W sprawie o przekazanie abonamentu telefonicznego na podstawie par. 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Łączności z dnia 23 czerwca 1986 r. w sprawie ordynacji telekomunikacyjnej /Dz.U. nr 27 poz. 135/ stroną postępowania w rozumieniu art. 28 Kpa jest nie tylko wnioskujący abonent, lecz także osoba, na której rzecz ma nastąpić przekazanie abonamentu.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Jana A. na decyzję Ministra Łączności z dnia 16 lipca 1987 r. w przedmiocie stwierdzenia obowiązku przekazania abonamentu służbowego stacji telefonicznej i na podstawie art. 207 par. 3 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Dyrektora Okręgu Poczty i Telekomunikacji w W., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził dwa tysiące tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.
Jan A., pełniąc funkcję Naczelnika Miasta i Gminy w S., był użytkownikiem abonamentu służbowej stacji telefonicznej, zainstalowanej w jego mieszkaniu w S. na wniosek abonenta - Urzędu Miasta i Gminy w S. Gdy Jan A. przeprowadził się do W., dotychczas użytkowana przez niego stacja telefoniczna została przeniesiona do Urzędu Miasta i Gminy w S. Jednocześnie Urząd ten zwrócił się do Urzędu Telekomunikacyjnego w W. o zainstalowanie w mieszkaniu Jana A. w W. nowej służbowej stacji telefonicznej. Zamówienie to zostało zrealizowane i Jan A. otrzymał stację telefoniczną.
W związku z ustaniem pracy Jana A. w Urzędzie Miasta i Gminy w S., Urząd ten wystąpił o przekazanie służbowej stacji telefonicznej w W. na rzecz Jana A. - jej dotychczasowego użytkownika. Urząd Telekomunikacyjny w W., po powzięciu wiadomości o rozwiązaniu stosunku pracy Jana A. z Urzędem Miasta i Gminy w S., zdjął aparat końcowy w mieszkaniu Jana A., nie informując go pisemnie o przyczynie takiego działania.
Wobec tego Jan A. wystąpił z pismem z dnia 22 lutego 1987 r. do Dyrektora Okręgu Poczty i Telekomunikacji w W., podnosząc, że służbową stację telefoniczną użytkował łącznie przez ponad 3 lata, ma więc prawo do uzyskania na swoją rzecz abonamentu telefonicznego. Poinformował również w tym piśmie, że złożył podanie o przyznanie telefonu w związku z podjęciem pracy w jednej ze spółdzielni.
Dyrektor Okręgu Poczty i Telekomunikacji w W. pismem z dnia 29 kwietnia 1987 r. powiadomił Jana A., że abonament telefoniczny nie może być mu przekazany, ponieważ stację telefoniczną użytkował on przez okres krótszy niż 3 lata.
Pismo to Jan A. potraktował jako decyzję administracyjną i odwołał się od niej do Ministra Łączności, wnosząc o jej uchylenie oraz twierdząc, że łączny czas użytkowania przez niego służbowej stacji telefonicznej podczas pełnienia funkcji Naczelnika Miasta i Gminy w S. wynosił 4 lata i około 5 miesięcy. Zgodnie z przepisem par. 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Łączności z dnia 23 czerwca 1986 r. w sprawie ordynacji telekomunikacyjnej /Dz.U. nr 27 poz. 135/ przysługuje mu więc prawo do przejęcia ostatnio użytkowanej stacji.
Pismem z dnia 16 lipca 1987 r. Ministerstwo Łączności poinformowało Jana A., że uważa stanowisko Dyrektora Okręgu Poczty i Telekomunikacji w W. za prawidłowe.
Uznając to pismo za decyzję administracyjną wydaną w trybie odwoławczym, Jan A. wniósł skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Wezwanie do udzielenia odpowiedzi na skargę Ministerstwo Transportu, Żeglugi i Łączności w piśmie z dnia 3 lutego 1988 r. stwierdziło, że stanowisko zajęte w sprawie przez byłe Ministerstwo Łączności uznaje za zasadne. W piśmie tym wniesiono o odrzucenie skargi, uznając prawidłowość dotychczasowych działań organów niższego stopnia. Podkreślono ponadto, że służbowa stacja telefoniczna w S., z której Jan A. zrezygnował, gdy zmieniał miejsce zamieszkania, została - na wniosek Urzędu Miasta i Gminy w S. przeniesiona do siedziby tego Urzędu i nadal jest użytkowana przez dotychczasowego abonenta. W mieszkaniu Jana A. natomiast została zainstalowana nowa służbowa stacja telefoniczna w wyniku zawarcia nowej umowy abonamentu telefonicznego pomiędzy Polską Pocztą Telegraf i Telefon a Urzędem Miasta i Gminy w S. Wszelkie okoliczności faktyczne i skutki prawne można łączyć z tym nowym abonamentem od chwili jego przyznania, to jest od dnia 3 kwietnia 1985 r. Przekazanie stacji telefonicznej osobie, która nie spełnia warunków ordynacji i nie piastuje już stanowiska, które uzasadniało korzystanie z telefonu służbowego, oznaczałoby - przy braku możliwości pełnego zaspokojenia potrzeb telefonicznych - naruszenie zasady przyznawania telefonów w kolejności zgłoszeń i pokrzywdzenie innych osób oczekujących na przyznanie abonamentu. Ponadto stronami umowy o usługę w postaci abonamentu telefonicznego są Przedsiębiorstwo Polska Poczta, Telegraf i Telefon oraz Urząd Miasta i Gminy w S., a nie osoba użytkująca konkretną stację telefoniczną. Jednostką uprawnioną do wystąpienia z wnioskiem o wszczęcie postępowania dotyczącego odmowy dalszego wykonywania usługi /art. 46 ust. 2 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o łączności - Dz.U. nr 54 poz. 175 ze zm./ może być tylko Urząd Miasta i Gminy w S., który nie zakwestionował likwidacji stacji telefonicznej w mieszkaniu Jana A. w W. Dlatego wszystkie wystąpienia Jana A., dotyczące tej sprawy, były traktowane jako skargi w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego i w takim trybie załatwiane.