Kwestia zaistnienia nieodwracalnych skutków prawnych może być rozważana tylko wówczas, gdy mamy do czynienia z decyzją dotkniętą wadą nieważności. Skora zatem kontrolowanej decyzji nie przypisano cech nieważności, to wszelkie rozważania zaistnienia nieodwracalnych skutków prawnych, w rozumieniu art. 156 par. 2 Kpa, pozbawione są podstaw.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Magdaleny R., Andrzeja Ł., Tadeusza W., Ireneusza R. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 10 maja 2001 r. (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji o pozwoleniu na budowę - skargę oddala.
Zaskarżoną decyzją z dnia 10 maja 2001 r. Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego po rozpoznaniu odwołania Magdaleny R., Ireneusza R., Andrzeja Ł. i Tadeusza W. od decyzji Wojewody P. z dnia 27 lutego 2001 r. odmawiającej stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta P. z dnia 10 sierpnia 1999 r. którą zatwierdzono projekt budowlany i udzielono skarżącym pozwolenia na budowę zespołu czterech boksów garażowych na działce nr ewid. 68/6 położonej w P. przy ul. S. na warunkach tymczasowych do dnia 31 grudnia 2000 r. tj. na czas ważności umowy dzierżawy - utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.
W skardze na tę decyzję Magdalena R., Ireneusz R., Andrzej Ł. oraz Tadeusz W. zarzucają błędność dokonanej przez organy obu instancji oceny kwestionowanej decyzji wskazując, że nie zostały wzięte pod rozwagę wskazane przez skarżących okoliczności, z których jednoznacznie wynika, że decyzja o pozwoleniu na budowę zapadła z rażącym naruszeniem prawa. W szczególności organy administracji kontrolujące tę decyzję w trybie postępowania nadzorczego nie wzięły pod rozwagę, że decyzja ta nie zawiera uzasadnienia mimo, że zgodnie z art. 107 par. 3 winna je zawierać, skoro nie uwzględniała w całości wniosku o pozwolenie na budowę. W ocenie skarżących organ architektoniczno-budowlany wydając decyzję o pozwoleniu na budowę obiektów tymczasowych rażąco naruszył prawo, bowiem wniosek skarżących nie dotyczył wydania pozwolenia na budowę obiektów tymczasowych. Skarga podnosi, że zaskarżona decyzja nie zawiera uzasadnienia spełniającego wymagania przewidziane w art. 107 par. 3 Kpa. Skarżący wnoszą o stwierdzenie nieważności decyzji obu instancji.
Odpowiadając na skargę strona przeciwna wniosła o jej oddalenie.
Zainteresowana Wspólnota Mieszkaniowa wniosła o oddalenie skargi, pozostali zainteresowani nie zajęli stanowiska w sprawie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jest nieuzasadniona. Prawidłowe są ustalenia i ocena organu administracji, że w ujawnionych okolicznościach sprawy brak jest przesłanek do postawienia skutecznego zarzutu wydania decyzji o pozwoleniu na budowę z rażącym naruszeniem prawa. Niewątpliwym jest wprawdzie, że skarżący składając wniosek o pozwolenia na budowę zespołu boksów garażowych nie wskazywali, że mają to być obiekty tymczasowe i wobec tego rozpoznając ten wniosek i wydając decyzję o pozwoleniu na budowę obiektów tymczasowych organ architektoniczno-budowlany naruszył art. 33 i art. 35 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./ jednak tego naruszenia prawa nie można poczytać jako rażące.
Pojęcie rażącego naruszenia prawa o jakim mowa w art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa należy do pojęć niedookreślonych, dla których w Kodeksie postępowania administracyjnego brak jest wyznaczonych kryteriów. W doktrynie jak i w orzecznictwie zgodnie przyjmuje się, że z rażącym naruszeniem prawa mamy do czynienia wówczas, gdy treść decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisu i kiedy charakter tego naruszenia powoduje, że decyzja ta nie może być akceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa. Przyjmując takie przesłanki oceny ujawnionego naruszenia prawa podzielić należy stanowisko organów obu instancji, że nie ma ono cech rażącego i wobec tego nie można z tej przyczyny przyjąć, że badana decyzja jest dotknięta wadą nieważności. Skarżący ubiegając się o pozwolenie na budowę przedłożyli umowę dzierżawy, z treści której wynikało, że prawo do dysponowania terenem objętym wnioskiem o pozwolenie na budowę zostało udzielone na ściśle określony okres a przedłożona umowa nie zawierała klauzuli przewidującej możliwość przedłużenia okresu jej obowiązywania. Ta okoliczność niewątpliwie musiała być wzięta pod rozwagę przy ocenie czy naruszenie prawa ma charakter rażący.