnione, o czym świadczy stanowisko zajęte przez Radę Osiedla.
W odpowiedzi na skargę wniesiono o jej oddalenie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Postępowanie administracyjne przeprowadzone przed wydaniem decyzji powinno zapewnić dokładne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy. Obowiązek ten wynika w szczególności z art. 7 i art. 77 Kpa. Niedopełnienie obowiązku pełnego wyjaśnienia stanu faktycznego, występujące w rozpoznawanej sprawie, uniemożliwiło organom rozpoznającym sprawę prawidłowe zastosowanie prawa materialnego.
Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że została ona wydana na podstawie art. 37 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./. W myśl tego przepisu obiekty budowlane lub ich części, będące w budowie lub wybudowane niezgodnie z przepisami obowiązującymi w okresie ich budowy, podlegają przymusowej rozbiórce /przejęciu na własność Państwa/, gdy terenowy organ administracji państwowej stwierdzi, że obiekt budowlany lub jego część powoduje bądź w razie wybudowania spowodowałby niebezpieczeństwo dla ludzi lub mienia albo niedopuszczalne pogorszenie warunków zdrowotnych lub użytkowych dla otoczenia. Uwzględniając treść wymagań wynikających z powołanego przepisu, należy stwierdzić, że w sprawie nie było możliwości prawidłowego zastosowania tego przepisu bez ustalenia, czy faktycznie zachodziły wymienione w nim przesłanki nakazania przymusowej rozbiórki ogrodzenia parkingu samochodowego, zbudowanego bez pozwolenia budowlanego. Zastosowanie w rozpoznawanej sprawie przez organ II instancji art. 37 ust. 1 pkt 2 prawa budowlanego, a przez organ I instancji - art. 37 ust. 2 tej ustawy, czego nie zakwestionował organ odwoławczy, w ocenie Sądu było następstwem niepewności tych organów co do zastosowania właściwej podstawy prawnej nakazania przymusowej rozbiórki ogrodzenia parkingu.