Ściana zbudowana z materiału niepalnego odpowiada warunkom par. 13 ust. 2 rozporządzenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 13 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki /Dz.U. nr 17 poz. 62/ także wówczas, gdy w płaszczyźnie ściany pozostawiono w materiale podstawowym otwory, które następnie na stałe wypełniono niepalnym materiałem przepuszczającym światło dzienne do pomieszczeń.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Mariana B. na decyzję Głównego Architekta Wojewódzkiego Miasta Łodzi z dnia 30 grudnia 1985 r. w przedmiocie wezwania do zamurowania otworów w ścianie budynku usytuowanego w granicy działki i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Kierownika Wydziału Urbanistyki, Architektury i Nadzoru Budowlanego Urzędu Dzielnicowego w Łodzi, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził na rzecz skarżącego Mariana B. od Głównego Architekta Wojewódzkiego Miasta Łodzi kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Przedmiotem skargi Mariana B. do Naczelnego Sądu Administracyjnego jest decyzja Głównego Architekta Wojewódzkiego Miasta Łodzi z dnia 30 grudnia 1985 nr A-II/8385/20/9/5942/85, utrzymująca w mocy decyzję Kierownika Wydziału Urbanistyki, Architektury i Nadzoru Budowlanego Urzędu Dzielnicowego w Łodzi z dnia 29 października 1985 nr III UA.V-8381/145/25-27/85, nakazującą zamurowanie w ścianie wschodniej budynku magazynowo-warsztatowego otworów wypełnionych cegłą szklaną.
Ustalenia z postępowania administracyjnego wskazują na następujący stan faktyczny sprawy:
Zgodnie z zatwierdzonym projektem i pozwoleniem na budowę Marian B. wzniósł w granicach działki obiekt przeznaczony na zakład stolarski. Budynek o wysokości prawie 6 m zajął całą długość działki.
Właścicielka sąsiedniej posesji, Wacława G., podjęła różne działania interwencyjne, wskazując, że obiekt ten został wzniesiony na terenach nie przeznaczonych dla tego rodzaju zabudowy oraz nie zachowano przewidzianych przepisami odległości. Nadto - jej zdaniem - budynek stwarza niebezpieczeństwo pożaru i jest uciążliwy dla otoczenia.
W odpowiedzi Naczelnik Dzielnicy wyjaśnił, iż obiekt jest oddalony od budynku mieszkalnego zainteresowanej o 36 m i jest wybudowany zgodnie z otrzymanym pozwoleniem. Wspomniane interwencje powodowały także liczne wizje lokalne. W trakcie jednych oględzin stwierdzono, że ściana graniczna obiektu jest wyposażona w otwory zabudowane cegłami szklanymi w celu naświetlenia pomieszczeń budynku.
Stwierdzenie to stało się dla organu I instancji podstawą wezwania Mariana B. do zamurowania owych otworów jako naruszających przepisy o warunkach technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki.
W odwołaniu od tej decyzji Naczelnika Dzielnicy Marian B. powołał się na to, że przepisy prawa budowlanego nie zabraniają zabudowania ściany cegłami szklanymi.
Argumentacja ta została odrzucona przez organ odwoławczy, który utrzymał w mocy orzeczenie I instancji, decyzją z dnia 30 grudnia 1985 r.
W skardze do sądu administracyjnego Marian B. powtórzył swoje argumenty z odwołania.
W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy powołał się na to, że cegły szklane i luksfery należą do jednej grupy materiałów budowlanych. W praktyce orzeczniczej sądu administracyjnego luksfery zostały uznane za nieodpowiednie do budowy ściany oddzielenia przeciwpożarowego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Materialnoprawną podstawę rozstrzygnięcia w sprawie objętej skargą Mariana B. stanowi art. 40 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./. Na podstawie tego przepisu organ może wydać decyzję nakazującą wykonanie w obiekcie zmian lub przeróbek, niezbędnych do doprowadzenia obiektu do stanu zgodnego z prawem.
Istota sporu między organami a stroną skarżącą sprowadza się do tego, czy wybudowany przez Mariana B. obiekt magazynowowarsztatowy zapewnia odpowiednie zabezpieczenie przed pożarem i czy nie narusza uzasadnionych interesów sąsiadki - Wacławy G. Wyjaśnienia tych kwestii poszukiwać należy w rozporządzeniu Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki /Dz.U. nr 17 poz. 62/.